WWE All Stars

In het land der worstelgames is THQ al jaren koning. Toch lijkt er sinds enige tijd een ware revolutie gaande te zijn, want MMA (mixed martial arts) is steeds populairder aan het worden en drukt de meer traditionele worstelgames in de spreekwoordelijke hoek. THQ lanceerde al de succesvolle UFC-franchise en Electronic Arts zette daar EA Sports MMA tegenover. Gewone worstelgames als Smackdown vs. Raw zijn eigenlijk al jaren ten dode opgeschreven, maar desondanks waagt THQ nu een nieuwe poging met WWE All Stars. En weet je wat nou zo leuk is? De game is gewoon ontzettend goed!

Het briljante idee

De laatste edities van Smackdown vs. Raw en andere meer serieuze pogingen om het WWE-worstelen in een game te gieten, waren niet bepaald fraai te noemen. Grafisch konden de games nauwelijks imponeren, de gameplay was log en ouderwets… kortom, de enige juiste optie leek gewoon stoppen met deze games en verder gaan met de populaire MMA-titels. WWE leeft eigenlijk alleen maar aan de andere kant van de oceaan, waar mannen in de meest rare pakjes en met ballenknijpers strak in de bilnaad elkaar in een overdreven show er zogenaamd flink van langs geven. Een typische jaren ’90 sport. En toen was er iemand bij THQ met het briljante idee om alle serieuze aspecten te laten vallen. Weg met de realistische weergave van de sport. Weg met de realistische graphics. Weg met de poging om stoer over te komen. De beste man of vrouw verdient voor deze game werkelijk een lintje, want WWE All Stars is gewoon de leukste worstelgame in jaren geworden…

Heerlijk overdreven

WWE All Stars is namelijk op alle fronten volledig over-de-top en zo arcade als Pac-Man gemaakt. Vechters zijn ware karikaturen van zichzelf, met opgeblazen biceps, een torso waar Marcus Fenix een dun rietje bij lijkt en met kleding die nog fouter is dan de nieuwste zomercollectie uit de Poolse Wehkamp-gids. Ook alle acties zijn volledig onrealistisch, maar daardoor juist des te leuker. Vechters vliegen uit de ringen meters hoog om een tegenstander verwoestend hard te pijnigen en met een beetje timing kan je zelfs iemand een paar seconden in de lucht houden door hem met een vlotte combo een flink pak rammel te geven. Heerlijk overdreven dus, maar daarin schuilt juist de kracht van WWE All Stars. Niets is leuker dan zelfs een kolossale vijand als Andre the Giant of The Big Show met een combo te jongleren in de lucht. Een grappig stukje gebrek aan zwaartekracht… Newton zou zich omdraaien in z’n graf.

Het extreme sausje van de game komt verder tot uiting in de verschillende signature moves en finishing moves van elk personage. Door flink wat klappen uit te delen vult een driedelige energiemeter zich en als een deel vol is, zie je een sterretje erbij staan die aangeeft dat je een signature move kunt uitvoeren. Net zoals bij de gewone klappen en trappen, kan je deze actie zowel in een gewone als in een extra harde variant uitvoeren. Lukt het je om een tegenstander vast te grijpen, dan wordt alles om je heen zwart-wit gekleurd en met een heerlijk opbouwende slow-motion de actie uitgevoerd. Tot je kunt genieten van de climax als je je tegenstander weer ongenadig hard op de grond beukt. En zoals gebruikelijk in dergelijke vechtgames duurt het heel iets langer om een harde aanval uit te voeren, wat het logische risico met zich mee brengt dat de tegenstander je te snel af is.

De finishing move verraadt haar doel al door de naam: het karwei hardhandig afmaken. De levensbalk van de vechters bestaat uit vier lagen, van groen naar geel en uiteindelijk van oranje naar rood. In de rode zone is een vechter behoorlijk uitgeput en op dat moment kan je serieus proberen het gevecht daadwerkelijk te winnen. Dit kan op een meer technische manier met een pinfall, waarbij je een tegenstander voor drie seconden op de grond moet zien te houden. Veel leuker is het om de genadeklap uit te delen met een finishing move. Gedurende het gevecht vult een afzonderlijke meter zich bij elke succesvolle aanval of verdediging. Is de meter helemaal vol, dan kan je een ‘finisher’ uit de kast trekken. Doe je dit redelijk vroeg in de wedstrijd, dan zal het alleen veel schade veroorzaken, maar doe je dit als je tegenstanders gezondheid al stevig in het rood zit… dan krijgt de omgeving een gouden kleur en is het wachten op een heerlijke knock-out en het zoete geluid van de bel.

