Alweer een hele tijd geleden bracht Electronic Arts een game genaamd ‘The Need for Speed’ op de markt. Tegenwoordig is de Need for Speed-serie niet meer uit de schappen van de gamewinkels weg te denken. In dit artikel ga ik eens terugblikken op het verloop van deze welbekende serie.
In totaal zijn er wereldwijd meer dan 100 miljoen Need for Speed-games (verder NFS genoemd) verkocht. Hiermee staat de serie in de top vijf van de best verkopende gamefranchises ooit, al valt over een precieze plaats in de lijst geen uitspraak te doen. Binnen de serie zijn nu 17 grote titels verschenen en de games zijn op veel verschillende platformen speelbaar. Van de 3DO tot de PlayStation 3 en van de Nintendo DS tot zelfs de browser van je PC. Bijna iedere gamer heeft dus wel eens wat van deze serie gezien en zo heb ikzelf natuurlijk ook vaak NFS-games gespeeld.
Voor dit artikel ben ik op YouTube eens wat oude gameplaybeelden terug gaan kijken en hierdoor kwam ik al snel tot de conclusie dat ik eigenlijk best wel een Need for Speed-fan ben. Ik heb nooit dit stempel op mezelf durven te drukken, maar het is gewoon de waarheid. Ik hou van de serie en daar is niets mis mee. De serie kent zijn mindere kanten, maar bevat ook zoveel games waar ik urenlang mee heb gespeeld. Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik NFS III: Hot Pursuit aan het spelen was en ook NFS: Undercover heeft mij vele uren van mijn leven gekost. De arcadestijl, de afwisseling en de fun die de NFS-games bieden is alles wat ik zoek in een spel.
Alweer 16 jaar geleden
Zoals ik zei begon het allemaal met The Need for Speed. Het spel verscheen in 1994, wat alweer 16 jaar geleden is, op de 3DO en kwam de jaren daarna ook op andere platformen zoals de PC, Saturn en PlayStation One uit. EA werkte toen nog samen met het Amerikaanse autoblad Road & Track. Samen maakten het blad en de uitgever een racespelletje met mooie auto’s die goed bestuurbaar waren en waarbij realisme ook belangrijk was. De game werd goed ontvangen door de pers en ook de gamers waren er blij mee. Een nieuwe gameserie was geboren. Al kon de uitgever moeilijk voorspellen dat ze meer dan 100 miljoen games onder de titel zouden gaan verkopen.
In 1997 liet EA het woordje ‘The’ vallen en bracht Need for Speed II op de markt. Er zat geen politie meer in het spel en ook het realisme was niet meer zo belangrijk. NFS moest namelijk een serie worden die vooral door veel gamers gespeeld kon worden en lekker veel plezier te bieden had. Een jaartje later was de politie echter met NFS III: Hot Pursuit alweer terug. Dit deel introduceerde de welbekende Hot Pursuit-modus. De racers en politiebeambten konden in deze modus elkaar achtervolgen en in de weg zitten. Voor mij en vele andere gamers is met deze modus het echte NFS-gevoel en de liefde voor de serie begonnen. De Hot Pursuit-modus wordt vandaag de dag gezien als de roots van de serie terwijl dit niet de waarheid is. Het eerste deel richtte zich immers op realisme. Het is echter wel een feit dat de Hot Pursuit-modus alles biedt wat je in een leuke arcade racer (lees: NFS-game) verwacht en dat is ook precies de reden waarom mensen er zo’n goed gevoel door krijgen.
Een stoer karakter
In de delen daarna wisselde EA de aanwezigheid van de politie af, totdat er in 2003 een hele andere weg in geslagen werd. Het bedrijf kwam namelijk met NFS: Underground dat zich op een heel ander soort racers richtte, namelijk het soort dat zijn auto voor tienduizend euro laat uitbouwen, naar rappers luistert en graag midden in de nacht door de straten van de stad scheurt. De vernieuwing werd over het algemeen goed ontvangen, maar er waren wel wat problemen met het spel zelf. In 2004 maakt EA dat allemaal goed met NFS: Underground 2. Het leek erop dat het urban-gevoel en het tunen de nieuwe huisstijl van de NFS-serie zou gaan worden. Het spel werd namelijk meer dan negen miljoen keer verkocht en dat was rond die tijd een heel mooi aantal.
In theorie was dit ook wel waar, want games als NFS: Most Wanted, NFS: Carbon, NFS: ProStreet en NFS: Undercover hadden allemaal een andere opzet, maar wel een stoer karakter. Totdat NFS: Shift vorig jaar in de schappen verscheen, want EA haalde met dit spel de serie weer helemaal overhoop. Dit keer had het bedrijf namelijk in gedachten om de serieuze kant van racen (de echte roots van de serie) te laten zien. Zowel bij de pers als het grote publiek werd het spel gemengd ontvangen, maar met meer de vijf miljoen verkochte exemplaren hoorde je EA nergens over klagen. In hetzelfde jaar was er nog NFS: Nitro dat zich op de handheld en console van Nintendo richtte. Ook was de raceserie in dat jaar voor het eerst met NFS: World in je browser speelbaar. In 2011 kunnen we met NFS: Shift 2 Unleashed aan de gang en vorige week verscheen NFS: Hot Pursuit in de winkels.
Eén ding is duidelijk
Dit was misschien een terugblik in sneltreinvaart, maar één ding is heel duidelijk. De raceserie doet namelijk niet elk jaar hetzelfde trucje. In de 16 jaar dat we al van de serie kunnen genieten, hebben we bijvoorbeeld de rol van racer, politiebeambte, undercover agent en coureur op ons kunnen nemen. Het mag duidelijk zijn dat je bij het kopen van een Need for Speed-game altijd wel weer een andere beleving kunt verwachten en met EA als stok achter de deur is dit 99% van de tijd een hele toffe beleving. Neem bijvoorbeeld NFS: Hot Pursuit. We hebben jaren lang niet meer als echte politiebeambte achter exotische racebolides aan kunnen scheuren, maar sinds vorige week is dit in een nieuw sausje weer helemaal mogelijk.