Een tweede kennismaking met L.A. Noire is absoluut geen straf en het is dan ook geen geheim dat ik niet kan wachten op deze game. Een sandbox-wereld van Rockstar en Team Bondi, maar dan gegoten in een inspecteurs / CSI-sausje. Schieten, stelen en criminele activiteiten zijn niet langer de focus en voor mij is dat een verademing.
1947, wat een tijd
Veel mensen zullen even moeten wennen aan L.A. Noire. De game doet namelijk grafisch denken aan GTA IV, maar dan in het jaar 1947 in Los Angeles. Ook de besturing komt overeen en de drang om je gun te pakken en iemand neer te knallen, omdat hij nou eenmaal een vettere auto heeft dan jij, is zeer groot. Toch zal dat in L.A. Noire niet van toepassing zijn. Je bent immers politie-inspecteur Cole Phelps en het aanrijden van onschuldige burgers is dan ook niet mogelijk. Deze zullen net voor impact wegspringen, want voor het verhaal is het belangrijk dat je je niet gaat gedragen als Niko Bellic van GTA IV.
Overigens is het een groot compliment dat ik de game vergelijk met de laatste GTA, want niet alleen was die game grafisch fantastisch, de sfeer droop er ook letterlijk van af. Ook bij L.A. Noire is het juist de sfeer die zorgt voor een geloofwaardig verhaal en die geloofwaardigheid heb ik ook zeker meegemaakt bij het starten van de missie die ik te spelen kreeg.
Peter Bouwman, Homicide!
Net gepromoveerd naar de afdeling Homicide (moordzaken), krijg je direct te maken met een seriemoordenaar die bekent staat al de Silk Stocking Killer. Aangekomen op het plaats delict van vermoedelijk een nieuw slachtoffer van deze moordenaar, ga je aan de slag. Je spreekt met de lijkschouwer, de agent die als eerste ter plekke was en gaat vervolgens het slachtoffer, Antonia Maldonado, van dichtbij bekijken. Met de knoppen op de controller kijk je richting armen, buik en hoofd en op de buik staat met lippenstift geschreven: Kiss the Blood. BD. Verder onderzoek onthult de bibliotheekpas van het slachtoffer, waarop haar adres te vinden is. Kortom, je volgende locatie is haar woning.
In haar woning spreek je met de huisbazin, die natuurlijk wel een mening heeft over Antonia. Daarnaast kom je scheidingspapieren tegen en dat is natuurlijk een leuk motief voor haar man. Ook was er een poging tot inbraak in het huis, wat te zien was aan een gebroken ruit in de kamer van het slachtoffer. De huisbazin heeft wel een idee waar Antonia’s man uithangt en dat is dan ook je volgende bestemming.
Schieten alleen als het moet
Duidelijk is wel dat ik continue op het puntje van mijn stoel zat. Niet alleen zijn de gameplay-elementen zeer vermakelijk, ook moet je serieus nadenken bij elk nieuw stukje bewijs. Ook het ondervragen van mensen is daarbij belangrijk en daarbij is het van belang zo min mogelijk bewijsstukken te missen. Het aantal vragen dat je kunt stellen hangt namelijk af van hoe grondig jij je bewijsmateriaal hebt verzameld. Elke zaak is altijd op te lossen, maar het leukste is natuurlijk om niks te missen, mede ook omdat al je missers keihard worden afgestraft in de altijd pijnlijke score aan het eind van elke missie.
Het is me ook duidelijk geworden dat L.A. Noire niet zal draaien om geweld. Schieten zal absoluut een onderdeel zijn van de game, maar alleen maar als het echt noodzakelijk is. Kortom, alleen terugschieten is toegestaan, zoals een echte politieman betaamt. Persoonlijk vind ik dit een verademing in de overvolle markt van games die draaien om schieten en geweld. De missie die ik heb mogen spelen eindigde niet eens in een schietgevecht, maar in een auto-achtervolging. Met sirenes aan en mijn partner schietend uit de autoraam, moesten we de hoofdverdachte inrekenen en dat lukte op spectaculaire wijze.
Voorlopige conclusie
Er is tot op heden nog geen game waar ik zoveel zin heb in 2011 als L.A. Noire. Het onderzoeken van moordzaken, het opklimmen in de rangen van de politie, de geweldige animaties met Motion Scan, de sfeervolle wereld en de meeslepende verhaallijn maken voor mij het wachten op 20 mei heel erg zwaar. Tot die tijd maar even oefenen met een nieuw seizoen CSI: New York.