Chaotische momenten

Tot dusver is er eigenlijk niets dan lof voor WWE All Stars. Het aantal vechters is lekker uitgebreid met eigenlijk twee groepen: de WWE-legendes en de moderne supersterren. De eerste groep bestaat uit grote namen als The Hulk, The Rock, The Ultimate Warrior en Randy Savage. Vrij bekende namen van de vorige eeuw. De supersterren zijn de huidige helden van de WWE, waaronder John Cena, Randy Orton, CM Punk en The Undertaker.

De smetjes op de game worden echter duidelijk als je in wedstrijden moet vertrouwen op je verdedigende opties. Je kunt een lichte blokkering gebruiken, maar de beste verdediging is vaak de counter. Als je wordt gegrepen door een tegenstander, krijg je op een bepaald moment heel kort in beeld een icoontje te zien van de counter-knop. Druk je deze precies op het juiste moment in, dan zijn de rollen ineens omgedraaid en ben je niet meer het lijdende slachtoffer maar juist degene die de ander pijn mag doen. Het addertje onder het gras is in dit geval de timing van het counteren, want het luistert behoorlijk nauw om een succesvolle counter uit te voeren. Rammen op de counter-knop zal je vrijwel nooit helpen, dus je zult echt bepaalde aanvallen moeten herkennen om te weten wanneer je de counter kunt uitvoeren. Het lijkt ook vaak alsof het counter-icoontje net te laat in beeld verschijnt om nog succesvol te kunnen counteren. Zeker online is dit echt een gruwel, want de spelers die je daar tegen zult komen, hebben zich vrijwel allemaal gespecialiseerd in het timen van counters.

Er zijn echter nog een paar andere puntjes van kritiek, waarbij vooral de beperkte inhoud van de game in het oog springt. Naast de gewone potjes met een verschillend aantal spelers, zowel offline als online, kan je niet heel veel meer doen. Er is een Steel Cage-variant, waarbij de speler wint die als eerste uit de kooi weet te ontsnappen (wat pas lukt als je je tegenstander genoeg hebt verzwakt), maar meer variatie dan dit krijg je eigenlijk niet. De ‘campaign’ van WWE All Stars wordt gevormd door Fantasy Warfare en Path of Champions. In Fantasy Warfare worden twee vechters die qua stijl of uitstraling op elkaar lijken tegenover elkaar geplaatst, waarbij de twee hoofdrolspelers eerst via echte videobeelden geïntroduceerd worden. Path of Champions is een laddertoernooi, waarbij je tien gevechten achter elkaar moet winnen om het ‘pad’ uit te spelen. Hoewel er drie paden zijn om te bewandelen, voelt dit toch constant aan als een rijtje losse wedstrijden.

De overige minpuntjes betreffen vooral de chaotische momenten als je met 3 of 4 spelers tegelijk aan het knokken bent en het feit dat de game nogal lange laadtijden kent. Zeker bij de spelmodus Path of Champions valt dit op, aangezien je dan juist vlot achter elkaar een aantal wedstrijden wilt spelen. En als we nog een klein beetje mogen zeuren: een Tutorial en Practice Mode waren zeker welkom geweest om alles uit de game te halen.

Conclusie

WWE All Stars bewijst dat het nog wel degelijk mogelijk is om een vermakelijke worstelgame te maken, in een tijd dat de markt vooral gedomineerd wordt door MMA-gevechten en het worstelen in rare pakjes ouderwets geworden lijkt te zijn. Het is een geweldige keuze geweest om de game volledig over-de-top en extreem te maken, want het brengt zeer veel plezier en vermaak terug naar het genre. Iets meer inhoud in de vorm van een Career of Manager Mode zou zeker welkom zijn geweest, net als een Tutorial of Practice-modus en een verbetering van het countersysteem, maar dat zijn slechts smetjes op een verrassend leuke game. WWE All Stars is grappig, toegankelijk en vooral heel geslaagd, wat toch best een grote verrassing genoemd mag worden.