Pokémon, mijn meest geliefde RPG

We mogen dit jaar verblijd worden met tientallen toppers en zelfs de komst van twee nieuwe handhelds. Er is voor ieder wat wils, want er zijn meer dan genoeg shooters op komst en bijvoorbeeld ook de RPG-liefhebbers kunnen uit hun dak gaan. Vooral dit laatste genre brengt ons bijzondere titels, zoals Mass Effect 3, The Witcher 2, Dragon Age II en wellicht zelfs Guild Wars 2. Toch is er één RPG die voor mij alles gaat overtreffen, namelijk Pokémon Black en White. Hoewel deze vijfde generatie-games door velen bestempeld zullen worden als ‘de zoveelste titels binnen die serie’, heb ik in geen jaren meer zo uitgekeken naar een Pokémon-game…

Een magistrale intro

Hoewel ik in 2000 genoeg uren besteedde aan Ocarina of Time om te kunnen rivaliseren met de gemiddelde MMO-speler, was er één game die ervoor zorgde dat mijn SNES weer warm draaide: Pokémon Red. Ik was namelijk in het bezit van een Super Gameboy Converter, een briljante uitvinding waarmee je Gameboy-games op je televisie kunt spelen. Zo begon mijn avontuur om alle 151 Pokémon te vangen en een fantastische reis dat het was!

Indertijd was de serie natuurlijk nog iets sensationeels en bijzonders; het idee dat je allerlei monsters kon vangen en trainen naar wens. Ook zijn legendarische glitches zoals het spelbrekende MissingNo. en het kunnen vangen van Mew niet te vergeten. Uren van mijn jeugd heb ik gegeven aan het dupliceren van Rare Candy’s en het trainen van Pokémon. Toen ik uiteindelijk ook nog eens in het bezit kwam van Pokémon Stadium was ik niet meer van Pokémon weg te slaan.

De grote stap voorwaarts

Meer dan een jaar lang heb ik non-stop Red gespeeld, totdat de release van Silver voor de deur stond. Het idee alleen al, dat ik aan de slag kon met nieuwe monstertjes in een nieuw avontuur, verwarmde mijn hart. Hoewel ik me niet zozeer afvroeg wat voor nieuwe elementen deze uiting zou brengen, was ik natuurlijk wel benieuwd wat me te wachten stond. In de zomer van 2001 was het dan zover: mijn SNES werd verwelkomd door een cartridge die nog jarenlang zou blijven steken.

Tegenwoordig durf ik de tweede generatie Pokémon-games, Silver, Gold en Crystal, de allerbeste te noemen en wel om het volgende: vernieuwing. Deze reeks games introduceerden tijd, een dag- en nachtcyclus, circa 100 gloednieuwe (lees: leuke!) Pokémon en de befaamde kloontruc. Vooral op audiovisueel gebied was de tweede generatie enorm verbeterd, want de muziek durf ik bijvoorbeeld nog steeds ijzersterk te noemen. De uiteindelijke nostalgietrip in Kanto maakte alles zelfs nog completer.

Een volgende poging

Generatie nummertje drie, bestaande uit Ruby, Sapphire en Emerald, is over het algemeen minder goed ontvangen. Dit kwam ironisch genoeg door het platform waarop de games verschenen: de Gameboy Advance. Niet iedere fan had deze handheld in bezit en bovendien vonden velen het idee van wederom nieuwe Pokémon niet even aantrekkelijk. Ook ik moet toegeven dat ik met een sceptische blik uiteindelijk Ruby opgestart heb, maar na afloop heb ik er zeker geen spijt van.

Ik durf zelfs te zeggen dat deze generatie meer vernieuwing bood dan op dat moment alle andere games samen. De circa 130 nieuwe Pokémon waren wederom leuk; men bouwde niet (teveel) op oude concepten. Ook de starter-Pokémon waren dankzij gemengde types uniek en de titanenstrijd tussen Groudon en Kyogre was om van te smullen. Het typerende muziekje van deze legendarische monsters dreunt nog evengoed in de oren.

