Sonic Colours Wii

In de tijd dat het nog stoer was om met een walkman rond te lopen en een petje achterstevoren op je hoofd in de mode was, voerden een blauwe egel en een loodgieter met een snor een hevige concurrentiestrijd. De twee gingen aardig gelijk op, maar op het moment dat beide helden besloten naar drie dimensies te gaan, veranderde alles. Waar onze loodgieter genaamd Mario een glorieuze overstap maakte, bleek de blauwe egel niet in staat om net zulke goede games te maken. Gaat Sonic Colours hier verandering in brengen?

Back to basics

Sonic keert in de nieuwste telg van zijn serie terug naar zijn roots: platformactie op een hoog tempo. Dit is iets wat we alleen maar kunnen toejuichen, want al te vaak werd in de 3D-Sonics het tempo drastisch omlaag geschroefd om de vele gimmicks de kans te geven. Geen zwaard of weerwolf deze keer, gelukkig maar. Je sprint weer ouderwets door de levels heen, onderweg stuiterend van de ene bumper naar de ander, terwijl de welbekende ‘pling!’-geluidjes van de ringen die je onderweg oppikt door de speakers schallen. De beelden die hierbij getoond worden, zijn, zeker voor de Wii, van erg hoog niveau. Ik was onder de indruk wat Sonic Team uit de hardware van Nintendo’s console wist te persen, en dat ook nog eens met ongekend snelle laadtijden! Hoogtepunt: de prachtige snor van Dr. Eggman, het meest geweldige stuk gezichtshaar dat ik ooit heb mogen aanschouwen in een game. Het verschil met de 2D-Sonics van weleer zit hem echter niet alleen in de grafische verbeteringen, maar ook in het aanzicht.

Sonic Colours wisselt namelijk steeds van perspectief, waarbij de 3D-stukken meestal staan voor sprinten met de snelheid van het licht en de 2D-stukken voor wat rustige platformactie die soms zelfs wat puzzelelementen bevat. Puzzelelementen? Jazeker. Het woordje ‘Colours’ in de titel staat namelijk voor de aliens, Wisps genaamd, die je kunt collecteren. In totaal zijn er acht verschillende beestjes te verzamelen, die elk een andere invloed hebben op Sonic. Pak bijvoorbeeld een gele Wisp en je verandert in een drilboor om zo door de grond te boren op zoek naar geheime plaatsen. Of pak een blauw beestje en krijg de kracht om als een blok op de grond te beuken, wat niet alleen erg handig is om andere blokken te breken, maar ook nog eens gebruikt kan worden om de blauwe ringen die je tegenkomt te veranderen in platformpjes. Het levert vermakelijke, maar wel zeer makkelijke puzzeltjes op. Puzzeltjes die het tempo aardig uit de game weten te halen.

Onderbrekingen

Stel je voor: je sprint met Sonic over een smal paadje terwijl je vecht met een robot. Door een reusachtige sprong weet je de robot af te schudden. Nu eens tijd om vol gas te geven… maar dan draait het beeld naar een 2D-aanzicht en staat die blauwe egel stil tegen een muur. Sonic Team probeert af en toe iets te krampachtig de tempowisselingen in de game te brengen, waardoor je dus keihard uit je ‘flow’ wordt gehaald.

Wat dan ook niet meewerkt is de besturing van Sonic op de rustige stukken. De egel springt iets te vaak net niet ver genoeg, of juist te ver, wat in beide gevallen een gewisse dood tot gevolg heeft. Gelukkig wen je na een tijdje spelen aan de besturing, waardoor ook de rustige stukken je gaan bekoren. Ondanks dat ze een beetje geforceerd overkwamen op mij, zorgden ze wel voor de nodige variatie.

Naast deze minpuntjes zijn echter alleen maar kleine irritaties te vinden, die niet echt noemenswaardig zijn. Sonic Colours is namelijk gewoon een erg goede Wii-game, die ook na het uitspelen nog lang boeiend blijft. Nadat je de eindcredits hebt bereikt kan je namelijk nog op zoek gaan naar de 180 rode munten, alle geheime paadjes verkennen, de manier om de snelste tijd neer te zetten in elk level vinden, de leuke multiplayer spelen, en last but not least: gewoon genieten van dat heerlijke gevoel dat je krijgt als je op een ongelofelijke snelheid door een looping scheurt. Want dat is toch waar Sonic voor staat?

Conclusie

Dit deel uit de Sonic-serie bewijst dat Sonic Team het nog niet verleerd is. Door de voorgaande delen had ik eerlijk gezegd de hoop al opgegeven, maar Sonic Colours laat zien dat de blauwe egel kan schitteren. De geweldige graphics, de heerlijke gameplay en de hoge replaywaarde zorgen ervoor dat je de kleine minpuntjes die het spel kent, voor lief neemt, want er valt genoeg te genieten. Is Sonic terug? Ik kan niet anders dan deze vraag beantwoorden met een volmondig ja!