Pokémon Black & White

Laten we eerlijk wezen, de vierde generatie Pokémon-games wist ten opzichte van zijn voorgangers weinig vernieuwing te bieden. De Pokémon waren duidelijk kopieën, men evolueerde veel oudere monsters, het verhaal was chaotisch te noemen en op audiovisueel vlak was er een marginaal verschil tussen de derde en vierde generatie. Wellicht dat je als liefhebber dan ook met een sceptische blik de vijfde generatie benadert. Maak je echter geen zorgen, want Black en White maken hun beloftes daadwerkelijk waar. De vernieuwing is op allerlei vlakken te bespeuren en Gamefreak heeft hard gewerkt om de ervaring zo fris en uniek als mogelijk te maken.

De nieuwe ‘151’

Zoals in elke andere Pokémon-game starten we ons avontuur in een nieuwe regio, in dit geval Unova. Waar je in voorgaande games nog oude Pokémon op de kop kon tikken, is dit niet langer het geval in Black en White. De vijfde generatie introduceert 155 spiksplinternieuwe Pokémon, waarbij alleen deze monstertjes te vangen en te bevechten zijn tot aan de Pokémon League. Dit zorgt er als het ware voor dat je opnieuw moet leren spelen, want de types, aanvallen en evoluties van de Pokémon zijn je onbekend. Hierdoor blijft de ervaring constant fris en bovendien zijn de nieuwe Pokémon over het algemeen erg leuk te noemen.

Een frisse start

Als veteraan zul je bij het starten van de reis direct opvallen dat er tig tradities verbroken worden. De game is eindelijk gerendeerd in pseudo-3D, er zijn zowaar twee rivalen en het geheel is sterker verhaalgedreven dan ooit tevoren. Zelfs het verdelen van de starters, Snivy, Tepig en Oshawott, verloopt anders, want alle drie worden verdeeld over jou en de ‘rivalen’ Bianca en Cheren. Je krijgt gelijk twee gevechten voorgeschoteld, die uiteindelijk humoristisch aflopen. Het mag duidelijk zijn dat Gamefreak een sterkere ‘RPG’-tint heeft gegeven aan de games; er wordt veel nadruk gelegd op het overbrengen van het verhaal en de ontwikkelingen die zowel vriendelijke als vijandelijke personages maken.

Vooral de vijanden spelen een grote rol, want Unova wordt geteisterd door Team Plasma. Dit is echter een unieker team dan dat we gewend zijn; men wilt alle Pokémon verlossen van hun trainers en deze vrijlaten, door met behulp van hun eigen Pokémon degenen van anderen te stelen. Mocht de ironiefactor niet duidelijk zijn, dan raad ik de aanschaf van een woordenboek aan. De omgang met Team Plasma heeft Gamefreak perfect uitgekiend, want hoewel je vrijwel direct met ze in contact raakt, blijft het team iets mysterieus behouden. Er zit veel meer achter het plan dat men hanteert. Ik durf Team Plasma dan ook de beste ‘vijand’ te noemen sinds Team Rocket, mede dankzij een kippenvelaanjagend goed themanummer.

Hoewel het verhaal een veel sterkere rol speelt en er dus veel tradities op de schop gaan, blijven er natuurlijk onveranderde elementen. Wederom dien je acht Gym Leaders af te gaan en badges te verzamelen, om vervolgens de Pokémon League op haar donder te geven. Het voelt daarentegen niet meer zo simpel aan als gewoonweg van stad naar stad reizen. In bijna elke stad gebeurt er wel iets unieks, kom je bijzondere personen tegen en/of ontmoet je unieke Pokémon. Het geheel blijft vrijwel altijd fris en het ‘been there, done that’-gevoel duikt zelden of nooit op. Daarnaast zijn de starter-Pokémon leuk om mee te spelen en de titanen van de game, Reshiram en Zekrom, zijn de naam ‘Legendary’ meer dan waard.

Designkeuzes

Wanneer het op de gameplay aankomt, is er niet bijster veel veranderd. Iets dat echter gauw zal opvallen, is de stroomlijning van de gevechten. Het klinkt wellicht vreemd, maar de gevechten verlopen iets sneller en soepeler dan voorheen. Natuurlijk krijg je nog steeds de nodige animaties voorgeschoteld, maar doordat de gevechten nu 3D zijn, is de ervaring net iets anders.

