Operation Flashpoint: Red River

Shooters hebben we in overvloed, maar gelukkig zijn er altijd franchises die een eigen weg zijn ingeslagen. Operation Flashpoint biedt tot op heden een prettige uitvalsbasis voor gamers die vooral houden van tactische shooters. Na het succes van Operation Flashpoint: Dragon Rising is er nu Red River. Levert deze tactische oorlog wederom een boeiende game op?

De liefhebber en het grote publiek

Je hebt van die genres, die zijn heel duidelijk alleen voor de liefhebber interessant. MMO-games, point&click, simulaties… de fans smullen er vaak van, het grote publiek loopt er liever met een net zo grote boog omheen. De tactical shooter hangt hier een beetje tussenin, want het biedt enerzijds bekende shootergameplay die voor een groot publiek interessant is, maar aan de andere kant moet je er wel van houden om op een wat trage manier met de gevechten bezig te zijn en regelmatig je teamgenoten aan te sturen. Operation Flashpoint: Red River is nog altijd lekker hardcore, al heeft Codemasters er deze keer ook genoeg aan gedaan om de game boeiend te maken voor… inderdaad, het grote publiek.

Operation Flashpoint: Red River draait om een fictieve oorlog anno 2013 in het altijd gezellige Tajikistan. Een burgeroorlog is uitgebroken en zoals altijd schiet de Verenigde Staten meteen te hulp om orde op zaken te stellen. Grootmacht China is echter niet zo blij met de zoveelste bemoeienis van de VS en de Amerikanen krijgen het vriendelijke verzoek om huiswaarts te keren. Het verzoek wordt echter genegeerd en al snel komt ook het People’s Liberation Army van China in actie, met een stevige oorlog als gevolg. De VS is er nog steeds om de orde te herstellen en dat is ook de taak van jouw team.

Orders in overvloed

Red River is qua gameplay herkenbaar voor mensen die eerder al Operation Flashpoint hebben gespeeld. Het is nog steeds een militaire, tactische shooter, waarbij je als één van de beschikbare classes (rifleman, scout, grenadier of auto rifleman) onderdeel uitmaakt van een kleine militaire eenheid. Tactiek en voorzichtig handelen is zeker een vereiste, want realistisch als de game is ben je simpelweg met 1 à 2 kogels permanent uitgeschakeld. Een schampschot kan je nog wel verzorgen door even een beschut plekje op te zoeken en een aantal seconden een knop in te drukken, maar met de Rambo-achtige run and gun-speelstijl kom je in Red River niet ver.

Een belangrijk onderdeel van je strijd is het aansturen van je teamgenoten. Door de rechter schouderknop ingedrukt te houden verschijnt een 2-laags menu in beeld om de diverse acties te selecteren. In de bovenste laag kies je eerst met een van de knoppen van het D-Pad ervoor wat voor soort order je wilt uitdelen, manoeuvres, tactieken, druk zetten of volgen. Via de tweede laag kies je de specifieke order, zoals het links of rechts flankeren, het verdedigen van een locatie of laat je eenheid jou volgen.

Orders in overvloed, al is het beduidend minder dan het geval was in Dragon Rising. Codemasters heeft iets meer een mix gezocht tussen de extreme diepgang en een stukje toegankelijkheid. Hardcore spelers hebben nog steeds veel opties, al moeten nieuwkomers zonder al teveel uitleg met de tactieken meteen aan de slag. De kans is dan ook best groot dat je als onervaren Operation Flashpoint-speler al snel het idee hebt dat je zomaar wat doet en dat is toch jammer in een game die juist leeft voor het slimme, tactische spel. De leercurve is ook ver te zoeken, want je wordt eigenlijk meteen vanaf het begin van de game in het diepe gegooid. Heerlijk voor de fans, overweldigend voor de nieuwkomers.

En jammer genoeg zijn je computergestuurde makkers niet al te lang naar school geweest, want ze halen regelmatig de meest domme acties uit. Zichzelf oplappen na een kleine verwonding hebben ze nauwelijks van gehoord en het gebeurde regelmatig dat je eigen konvooi eerder in de weg loopt dan dat ze slimme keuzes maken. Hetzelfde geldt overigens voor de vijanden, die voor een tactische shooter wel heel vaak als een debiele kleiduif in het zicht blijven zitten, zodat flankeren niet eens nodig is.