Waar de vernieuwing met name werd doorgevoerd, was in de gevechten van de serie en tevens de algehele gameplay. Voor het eerst werd de focus gelegd op Effort Values, er werden zelfs Natures geïntroduceerd. Je kon nu zelf de sterkste punten van je Pokémon bepalen en intensiever trainen dan ooit tevoren. Daarnaast legden de games een sterkere nadruk op ontdekking; denk maar aan de Dive-HM, het vastgelopen schip richting Dewford Town en nog vele andere geheimen.

Verder durf ik het verhaal van de derde generatie erg sterk te noemen; de strijd tussen teams Aqua en Magma kenden de nodige plottwisten. Het was weer eens wat anders dan het gewoonlijke Team Rocket dat het zoveelste duivelse plan wilde uitvoeren. Kortom, de vernieuwing was er en de gameplay is sindsdien enorm uitgediept. Het kon hierna alleen maar beter worden, toch?

Een duidelijk kopie

Hoewel de verkopen van de vierde generatie die van de derde generatie ontstijgen, vind ik Diamond, Pearl en Platinum erg mager te noemen. Audiovisueel gezien lijken de games teveel op hun voorganger, met name de muziek bleef achter. Ook het gebrek aan touchscreenbesturing buiten gevechten om was een teleurstelling, iets dat SoulSilver en HeartGold weer wel uitstekend deden.

Het ging mij vooral om de kwaliteit van de nieuwe Pokémon en het algehele avontuur zelf. De games kenden slechts weinig vernieuwing, de nieuwe Pokémon waren overduidelijk kopieën van voorgangers en het verhaal was zo chaotisch als het maar kan. Direct werd je overdonderd door Team Galactica, iets dat in één klap de gehele spanning uit de game haalde.

De enige reddende factoren van de vierde generatie waren SoulSilver en HeartGold. Hoewel ik de serie onderhand een tikkeltje zat begon te worden, hebben deze twee fantastische remakes laten zien dat het ook goed gedaan kon worden. De hoeveelheid extra content in SoulSilver en HeartGold is gigantisch en het is lang geleden dat ik zo’n plezier heb gehad met de serie.

Ik durf deze remakes stiekem zelfs de beste Pokémon-games van de afgelopen jaren te noemen. Dit komt met name door één hele belangrijke factor: plezier. GameFreak heeft met deze twee titels laten zien dat ze wel terdege nog goed kunnen omgaan met de franchise en dat de potentie er duidelijk nog in zit. Het is dan ook dankzij SoulSilver en HeartGold dat Pokémon weer tot mijn meest geliefde RPG behoort en ik uitkijk naar Black en White.

Een vijfde kans

Met het aankomende Black en White heeft GameFreak een kans om de fouten van de vierde generatie te herstellen. Het is niet langer de vraag of dit het geval zal zijn, want de getoonde beelden laten dusver alleen maar duidelijke verbeteringen zien. Voor het eerst binnen de franchise zijn de games gerendeerd in 3D op een handheld en dat verandert direct de manier waarop je speelt. Het lopen door een stad, een bos of zelfs een weg voelt anders aan.

Waar de vijfde generatie het voornamelijk van moet hebben, zijn de circa 150 nieuwe Pokémon. Deze ogen voor het eerst weer een tikkeltje origineel en het feit dat je enkel deze nieuwe Pokémon tegenkomt in het begin, forceert je om je strategieën aan te passen. De vijfde generatie dwingt je om Pokémon te ervaren, zoals je dat vroeger deed. Hierdoor weet ik zeker dat ik met Black en White immens veel plezier ga hebben, een zowat vergeten element. Ook de muziek, sfeer en de opbouw van het verhaal lijken stukken beter te zijn dan in de vierde generatie.

Wat ik tot nog toe van de Japanse versie hebben mogen zien, tovert toch echt een glimlach op mijn gezicht. Pokémon is namelijk geen serie die enkel is voor de jongere gamers onder ons. De reeks kent een ongelooflijke diepgang, die door de oudere gamers benut kan worden en dat maakt Pokémon zo bijzonder. Het avontuur wordt door iedereen anders benaderd en vooral Black en White maken dit weer mogelijk. Ik schaf over enkele weken in ieder geval met trots weer een Pokémon-game aan.