Inazuma Eleven

Inazuma Eleven, een voetbalgame van Level-5 die veel elementen van het RPG-genre weet te lenen, is recentelijk pas op Europese bodem uitgebracht. In 2008 verscheen de titel in de Japanse winkelschappen en meer dan twee jaar later hebben wij de titel dan eindelijk ook in ontvangst mogen nemen. Wordt het wachten beloond, of blijkt Inazuma Eleven slechts een slechte mix van genres?

Voetbal RPG

Inazuma Eleven draait om Mark Evans, het typische, fanatiek voetbaljongetje die nooit opgeeft, en diens schoolvoetbalclub. Aangezien deze vereniging eigenlijk enkel bestaat uit een stel luie kinderen die überhaupt vrijwel nooit meer een voetbal aanraken en er niet eens elf spelers zijn, komt de schoolorganisatie op het idee om de club op te heffen. Alleen als ze een wedstrijd tegen één van de beste jeugdteams van Japan kunnen verslaan zal de vereniging weer bestaansrecht hebben. Dankzij Evans oneindige enthousiasme slaagt hij erin de andere leden aan te sporen om toch flink te oefenen, en mede dankzij de vaardigheden van de mysterieuze jongen Axel Blaze krijgt Evans jeugddroom opnieuw een kans: meedoen aan het hoogste en meest prestigieuze jeugdvoetbaltoernooi; Football Frontier.

Het verhaal stelt niet heel veel voor, want als hieromheen één of ander onzinnig plot over een duivelse organisatie die de voetbalsport wilt gebruiken om de wereld over te nemen is geweven, dan weet je dat je daarvoor Inazuma Eleven niet hoeft te spelen. Wel is de game een heuse RPG. Elk personage kent diens eigen statistieken en getallen, die gekoppeld zijn aan bepaalde talenten. Hoe vaker je een figuur gebruikt des te beter hij wordt. Ook zit er een systeem van elementen in het spel verwerkt, waarbij het ene element, à la Pokémon, sterker is tegen de ene en zwakker is tegen de ander. De game is dus een voetbalgame die gecombineerd is met een RPG, maar hoe werkt dat nou precies?

Het grootste gedeelte van het spel speel je als Mark Evans, die door de stad moet rondlopen om nieuwe leden te werven, een perfect team samen te stellen, voorwerpen te vergaren en het verhaal te laten vorderen. De rest van de game ben je daadwerkelijke voetbalwedstrijden aan het spelen. Met behulp van de stylus stippel je de route uit die jouw personages zullen moeten lopen en wanneer een speler dicht genoeg is bij een tegenstander met de bal, zal hij het ronde ding afhandig kunnen maken. Er verschijnt een menuutje waarin je een aantal keuzes kunt maken, zoals een tackel of een diepe sliding, maar er zijn ook speciale vaardigheden die je kunt selecteren. Een teleporteeraanval, een gigantische stenen muur of het verschijnen van een monsterlijke blauwe draak: niets is te gek in Inazuma Eleven. Eenzelfde menu verschijnt overigens wanneer er een schot op doel gemaakt wordt.

Het klopt… en het klopt niet

Hoe gek het ook klinkt, het werkt en goed ook. Sterker nog, het spel blijkt uiteindelijk zeer verslavend te zijn. Uiteindelijk, want Inazuma Eleven kent een ongelooflijk traag begin. Om de omgeving te leren kennen dien je namelijk eerst continu van de ene naar de andere plek te lopen, terwijl je gewoon een potje wilt voetballen. Daar speel je het spel immers voor en voordat je dat kunt doen, zul je eerst anderhalf uur op je tanden knarsen en uit je neus vreten, omdat je door een flink lange tutorial wordt geloodst. Gelukkig verandert dat wanneer je je eerste echte voetbalwedstrijd hebt gespeeld, want dan komt het besef dat het geheel goed is bedacht en net zo goed in elkaar steekt.

Als je naar het verhaal, het introfilmpje en die dialogen kijkt lijkt deze RPG echt bedoeld voor jongens van een jaar of twaalf oud. Helaas sluit het spel niet geheel bij die doelgroep aan. Het bekijken van statistieken om een zo goed mogelijk team te creëren en de algehele hoge moeilijkheidsgraad lijken namelijk weinig aangepast te zijn voor het jeugdiger publiek. Fervente gamers voelen zich met name aangetrokken door de ingenieuze gameplay en het samenstellen van goede voetballers, terwijl de jongere mensen onder ons waarschijnlijk vooral gecharmeerd zijn van de personages en het verhaal.

In Inazuma Eleven is genoeg te doen en te beleven. Multiplayeropties zijn aanwezig, de wereld is aardig groot en er zijn flink veel personages die je kunt rekruteren. Er zijn meer dan 1000 verschillende figuren waaruit je kunt kiezen met ieder eigen statistieken en speciale vaardigheden. Daarnaast kent het spel flink veel uurtjes spelplezier, waardoor je met recht kunt zeggen dat deze game aardig goed gekruid is, want mager is het allemaal allerminst.

Conclusie

Inazuma Eleven is eigenlijk een vrij dubbelzinnige game: enerzijds is de gameplay zeer ingenieus en goed uitgewerkt, maar aan de andere kant stelt het verhaal weer heel weinig voor. Bovendien lijkt het spel ontwikkeld met een jonge doelgroep voor ogen en daar past de moeilijkheidsgraad en het sleutelen aan je team niet goed bij. Al met al een goede game, waarin hier en daar de verkeerde keuzes zijn gemaakt door ontwikkelaar Level-5.