Eerder deze week mocht ik de DVD van Paranormal Activity 2 kijken. Een film die het moet hebben van de sfeer, de angst en het inlevingsvermogen van de kijker. Een film die ik normaal niet zomaar op zou zetten. Niets voor mij, geef mij maar een slasher-horror. Toch, na het zien van de film snap ik de impact pas. De avond daarna vergeet ik nooit meer.
Op het moment dat ik mijn bed in sprong, was ik al aan het bedenken hoe deze review geschreven moest worden. Een leuke intro die misschien de lezer laat weten dat de eerste Paranormal Activity een goedkope film was die het wereldwijd enorm goed deed. Een film die door velen zelfs de engste film van de laatste jaren wordt genoemd. Of zou de intro moeten beginnen met het feit dat dit eigenlijk geen vervolg is aangezien de gebeurtenissen net voor het eerste deel plaatsvinden? Mijn hoofd vindt het kussen en mijn ogen vallen dicht. Ik moet niet vergeten te vertellen dat de film voornamelijk bestaat uit beelden die met een normale videocamera gefilmd zijn. Een handheld camera, net zoals bij The Blair Witch Project en Cloverfield. Dan moet ik er wel bij vermelden dat er ook een afwisseling is met beelden uit beveiligingscamera’s. Dat maakt de film net wat enger, aangezien die laten zien wat er gebeurt wanneer de hoofdpersonen slapen. De vreemde, onverklaarbare dingen die gebeuren.
Ik val bijna in slaap en trek daarom de dekens nog eens extra over me heen. Lekker warm. Ineens springt mijn TV aan. Ik schrik en open mijn ogen. Het felle licht van de TV zorgt ervoor dat ik meteen klaarwakker ben. De zender is MTV. Ik kijk omlaag en zie dat mijn afstandsbediening op mijn bed ligt. Waarschijnlijk gewoon vergeten die op het nachtkastje te leggen. Dan hoor ik de woorden “Paranormal Activity 2” uit mijn TV komen. Vreemd. Ik kijk op en zie dat mensen op MTV het over de film hebben. Wat een toeval, denk ik nog. Een beetje vreemd, maar erg toevallig. Ik geef er geen aandacht aan en zet de TV uit.
Wanneer ik weer bijna in slaap val hoor ik een baby huilen. Heel zacht, in de verte. Weer open ik mijn ogen en bedenk me dat het gehuil van een baby in het donker best beangstigend kan zijn. Dat idee heb ik al sinds de eerste Max Payne game, het rode-draadjes level. Ook in Paranormal Activity 2 is een baby terug te vinden. Een baby waar verschillende, mysterieuze dingen mee gebeuren. Het feit dat het met een baby gebeurt is enger en zieker dan wanneer het met volwassenen gebeurt. Wat zat er in dat huis? Wat zorgde voor die onverklaarbare gebeurtenissen? En dan komt het besef; niemand in de buurt heeft een baby thuis wonen. Waar komt dat geluid dan vandaan?
Meteen zit ik rechtop in bed. Ik zoek naar het lichtknopje van het kleine lampje naast mijn bed. Onvindbaar. Meteen grijp ik richting mijn nachtkastje om mijn afstandsbediening te pakken. Die heb ik daar dit keer wel neergelegd. Toch vind ik die ook niet. Ik draai om en de TV springt aan. MTV. De afstandsbediening lag weer op mijn bed, precies daar waar hij eerder deze nacht ook al lag. Precies daar waar ik hem niet terug gelegd had. De felle lichten vullen mijn kamer en het geluid van de huilende baby versterkt. Het lijkt dichterbij te komen. Ik kijk naar de TV en zie daar een baby huilen. Ik zet de TV snel uit en een enorme stilte vult mijn kamer.
In het donker geluiden horen waarvan je niet weet wat het is, is niet fijn, geloof me. Net als in Paranormal Activity 2 kan het kleinste krakende geluid je flink beangstigen. Of het geluid wat je hoort wanneer iemand op de trap loopt terwijl je alleen thuis bent. De film weet daar goed op in te spelen en weet zelfs het geluid van een vallende pan eng te laten klinken. Eng is het ook wanneer er geen geluid is. Wanneer die voetstappen op de trap ineens stil zijn. Is er iemand boven? Ben ik niet meer alleen? Wie is daar? Ik kruip onder de deken en lig te rillen van angst. Ik hoor de deur van mijn slaapkamerdeur kraken. Is het de wind? Laat het de wind zijn…
Ik heb geen oog meer dicht gedaan die nacht. Misschien sloeg mijn fantasie op hol, misschien moet ik de DVD van Paranormal Activity 2 niet meer opzetten voordat ik naar bed ga. Ik deed het voor jullie, voor MoviesNET. Voor deze review. Gelukkig zijn er qua extra’s geen spannende dingen te vinden. Alleen een deleted scene en een trailer. En maar goed ook. Nu ik geen uitleg krijg van het hoe en wat in de film, is de film alleen maar enger en enger. Ik denk dat ik vanavond met een lampje aan slaap…