Van de makers van Saw en Paranormal Activity is hier Insidious. Met recht één van de engste films van de afgelopen jaren, met een stevige paranormale basis. Niet voor mensen met een zwak hart en zeker niet voor hen die spiritueel zijn ingesteld. Die doen voorlopig geen oog meer dicht.
Echt enge schrikmomenten
Insidious gaat over een jongen, Dalton, die in een mysterieus coma raakt. In diezelfde periode gebeuren er ook steeds vreemdere dingen in het huis waar Dalton woont. Zijn moeder vangt een vreemde fluisterstem op door de babyfoon van zijn zusje. Spullen lijken zich als vanzelf te verplaatsen. Op enigszins clichématige wijze wordt zo de creepy sfeer neergezet. Voortdurend ben je verdacht op het eerste schrikmoment. Waar je die al meerdere malen had verwacht, blijft hij uit. Maar wanneer je ze het minst verwacht…
Bam! Nadat je er al een kwartier op hebt zitten wachten is hij daar dan ineens. Dat schrikmoment. En ja, dat is effectief. Niet alleen voor het moment zelf, maar ook voor de rest van de film. Constant ben je op je hoede, maar regisseur James Wan weet je toch telkens weer te verrassen. Achter elke hoek, elke spiegel, aan het einde van elke lange gang zie je de geesten al bijna opduiken. Wan speelt op zo’n goede manier met die verwachtingen dat de schrikmomenten ook écht eng zijn.
Doordat je constant op je hoede bent, vallen je ook veel details op. Sommige ‘bezoekers’ worden al aangekondigd voor ze aan de personages verschijnen. Wanneer je dit soort aanwijzingen oppikt, verhoogt het de spanning alleen nog maar meer. Daarnaast vallen je dan eerder de kleine grapjes op, zoals een jigsaw poppetje op een schoolbord. Een stille verwijzing naar de films waarmee de makers van Insidious naam maakten.
Solide basis
Iedereen die zich wel eens heeft verdiept in de theorie rondom paranormale verschijnselen, zal daarvan iets herkennen in Insidious. Zo komen zelfs termen als ‘astrale projectie’ voorbij. Dat verleent de films een solide basis. Het verhaal is gebouwd op onderwerpen waar ook werkelijk onderzoek naar bestaat en waar literatuur over is verschenen. Dat de makers die literatuur er op na hebben geslagen zie je onder meer terug in de verbeelding van de wereld waar de geesten vandaan komen en in de reden dat Dalton geesten aantrekt. Om het gebeuren daardoor geloofwaardiger te noemen gaat wat ver, maar dit verleent het verhaal wel wat meer status dan de gemiddelde horrorfilm.
Jammer is dat Insidious juist op deze punten soms wat oppervlakkig blijft. Sommige van de geestverschijningen krijgen voldoende motivering mee, om te verklaren waarom ze zo wanhopig vasthouden aan de wereld van de levenden. Dat geldt niet voor allemaal en dat resulteert in grote groepen zombie-achtige wezens die net zo goed achterwege hadden kunnen blijven, met name dit punt kost Insidious een halve ster. Maar bij de grootste creep uit de hele film sneeuwt de rest ook al snel onder en dat is dan wel weer een goed teken.
Conclusie
Insidious speelt op verschillende punten met de clichés van de spiegels, lange gangen en duistere hoeken. Daardoor weet je nooit wat je kunt verwachten. Wan maakt de schrikmomenten weer echt onverwacht en eng. Dat het geheel gebaseerd lijkt op gedegen onderzoek naar paranormale theorieën maakt de film ook aantrekkelijk voor de spiritueel onderlegden, al zal het voor hen misschien snel iets té dichtbij komen. Verder is Insidious gewoon heel, heel erg eng.
