Met Nicolas Cage is het vaak het ene of het andere uiterste. Of hij is geweldig en dan is de film waar hij die rol in speelt dat vaak ook. Of hij stelt zwaar teleur. En dan geldt dat inderdaad ook voor de betreffende film. Season of the Witch schiep vooraf hoge verwachtingen met, naast Nicolas Cage, ook namen als Ron Perlman en Christopher Lee. Het verhaal is echter te weinig inspirerend en dat lijkt over te slaan op de sterren.
Rommelige opening
Season of the Witch gaat over twee ridders ten tijde van de grote westerse kruistochten naar Jeruzalem. In tegenstelling tot films die we kennen in dit genre (Kingdom of Heaven en dergelijke), draait deze film echter niet om de bekende grote veldslagen. De ridders, gespeeld door Cage en Perlman, deserteren namelijk aan het begin van de film uit onvrede over de wreedheid van hun meerderen. Na een compilatie van hun veldslagen, gevolgd door een volledig nutteloos verslag van hun omzwervingen na hun desertie, raken ze op tamelijk onnavolgbare wijze betrokken bij het transport van een heks. Deze heks zou de pest hebben veroorzaakt. Om haar te genezen van haar ‘ziekte’ moet zij naar een klooster worden gebracht.
De verhaallijn heeft een aantal interessante punten, die tot een sterke film uit had kunnen groeien. Er zitten wat onverwachte twists in en de karakters vullen elkaar aan en zijn heerlijk dubbelzinnig. Het duo Cage – Perlman is de middeleeuwse versie van het “good cop/ bad cop” idee. Waar Cage de moraalridder uithangt en wordt verscheurd door de slechte dingen die hij heeft moeten doen, zorgt Perlman voor het nodig cynisme en sarcasme. Cage is ook degene die vertrouwen houdt in de onschuld van het meisje en meer uit is op haar redding dan het vernietigen van het kwaad en het stoppen van de pest. Toppunt van dubbelzinnigheid is de heks en het wordt vrij lang spannend gehouden wat er nou precies met het meisje aan de hand is. Zeker één van de sterkste punten van de film.
Ongeïnteresseerd en ongeïnspireerd
Dat maakt het alleen maar jammer dat het verhaal zo zwak is uitgewerkt. Er hadden enkele originele kanten aan kunnen zitten, maar de hierboven al genoemde zwakke inleiding wordt eigenlijk niet meer echt goed gemaakt. Het reisgezelschap is wel heel erg standaard, met de goede held die een duister verleden heeft, zijn trouwe maar bijdehante rechterhand, de monnik met twijfelachtige motieven, de ridder met het gouden hart, de verschoppeling en de jongeman op zoek naar avontuur en roem. En de heks natuurlijk. Voor een aantal van de personages lijkt het nut van hun deelname volstrekt beperkt tot het sterven onderweg. Verder is de reis zelf nogal standaard: een spookachtig bos met een vervallen brug over een metersdiep ravijn, aanvallen van wolven, het is nogal ongeïnspireerd allemaal.
Een gevoel dat over lijkt te slaan op de acteurs. De personages hebben allemaal hun tegenstrijdige kanten. Cage is de grote goedzak, maar ook zijn vertrouwen in de goedheid van de mens is niet onwankelbaar. Ron Perlman slingert heen en weer tussen de luchtige komediant en het agressieve heethoofd. Beiden stralen ze daarbij gewoonweg uit dat het ze eigenlijk vrij weinig uitmaakt welke van hun emotionele kanten de overhand heeft. Perlman heeft nou eenmaal die stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht die maakt dat hij hetzelfde kijkt bij een woede uitbarsting als bij een sarcastische opmerking. Cage komt gewoonweg ongeïnteresseerd over. Gedurende de film heeft hij momenten waarop hij innerlijke groei doormaakt en zo nu en dan verliest hij zijn zelfbeheersing. Aan zijn gezichtsuitdrukking is het allemaal niet af te lezen. Die staat bijna 2 uur hetzelfde.
Conclusie
Er is eigenlijk maar één conclusie te trekken: er had meer in gezeten. De personages zijn interessant, maar komen niet goed uit de verf. Of dit te wijten is aan de regisseur of een collectieve wanprestatie van de acteurs, laat ik in het midden. Het korte einde is verrassend. al gaat het te ver om het ook origineel te noemen. De reis hier naartoe had flink ingekort kunnen worden en met name het nut van de vrij lange inleiding tot de eigenlijke queeste begint, lijkt te ontbreken. Al met al geen slechte film, maar het had in potentie zelfs een goede kunnen worden. En het is zonde dat dat niet het geval is.