Hoop!

Vrees echter niet, er is hoop! Het goede nieuws is namelijk dat de game echt ontworpen is om in co-op te spelen. Samen met drie vrienden de campaign doorlopen is een stuk vermakelijker dan het aankloten met computergestuurde medespelers. Samen de tactieken bespreken, elkaar helpen en goed gebruik maken van de omgeving, op zulke momenten schittert Red River. En samen met vrienden kan je ook nog eens lekker kletsen als je naar bijzonder saaie dialogen moet luisteren tijdens een van de vele ritjes naar nieuwe locaties of tijdens trage aftochten richting een checkpoint. Op het gebied van boeiende story telling kan Codemasters nog wel wat lesjes gebruiken, want het gebrek aan een boeiende uitwerking van het verhaal zorgt voor een gebrek aan betrokkenheid en interesse, zodat je nog sterker het idee hebt dat je om volstrekt onduidelijke redenen een onduidelijke missie aan het uitvoeren bent.

Met een goede 10 uur kan je de campaign wel uitspelen en dan is er nog meer co-op vermaak te vinden in Fireteam Engagements. Deze optie biedt vier spelmodi: Last Stand, Combat Sweep, Rolling Thunder en CSAR. Last Stand lijkt op de bekende Horde-modus, waarbij je aanvallende vijanden moet zien af te houden. Combat Sweep draait de rollen om en het is aan je team de taak om vijanden te verdrijven. Rolling Thunder draait om het escorteren van een konvooi en CSAR biedt search and rescue missies, waarbij je een bepaald doel in veiligheid moet brengen. Aangezien je beloond kunt worden met een gouden, zilveren of bronzen medaille bieden deze missies een lekkere extra uitdaging. Daar komt nog bij dat je over de campaign en de Fireteam Engagement-missies jezelf kunt verbeteren en upgrades kunt krijgen, waardoor je bijvoorbeeld sneller wordt of beter met bepaalde wapens om kunt gaan. Een prettige levelstructuur die de game ook weer wat meer laat aansluiten bij de massa.

Conclusie
Operation Flashpoint: Red River heeft één groot probleem, plus een klein minpunt. Wat vooral opvalt is dat de game gewoon heel saai is uitgewerkt. Dialogen zijn eerder storend dan boeiend, het is vaak niet duidelijk wat je precies aan het doen bent en ook de omgevingen zijn niet al te sfeervol. Grafisch kan de EGO-engine nog wel meekomen, maar de diverse dorpjes en andere omgevingen van Red River spreken zelden echt tot de verbeelding. Het is gewoon saai en inspiratieloos wat je aan het doen bent en dat kan toch niet de bedoeling zijn van een game.

Het kleinere minpunt betreft de AI, want je computergestuurde teamgenoten zijn regelmatig een grote stoorzender. De game is dan ook vooral bedoeld om in co-op te spelen, zodat je met vrienden de tactische gameplay optimaal kunt benutten. Op die momenten is de game nog wel vermakelijk, zeker dankzij het meer toegankelijke keuzemenu om orders te geven en de manier waarop je je personage kan verbeteren. Gamers die op een echte singleplayer-ervaring rekenen komen echter al snel bedrogen uit. Gelukkig voegen de spelmodi uit Fireteam Engagements nog wel wat meer vermaak toe, maar ook die kunnen niet verhullen dat dit ten opzichte van Dragon Rising duidelijk een stap terug is.

In de basis is het nog altijd een lekkere tactische en realistische shooter, maar de gewenste verbeteringen pakken gewoon niet goed uit. Een pure hardcore game meer casual maken is geen goede beslissing geweest, want het niveau zal voor veel nieuwkomers gewoon te hoog liggen om voor echt vermaak te zorgen, terwijl fans van het eerste uur liever nòg meer diepgang en tactieken hadden gezien. Een voldoende verdient de game zeker, maar hier had veel meer ingezeten.