In 2003 stonden de kranten er vol mee: het Plamegate-schandaal. Ambassadeur Joseph Wilson (Sean Penn) ontdekt tijdens een trip naar Niger dat het bewijsmateriaal voor de aankoop van uranium door Irak vervalst is. Hij besluit om deze informatie naar buiten te brengen en zijn vrouw, CIA-agente Valerie Plame (Naomi Watts), betaalt daarvoor de prijs.
Yellowcake
Waren er massavernietigingswapens in Irak? Dat is de vraag waar deze film onder andere om draait. CIA-agente Valerie Plame zit op de zaak of Saddam Hoessein een grote lading uranium, oftewel ‘yellowcake’, uit Niger heeft gekocht. Haar man, Joseph Wilson, wordt namens de Verenigde Staten naar Niger gezonden om het uit te zoeken. Al snel blijkt dat er amper bewijzen te vinden zijn voor een dergelijke transactie. De hoofdpersonen staan voor moeilijke vraagstukken. Had de VS wel gegronde redenen om zich in een oorlog te storten die uiteindelijk zou uitmonden in Operation Iraqi Freedom? En moet deze informatie naar buiten worden gebracht, met alle gevolgen van dien?
Even op gang komen
De film begint met een introductie van het beroep van Valerie Plame en vervolgt al snel met het thema van de film. De volgende scènes zijn even inkomen, want het is niet gelijk een spannende en meeslepende film. De scènes en locaties wisselen elkaar snel af, waardoor je veel informatie tot je moet nemen en er komt in het begin nog geen duidelijk verhaal naar voren, maar het sterke acteerwerk van Sean Penn en Naomi Watts is toch een reden om te blijven kijken. Al is het geen film die je even relaxed met wat vrienden zult gaan kijken.
Persoonlijk drama
Plame probeert haar leven als CIA-agente te rijmen met haar rol als moeder en echtgenoot en dat gaat haar relatief makkelijk af. Ook al is ze verplicht te liegen tegen haar vrienden over haar beroep en weet haar man de helft van de tijd niet waar ze uithangt. Het eerste gedeelte van de film laat ook duidelijk zien dat ze een harde en goedgetrainde CIA-agente is.
Sean Penn zet een overtuigende rol neer als Wilson, die hele duidelijke politieke standpunten heeft en die ook mondig uit, zelfs zo mondig dat hij een artikel schrijft voor The New York Times waarin hij zegt dat de nucleaire plannen van Irak onzin zijn. Als straf lekt het Witte Huis de ware identiteit van zijn vrouw uit. Op dit punt verandert de film in een meeslepend, persoonlijk drama. Plame en haar man worden van alle kanten aangevallen door de media, het Witte Huis en de CIA: vijanden die je niet wil hebben. Ze verliezen hun vrienden, hun status en hun baan. Wilson wil terugvechten en zijn stem laten horen, maar Plame houdt zich gedeisd, omdat ze zich afvraagt of de ‘waarheid’ het allemaal wel waard is. Dit ontaardt in een ruzie die hen hun huwelijk kan kosten.
In deze gedeeltes van de film kun je zien dat Penn en Watts goed op elkaar ingespeeld zijn, want ze komen heel geloofwaardig over als een echtpaar in crisis. Maar aan de andere kant spelen ze ook saaie ambtenaren. De film kent weinig spannende momenten en je zult ook niet op het puntje van je stoel gaan zitten. Fair Game legt vooral de nadruk op de slachtofferrol van Plame en niet zozeer op de oorlog in Irak. Het is jammer dat de dvd het zonder extra’s moet doen, want dit onderwerp kan toch zeker van boeiende achtergrondinformatie en – beelden worden voorzien.
Conclusie
Van Doug Liman, regisseur van Mr. & Mrs. Smith en The Bourne Identity, zou je een soortgelijke actiefilm verwachten, maar niets is minder waar. Fair Game is een goede politieke thriller die vooral de nadruk legt op het persoonlijk leven van Valerie Plame en het onrecht dat haar is aangedaan. Als je actie à la The Bourne Identity verwacht, kun je deze film beter op het schap laten liggen, maar inhoud heeft Fair Game zeker.
