Tactics Ogre: Let Us Cling Together

Het is het jaar 1995 en het is gamedeveloper Quest gelukt om een succesvolle RPG op de Super Nintendo te lanceren. De Super Nintendo? Die ken je toch nog wel, dat massieve ding waar Nintendo talloze gamers mee heeft bevredigd. Moet je je voorstellen, dat was een dikke zestien jaar geleden. Hedendaags gaat het er anders aan toe; wij hebben de beschikking gekregen over een handheld die de graphics van de toenmalige Super Nintendo vele malen overtreft. Daarom zou Square Enix vast bij zich zelf hebben gedacht: ‘Laten wij de hedendaagse gamers de ervaring geven, die zij vast en zeker toen gemist zouden hebben’. En dat deden ze; Square Enix kondigde Tactics Ogre: Let Us Cling Together aan voor de PSP.

Tactical Role Playing Game

Wat moet ik hiervan verwachten? Dat was de eerste vraag die in mij opkwam. Een Tactical Role Playing Game afkomstig uit Japan; laten we het eens kans geven. Als snel merkte ik op dat het hier om een echte ouderwetse Role Playing Game ging. Mijn moed zakte al snel in mijn Timberlands. Maar dat was onterecht, ik weet dat ik mooie Timberlands heb, maar het spel moet ook zijn verdiende aandacht krijgen. Ik, als iemand die nooit een fan was van RPG, wist meteen hoe het spel gespeeld moest worden. Ik begreep al snel hoe ik aankopen moest doen, hoe ik soldaten kon rekruteren, hoe ik mijn tegenstanders moest aanvallen. Dat zijn toch de belangrijkste aspecten die je als Role Playing Game gamer moet kennen. Toch?

Maar om dat ook nog eens goed te doen, is een geheel andere hoofdstuk. Het genre heet immers niet voor niet ‘Tactical Role Playing Game’. Ik kan je melden dat ik er geen flikker van bakte. Maar om de schuld nou bij de game te leggen? Nee, zeker niet. Dit lag honderd procent zeker aan mij, want ik heb het inzicht van een koe als het zulke spellen betreft. Dat werd dus oefenen voor mij. Een fase in het verhaal heb ik wel twintig keer over gedaan en het lukte me niet. Frustratie ten top. Maar niet getreurd, uiteindelijk was het me toch gelukt om dit level te passeren. En dat was niet met geluk, want hierna reet ik de ene tegenstander na de andere helemaal uiteen. Oefening baart kunst, zeggen ze wel eens. En dat geldt zeker bij deze game. Dat is nou net het punt wat zo tof is aan Tactics Ogre; het is noob-vriendelijk.

It’s your choice

Dan komen wij bij het verhaal aan. Wat is een Role Playing Game zonder een goed verhaal? Inderdaad, niets! En het is goed mogelijk dat Tactics Ogre: Let Us Cling Together over een goed verhaal beschikt. “Goed mogelijk”? Inderdaad, want ik moet eerlijk toegeven dat ik het verhaal niet helemaal begreep. Zelfs nadat ik even had geGoogled bleek het verhaal gewoon te moeilijk in elkaar te zitten voor een simpele westerse ziel. Het verhaal is namelijk zeer Japans getint en in plaats van dat je een mooie inleiding krijgt van het verhaal, wordt je er midden in gegooid. Niets mis mee, als je het meteen zou begrijpen. Maar dat is jammer genoeg hier niet het geval.

Voor wat ik er van begreep, speelde het verhaal zich af op de Valeriaanse eilanden. Wat voorheen het centrum was van maritieme handel en unievolle heerschappij, is het nu een eilandengroep die uiteen gereten is door verscheidene oorlogen. En natuurlijk brengen oorlogen ook littekens met zich mee. Een van die littekens heb jij, als de hoofdrolspeler, tot je beschikking. Om dit litteken te kunnen vergeten; wil je wraak! Het blijkt dat jouw ouders zijn ontvoerd door de Dark Knights. Samen met jouw zus Catiua en je maatje Vice Bozeg, wiens ouders door dezelfde Dark Knights zijn vermoord, ga je op zoek naar de bende die de ontvoering van jouw vader op zijn geweten heeft.

Doordat je dit avontuur tegemoet gaat, sta je voor bepaalde keuzes. En dit vind ik persoonlijk zeer tof van deze game. Elke keuze heeft een impact op het verhaal en op de persoonlijkheid van je personage. Wordt je een bloeddorstige, rationele, koele ridder of overwelven emoties jouw personage, zodat je met de meeste slachtoffers medelijden hebt? Het is jouw keuze! Zo beleeft elke speler het spel op zijn eigen manier.

Let the battle begin

Het gevechtssysteem is zo duidelijk en logisch als wat. Het is heel duidelijk wat je van jouw vijanden mag verwachten en waar jouw eenheden toe in staat zijn. Wanneer je een boogschutter op een hooggelegen plaats lokaliseert, zal deze veel verder kunnen schieten en meer schade aan kunnen brengen aan je tegenstander. Als je iemand van achteren aanvalt, is de kans groter dat je hem ‘levensmoe’ slaat. Een ridder kan door zijn zware harnas minder stappen doen, dan een monnik die alleen een kleed over zichzelf heen heeft. Is dit logisch of wat?

Het slagveld speelt zich af op een soort interactief schaakbord. Elke krijger krijgt een beurt om een aantal passen te nemen en/of zijn aanval uit te voeren. Natuurlijk hebben het soort ondergrond en het reliëf invloed in hoeveel passen een krijger kan nemen. Doordat Square Enix ervoor heeft gekozen om het slagveld zo aan te pakken; kun je merken hoe zwaar het tactische meetelt in een strijd tussen jou en jouw tegenstanders.

Rewind Rewind Rewind

Natuurlijk kun je je soms vergissen tijdens het gevecht. En in plaats van dat jij een gevecht van twintig minuten overnieuw moet doen heb jij de mogelijkheid om terug te keren naar een eerder gevecht. Dit is te danken aan het ‘World Tarot’ systeem. Heb je een verkeerde route gekozen die je fataal kan worden? Maak je geen zorgen; even het World Tarot systeem inschakelen en je bent zo terug op je post. Het systeem laat je de bewegingen die door elke eenheid zijn uitgevoerd terugzien op een boomdiagram. Hiermee kun jij alle acties terugspoelen om de loop van het gevecht te veranderen.

Conclusie

Het enige wat ik eigenlijk kan zeggen, is dat het een ware verrassing was. Ik had nooit verwacht dat een Tactical Role Playing Game mij zo kon vermaken. Het gevechtssysteem zit goed in elkaar, het spel is noob-vriendelijk en -wat ik nog niet eerder had verteld- het heeft de beschikking over zeer sfeervolle muziek die je fijn in de oren klinkt. Het enige nadeel is misschien dat het verhaal aardig moeilijk is, wat toch wel een belangrijk aspect is in een Role Playing Game. Maar dat mag de pret niet drukken, deze game krijgt een welverdiende 8,5 van mij.