Na vijftien jaar ligt Duke Nukem Forever eindelijk in de schappen en we willen het allemaal weten: is de lange wachttijd het waard geweest? Uiteindelijk niet, nee. De game voelt her en der te gedateerd aan, niet alle ideeën zijn optimaal uitgevoerd en een handjevol gebreken zal fans teleurstellen. Forever biedt echter wel ongekend, ouderwets plezier en daar mag geen enkele twijfel over mogelijk zijn. Het mag niet de overweldigende topper zijn waar we al die jaren op hebben gewacht, maar een vette nostalgietrip is het absoluut…
Uit op wraak
Het is alweer enige tijd geleden dat de blonde spierbundel ons heeft gered van een buitenaardse invasie. Na vele jaren van rust keren de aliens terug om wraak te nemen, maar de president van de Verenigde Staten eist dat Duke zich er niet mee bemoeit. Van het een komt echter al gauw het ander en het duurt slechts enkele minuten voordat er weer koppen van rompen worden getrokken. Tijd voor Duke om in actie te komen en nogmaals de vele rondborstige vrouwen te redden uit de klauwen van de indringers.
Een interactieve wereld
In vergelijking met zijn voorganger is het leveldesign van Forever erg lineair te noemen, al neemt dit gevoel na het eerste uur enigszins af. Ditmaal krijgen we relatief veel scripted events voorgeschoteld, maar dat heeft wat mij betreft geen negatieve invloed op de ervaring. Het tempo van de game wisselt lekker af; het ene moment een humoristische scène, vervolgens de nodige actie en daarna een leuke puzzel.
Over het algemeen is het vrij duidelijk waar je naartoe moet en wat er gedaan moet worden, al is er wederom de vrijheid om levels te verkennen. Hierdoor kun je verborgen wapens, munitie en fantastische verwijzingen naar games en cultuur ontdekken. De levels barsten eveneens van de interactieve objecten, die ditmaal een doel hebben: een permanente gezondheidsboost geven. Duke heeft nu namelijk zelfherstellende gezondheid, in de vorm van een zogeheten EGO-meter.
Het toilet bezoeken, een mini-game spelen, gebruikmaken van een glory holy of een kopie van je achterwerk maken; het zorgt allemaal voor een boost wanneer je deze dingen voor het eerst doet. Hierdoor ben je geneigd om elk hoekje en naadje van de veelal gevarieerde levels af te speuren. De humor straalt zodoende van de game af en het is zelden dat je niet zult lachen om de vele hilarische taferelen die zich voordoen.
Toch kan de omschakeling van gezondheid menig fan afschrikken, maar laat dit alsjeblieft niet het geval zijn. De game is namelijk alsnog pittig, waarbij ik de veteranen aanraad om direct te beginnen op de hogere moeilijkheidsgraad. De vele bazen komen dan werkelijk tot hun recht, je moet gebruikmaken van bier en drugs, en vijanden zijn een tikkeltje sterker, al kan de A.I. op zijn tijd vreemde dingen vertonen. Desondanks kun je niet als een dolle op vijanden afstormen, precies zoals het hoort.
De negatieve aspecten
Uiteindelijk stelt de singleplayer helaas toch teleur, want binnen zo’n zes á zeven uur kun je het einde behaald hebben. Speel je op een rustiger tempo en probeer je alle content te behalen, dan ben je in totaal een uurtje of tien zoet. Hoewel dit extreem kort is, vergeleken met de vijftien uur die Gearbox meldde, speel je na het voltooien allerlei (hilarische) opties vrij, zoals onkwetsbaarheid en eindeloze munitie. Hierdoor ben je geneigd om nog wat extra uurtjes te spenderen aan de singleplayer, maar het laat nou eenmaal een bittere nasmaak achter.
Dan komen we terecht bij een designkeuze die de meeste fans al zullen hebben opgemerkt: de omschakeling naar maximaal twee draagbare wapens. Hierdoor draag je simpelweg altijd één kortafstand wapen en één langafstand wapen bij je. Dit maakt de speciale wapens, zoals de Shrink Ray en Freeze Ray, nagenoeg nutteloos, aangezien je altijd voor pure kracht gaat. Forever is en blijft een leuke game om te spelen, maar het is te merken aan de balans en de algehele ervaring dat je beperkt wordt.
Als laatste zijn sommige puzzels en ideeën erg gedateerd, waarbij levels op zijn tijd in herhaling kunnen vallen. Desondanks doet de game denken aan toppers zoals Half-Life, met zowel positieve als negatieve gevolgen. Bepaalde secties in de game imponeren in deze tijd niet langer en missen het ware ‘Duke’-gevoel. Forever had gewoonweg “bigger, better and more badass” kunnen zijn en met name de fans onder ons zullen dit beamen. Een vervolg heeft wat mij betreft meer dan genoeg potentie, want Duke Nukem kan en moet meer.
De reddende factor
Na een redelijk teleurstellende singleplayer, die toch best vermakelijk kan zijn, ben ik oprecht verrast door de fantastische multiplayer die Forever in huis heeft. We hebben hier te maken met een variant die doet denken aan de oude Quake en Unreal Tournament-games. In het level zelf dien je wapens op te pakken, om vervolgens al rennend, springend en schietend vijanden uit te wonen. Met name de kenners onder ons weten dan ook dat dit een zeer competitieve soort shooter is, die de nodige hoeveelheid ervaring vereist.
Zoals te verwachten zijn er variaties op Deathmatch, Team Deathmatch en King of the Hill, maar degene die mij nog maandenlang zoet gaat houden, is Capture the Babe. Als team dien je simpelweg de schoonheid van het andere team te stelen, met humoristische taferelen tot gevolg. De lieftallige dame kan je zelfs pesten, door haar hand voor je gezicht te houden, waardoor je zicht verminderd wordt. Een tikje op de kont en een vuurgevecht later arriveer je al gierend en brullend bij het punt. Dit is voor mij de eerste multiplayer-shooter sinds Team Fortress 2, waar ik werkelijk plezier aan beleef.
Wat betreft de content van de multiplayer zit het helemaal snor, want je kunt in level stijgen door punten te verdienen, hetzij door te winnen of door uitdagingen te voltooien. Op elk level en na elke uitdaging speel je automatisch content vrij, zodat je bijvoorbeeld het uiterlijk van jouw Duke kan customizen. Daarnaast heb je in de multiplayer jouw eigen villa, die zich langzaamaan vult met spullen, naarmate je in level stijgt. De content in de multiplayer is dan ook vrij groot te noemen, samen met leuke bonuscontent die je krijgt na het voltooien van de singleplayer. Ik ben in elk geval nog maandenlang zoet.
Conclusie
Duke Nukem Forever voldoet logischerwijs niet aan de torenhoge verwachtingen, maar dat hoort niet als een verrassing te komen. De singleplayer straalt echter toch nog de nodige humor en plezier uit en dat is nou eenmaal zeer belangrijk in een Duke-game. De mini-games zijn leuk en de locaties die je bezoekt zijn veelal erg divers. De verrassende korte lengte van de singleplayer is helaas de grootste teleurstelling, naast de beperking tot slechts twee wapens. Het onovertroffen Duke-gevoel ontbreekt helaas en dat is jammer, want de franchise heeft meer dan genoeg potentie. Dankzij de uitstekende, ouderwets goede multiplayer kan ik Forever toch nog een welverdiend cijfer geven.