Jarenlang heeft de fanbase gesmeekt en gebeden, maar het moment is dan eindelijk aangebroken. De Nintendo 64-klassieker GoldenEye 007 heeft een remake verkregen, die enerzijds bestaat uit bekende elementen, maar ook barstensvol zit met nieuwe gameplay. Het gevolg hiervan is een Bond-game die de magie van het origineel bewaart, doch wel fris aanvoelt. Het themanummer van Bond gonst hier zodoende lekker hard door de speakers…
Zelfde basis, nieuwe uitvoering
Waar de originele GoldenEye 007 ons nog aan de slag liet gaan als Pierce Brosnan, is de beste man in deze Wiimake vervangen door onze huidige Bond, Daniel Craig. Het verhaal omtrent de EMP-vurende satelliet GoldenEye heeft dan ook een moderner tintje gekregen, iets dat duidelijk te merken is aan de gadgets, wapens en met name het verhaal. De meeste plottwisten zijn bewaard gebleven, maar je reist als Bond af naar andere locaties en de missies kennen een ander verloop. Dit maakt het allemaal wat geloofwaardiger voor het hedendaagse publiek en het zorgt ervoor dat de ervaring voor fans vertrouwd, doch fris aanvoelt.
De magie is bewaard gebleven
Waar deze Wii-versie vooral de magie in weet te behouden, zijn de missies die voorgeschoteld worden. Wederom dien je geruisloos rond te sluipen met een onderdrukte 9mm, camera’s te vermijden en bewakers uit te schakelen. Nog steeds kun je gebruik maken van verborgen luchtschachten en gangetjes om bewakers makkelijker uit te schakelen, een teken van open en sterk leveldesign. Daarnaast kun je geheime routes gebruiken om vijanden te verrassen of om bijvoorbeeld verdedigingspunten te hacken.
Mocht je op zijn zachtst gezegd de missie toch verprutsen, dan schakelen de lokale bewakers de hulp in van speciale troepen. Deze elitetroepen hebben verrassend genoeg een zeer sterke A.I., want de rotzakken zoeken dekking, proberen je via zijwegen te overmeesteren en gooien veelvuldig met de nodige hoeveelheid granaten, al dan niet van het niveau Call of Duty. Je moet niet verrast opkijken wanneer je tijdens een zekere missie of twee een paar keer het loodje legt.
Al met al zijn de veertien missies gevarieerd, fris en stuk voor stuk een ode aan het origineel. Waar je op het ene moment in een sfeervolle club op zoek bent naar een contactpersoon, ben je het volgende moment in een scène verzeild waarbij je met een quicktime event iemand tot moes slaat. GoldenEye 007 weet je als speler het daadwerkelijke Bond-gevoel te geven, iets dat maar weinig Bond-games voor elkaar hebben kunnen krijgen door de jaren heen.
De liefhebbers kunnen meerdere malen aan de slag met de singleplayer, want op de hogere moeilijkheidsgraden dien je namelijk meerdere doelen te behalen om de missie te voltooien. Denk hierbij aan het fotograferen van blauwdrukken of het bevrijden van gegijzelden, het zorgt toch voor wat extra uurtjes vermaak. Verder kun je de traditionele 007-modus kiezen, die je voorziet van ouderwetse bepantsering in plaats van gezondheid die herstelt door simpelweg in een hoekje te zitten, á la elke moderne shooter.
Sfeervol en bestuurbaar
Grafisch gezien kent GoldenEye zowel sterke als zwakke punten. Op bepaalde momenten viel mijn kaak lichtelijk open, maar over het algemeen stoorde ik me aan kartelrandjes en framedrops. Iets dat mij na verloop van tijd tevens irriteerde, was het feit dat tijdens het herladen je zicht op de achtergrond wazig wordt. Dit is niet de eerste keer dat een shooter dit doet, maar het effect oogt toch echt iets te overdreven. De game straalt echter ten allen tijde een sfeervol gevoel uit.
Uiteindelijk komt het natuurlijk neer op de gameplay en GoldenEye 007 is geen uitzondering op de regel. De game ondersteunt de standaard WiiMote en Nunchuck-setup, de Classic Controller (Pro) en zelfs GameCube-controllers. Hoe ironisch het ook mag klinken, met een normale controller is deze Wiimake het beste te spelen. De singleplayer is het beste te genieten met de WiiMote en Nunchuk, voor de optimale ervaring, maar in de multiplayer komt een controller het beste uit.
Splitscreen-genot
De grootste aantrekkingskracht van GoldenEye was indertijd ongetwijfeld de splitscreen-modus voor vier spelers. Het toonde de kracht van de Nintendo 64 en verzekerde urenlang vermaak met vrienden. Ook deze Wii-versie is splitscreen te genieten in diverse bekende modi, zoals The Golden Gun, You Only Live Twice en Conflict. Logischerwijs kun je allerlei instellingen aanpassen, om bijvoorbeeld met rubberen granaten, kleine spelers of onzichtbaar te spelen.
Het is simpelweg weer ouderwets genot om met zijn vieren te vloeken en te tieren op elkaar. Ik moet daarentegen wel toegeven dat de balans niet altijd in orde is; bepaalde wapens kunnen het op een lange afstand winnen van sluipschutters, terwijl anderen rondlopen met een zekere shotgun en iedereen uitwonen. Dit is tegen te gaan met allerlei andere wapens, want het aanbod is werkelijk gigantisch en er is voor ieder wat wils.
Multiplayer-genot
Om GoldenEye 007 een langere houdbaarheidsdatum mee te geven, heeft Activision de game een online multiplayer meegegeven, die zijn inspiratie haalt uit de Call of Duty-reeks. Je kunt in level stijgen, XP verdienen en wapens vrijspelen; de standaard gang van zaken in een hedendaagse shooter. De mappen zijn redelijk sterk en bieden diverse soorten gameplay, het vrijspelen van allerlei uitrustingen is verslavend en het customizen voegt ook de nodige diepgang toe.
De problemen die de splitscreen-modus plagen, zoals de wisselvallige balans, doemen ook online op. Op de grotere, open mappen kun je simpelweg niet op tegen sluipschutters, al hangt dit af van de modus die je op dat moment speelt. In totaal kent de game twaalf modi, waaronder eerder genoemde modi, die stuk voor stuk leuk en verslavend zijn om te spelen. Er mag van mij nog wel wat aan de balans en de framerate gesleuteld worden, patches zijn wel terdege mogelijk, maar de multiplayer heeft zeker potentie.
Conclusie
GoldenEye 007 doet alles goed, wat een remake hoort te doen: de ervaring vertrouwd, doch fris houden. Hoewel de singleplayer nog slechts losjes te maken heeft met het origineel, doet dit echter niet af aan de ervaring. Het ware Bond-gevoel duikt constant op en hoewel de opzet lineair is, blijft de vrije aanpak die de game je geeft geweldig. Daarnaast is de splitscreen weer ouderwets gezellig. Als Activision een tikkeltje sleutelt aan de balans en de framerate, dan heeft de multiplayer voor Wii-eigenaren nog flink wat potentie.