Dit thema van ‘stroomlijning’ is overigens ook op andere plekken te vinden, zoals de boxen waarin je Pokémon worden opgeslagen. Het is vele malen makkelijker om je boxen te organiseren en wanneer je wilt ruilen met een vriend, dan kun je tijdens het ruilen door je eigen boxen zoeken. Het gebruikersgemak is dus een hoog punt van prioriteit geweest.

Toch ben ik het niet met alle designkeuzes eens, want waar het centrale menu in HeartGold en SoulSilver zich op het touchscreen bevond, is deze plek in Black en White vergeven aan de zogeheten C-Gear. De C-Gear is simpelweg een feature waarmee je constant verbonden kunt zijn met Wi-Fi, zodat je via het internet of gewoonweg draadloos snel een gevecht kunt starten.

Dit doet denken aan de Street Pass-functie van de 3DS en hoewel dit een handige feature is, had ik voor het speelgemak veel liever het ‘oude’ menu gehad. Om hiervoor te compenseren, heeft men echter wel een vlug oproepbare lijst gemaakt, die te vullen is met snelkoppelingen naar Pokémon, voorwerpen en meer.

Tijdens het spelen zul je nog meer bekende elementen tegenkomen die ‘gebruiksvriendelijk’ zijn gemaakt. Met de meeste designkeuzes ben ik het volledig eens, maar er zijn evengoed designkeuzes die direct terug naar de tekentafel mogen. Het feit dat TM’s niet langer verdwijnen na gebruik en er een minder grote focus op het gebruik van HM’s, daar zullen de meesten onder ons in elk geval blij mee zijn.

Groots genot

Zoals te verwachten barsten Black en White van de content, want pas na 50 á 60 uur heb je nagenoeg alle plekken verkend. Nadat je de Pokémon League voor de eerste keer hebt verslagen, opent de game eigenlijk pas daadwerkelijk. Om een klein tipje van de sluier te lichten: dankzij de nodige plottwisten verloopt de game geheel anders dan je zou verwachten. Het zal je zo’n 20 á 25 uur kosten om de Pokémon League te bereiken, dus zelfs daarna staat je in feite nog een halve game te wachten. Met name doordat er nog legendarische Pokémon zoals Victini, Kyurem, Landorus en veel meer te vangen zijn.

Een grote hoeveelheid content moet daarentegen wel leuk zijn om te spelen en ook hier slaagt de vijfde generatie grandioos in. De gebieden zijn veelal erg divers, er zijn ontzettend veel trainers te bevechten en er is voor het eerst sinds de derde generatie weer een nadruk op verkenning. Tijdens je reis kun je zelfs trainers tegenkomen die je Pokémon kunnen opknappen, zodat je minder vaak hoeft te reizen naar het Pokémon Center. Gamefreak heeft werkelijk overal aan gedacht; het is en blijft simpelweg leuk om de game te spelen. Daar draait het in een Pokémon-game nou eenmaal om: plezier.

Alles meegenomen zijn dit weer eens titels waarmee je maandenlang zoet kunt zijn. Na het ‘uitspelen’ kun je bijvoorbeeld Pokémon trainen met behulp van Effort Values en op jacht gaan naar verborgen TM’s. Bovendien worden de games, die over het algemeen al redelijk pittig kunnen zijn, een heel stuk moeilijker na de Pokémon League. Tijdens je reis word je vrijwel altijd vergezeld door een stevige, energieke soundtrack, die de meeste fans nog lang zal bijstaan. Ik kan Black en White dan ook iedere fan aanraden en terecht, want dit is de beste ‘reboot’ van de serie in jaren.

Conclusie

Pokémon Black en White zijn met gemak de beste Pokémon-games sinds de derde generatie, ik durf zelfs de tweede generatie te noemen. Veel bekende elementen van de serie zijn gestroomlijnd, al zijn er hier en daar designkeuzes die ik minder prettig vind. Er is een sterkere nadruk op het overbrengen van een verhaal en vele, oude tradities zijn eindelijk afgedaan om alles fris te maken. Audiovisueel gezien is het geheel een meesterwerk en de games barsten ook nog eens van de content. Hoewel dit allemaal hartstikke tof klinkt, resteert er na het schrijven van deze review eigenlijk één vraag: wat komt er hierna?