The Book of Eli is de zoveelste film waarin Amerika is verwoest door een of andere grote ramp. Het begint een uitdaging te worden om daar een originele uitwerking van te geven. Het idee achter de film is hoopgevend, de uitwerking had scherper gekund. Denzel Washington speelt Eli, die te voet door Amerika moet trekken om een belangrijk boek af te leveren bij een van de weinig overgebleven beschaafde steden in het Westen.
Eli leeft in een verwoest Amerika, waarin beschaving ver te zoeken is. De wegen waarover hij reist worden onveilig gemaakt door bendes die argeloze reizigers in de val lokken om ze te beroven en, in sommige gevallen, op te eten. Water is een zeldzaam goed, net als shampoo en zeep. Dekens en handschoenen zijn weer betaalmiddelen en de geletterdheid heeft een groot dieptepunt gereikt. Slechts mensen van voor “de oorlog” kunnen lezen. Eli is een van hen en er is één boek dat hij bij zich draagt en waar hij elke avond in leest. Een boek dat hij met zijn leven zal beschermen. Ook grote bad guy van de film, Carnegie, is nog in staat te genieten van een goed boek.
Oppervlakkige personages
De religieuze kanten van Eli maken hem tot een heerlijk dubbelzinnig karakter. Aan de ene kant een geharde krijger die iedereen die hem voor de voeten loopt genadeloos uit de weg ruimt, aan de andere kant een man van het geloof die niet tegen onrecht en lijden kan. Ruwe bolster, blanke pit puur sang. Erg jammer dat we niet wat meer over zijn geschiedenis te weten komen. Waar komt dat rotsvaste geloof vandaan? Wat had hij in de wereld voor de grote ramp en wat heeft hij allemaal verloren? Hoe hij op zijn queeste is gezet wordt in ongeveer drie regels verklaard, waardoor je maar even niet op hoeft te letten om de grote clou te missen.
Carnegie, de heerser over een klein stadje die het als zijn doel ziet om zijn “rijk” uit te breiden, heeft totaal geen achtergrond gekregen. Hij heeft grootste plannen en een interessante kijk op religie die neigt naar kritiek. Achter zo’n personage zou je meer diepgang verwachten ter ontwikkeling van de plot. Ook de rechterhand van Carnegie krijgt nauwelijks een gezicht, terwijl op sommige momenten wordt gesuggereerd dat ook hij iemand is die twee gezichten heeft, net als Eli zelf. Ook om hem hangt een grote mate van suggestie, net als eigenlijk om de hele film, maar het komt net niet lekker uit de verf.
Potentieel interessante thema’s
Achtergronden zijn sowieso niet het sterkste punt van de film. Wat er gebeurd is waardoor Amerika in een onbeschaafd niemandsland is veranderd, blijft een grote speculatie. De wereld en omgeving zijn mooi uitgewerkt. Grijstinten overheersen en in combinatie met de kale landschappen en ruïnes van steden gaat dat al snel richting een clichébeeld van de verwoeste wereld, maar het is wel precies wat de film nodig heeft. Afgezien van de matige en wat overvloedige vechtscènes zit het met de stijl dan ook wel goed.
In The Book of Eli zitten enkele maatschappij-kritische verwijzingen, met name op religieus vlak, maar ook ten aanzien van de consumptiemaatschappij. Deze kritiek lijkt er echter een beetje lukraak tussendoor gegooid te zijn. De film lijkt enkele gevoelige thema’s aan te grijpen, maar werkt die verder niet of nauwelijks uit. Dat wekt de indruk dat dergelijke uitspraken alleen maar worden gedaan om het verhaal wat meer aanzien te geven. De onderwerpen en ideeën die worden aangedragen spreken aan, maar verdienen een betere uitwerking.
Conclusie
Een mooie film wat betreft de graphics en een origineel uitgangspunt voor weer een apocalyps-film. Jammer dat de plot niet beter is uitgewerkt, waardoor de film eigenlijk nooit de diepte in gaat en ook de personages wat oppervlakkig blijven. Met de thema’s die het verhaal moeten dragen, had hier meer in gezeten. Nu is het eigenlijk niet meer dan de zoveelste film in de serie van “wereldvernietigingsfilms”. Met nog geen twee uur is het bepaald geen extreem lange film. Er was dus nog ruimte geweest voor wat meer dialoog of flashbacks ter verdieping. Zonde dat dit niet is benut.
