Medal of Honor brengt ons een verhaal over de oorlog in Afghanistan, dat net zoals in een zekere soortgenoot, vanuit meerdere perspectieven wordt verteld. De game opent met een groepje elitesoldaten dat onderweg is naar een Afghaanse informant om informatie te vergaren voor de CIA. Bij binnenkomst in het veilig geachte dorp worden de mannen echter overvallen en dienen ze te vechten voor hun leven. Na de informant bevrijd te hebben van zijn gevangenschap krijgen de soldaten te horen dat de Taliban en Al-Qaeda zich in de bergen verschuilen met een veel groter aantal krijgers dan de Amerikanen hadden voorzien. Een hevige strijd begint…
Bij de hand genomen worden
Hoewel men in het verleden de Call of Duty-serie heeft bekritiseerd om het feit dat de gameplay erg scripted was, mocht de ervaring wel spannend en actievol genoeg genoemd worden om dit de game te vergeven. Medal of Honor is evengoed een scripted shooter, maar de game weet niet spannend genoeg te blijven om de speler lang te blijven boeien. Er zijn zelfs stukken in de game waar het ‘scripted’ element je eigenlijk uit de ervaring haalt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er dol op om bij de hand genomen te worden en meegenomen te worden op een episch avontuur, zoals in Metro 2033. Maar Medal of Honor houdt het handje iets te strak vast en geeft je te weinig vrijheid in missies.
Waar Medal of Honor oprecht de mist in gaat, is met de gemiddelde A.I. van de tegenstanders. Zelfs op hard, de moeilijkheidsgraad die ik in ieder geval aanraad, is de Taliban zo voorspelbaar als het maar kan. De kracht van bijvoorbeeld Call of Duty is dat de A.I. dynamisch is en niet altijd op dezelfde plekken schuilt of dezelfde manoeuvres maakt. Medal of Honor slaagt hier absoluut niet in, want de A.I. is, zelfs wanneer je voor de tweede keer een missie speelt, altijd op exact dezelfde plekken te vinden.
Het kan zelfs zo ver gaan dat bepaalde tegenstanders nog niet te doden zijn, omdat er nog een scripted gebeurtenis moet plaatsvinden. Ook moest ik veelvuldig op mijn teamgenoten wachten om de volgende gebeurtenis te ‘activeren’. Dit haalt je op zijn tijd volledig uit de ervaring en dat is op zijn minst gezegd zonde. Doordat de game ook nog eens weinig nieuws doet, krijg je ook al gauw te maken met het ‘been there, done that’-gevoel. Het feit dat je in Medal of Honor met het ‘bijzondere’ Tier 1-team werkt, voelt helaas niet anders aan dan een Call of Duty.
Lichtpuntjes
De singleplayer van Medal of Honor is echter niet slecht te noemen, want er zijn de nodige memorabele momenten. Een stortregen van aarde en modder aanschouwen ten gevolge van een enorme explosie, kampen opblazen in een Apache-helikopter, overvallen worden door honderden Talibanstrijders en ’s nachts op een quad door de sfeervolle bergen rijden; het zijn allemaal mooie momenten. De missiestructuur van Medal of Honor is overigens verrassend gevarieerd, mede dankzij de verschillende standpunten waaruit het verhaal wordt verteld, en dit houdt je gedurende de maximaal vier á vijf uur durende trip wel geboeid.
Iets dat Medal of Honor dan ook goed voor elkaar weet te krijgen, ondanks dat de ervaring erg scripted is, is een authentiek oorlogsgevoel geven. Bij tijd en wijle kreeg ik daadwerkelijk het gevoel dat ik voor mijn leven moest vechten en dat is iets wat de meeste, hedendaagse shooters niet voor elkaar kunnen krijgen. Het enige punt van kritiek dat ik dan kan uitoefenen, is dat je uit je ervaring gehaald wordt door scripted momenten. Waar een missie als sluipschutter in de bergen fantastisch gebracht had kunnen worden, blijk je totaal geen rekening te hoeven houden met de wind en het is domweg tegenstanders zoeken en schieten. Dit zorgt toch voor gemengde gevoelens.
Multiplayer van een ander
Om Medal of Honor een optimale multiplayer mee te geven, heeft Electronic Arts de hulp ingeschakeld van veteraan DICE. Deze studio had eerder dit jaar al een gigantisch succes met Battlefield: Bad Company 2 en dat kan alleen maar goed nieuws betekenen. Toch? Niet dus, want de multiplayer van Medal of Honor is in de huidige staat niet bepaald leuk om te spelen. De beste manier om dit component te omschrijven, is als volgt: Bad Company 2 in een Modern Warfare 2-jasje, met het stijgen in level, unlocken van wapens en het hanteren van verschillende klassen als uitgangspunten.
De kenners begrijpen dat de twee games geen goede combinatie zijn, want Bad Company 2 is een veel te trage shooter om te mengen met de arcade-gameplay van Call of Duty. Het is duidelijk te merken dat de basis ligt bij Bad Company 2, want veel geluiden, animaties en andere design keuzes komen regelrecht uit Bad Company 2. Persoonlijk gok ik dat DICE simpelweg te weinig ontwikkelingstijd heeft gehad en dat is tevens te merken aan de kwaliteit van de mappen. Deze zijn veelal erg klein, niet bepaald gebalanceerd en zodoende een festijn voor campers. Er zijn overigens ook erg weinig mappen en modi (capture the flag, deathmatch enzovoort), met als gevolg weinig variatie.
Medal of Honor kampt bovendien met problemen die in normale, hedendaagse multiplayer-shooters niet aanwezig horen te zijn. Er zijn talloze campers, mensen worden op hun spawnpunten gedood en ik maak veelvuldig mee dat ik niet eens levend uit de algemene spawn kom, omdat er zowat vijftien Talibanen vrolijk met een 40mm granaat aan het prijsschieten zijn. Dit is mede te danken aan het gebrek aan terugslag van wapens, want het schieten vereist haast geen vaardigheid.
Verder wordt de multiplayer geplaagd door problemen zoals granaten en raketten die niet goed worden gedetecteerd, met als gevolg dat je tegenstander de klap overleeft en jij het loodje legt. Hoewel de meeste problemen op te lossen zijn met een (flink) aantal patches blijft het lastig om de game in zijn huidige vorm aan te raden. Er is potentie, maar het zal nog een tijdje duren voordat deze potentie gerealiseerd wordt. Jammer, want Medal of Honor had, zeker met de hulp van DICE, een uitstekende titel kunnen worden.
Conclusie
Medal of Honor is niet de game geworden die het had kunnen zijn. De singleplayer is erg scripted en hoewel dat memorabele momenten oplevert, worden deze teniet gedaan door matige A.I. en een duidelijk gevoel van herkenning. Daarnaast is de multiplayer niet te genieten in de huidige vorm, want deze wordt geplaagd door problemen die in een hedendaagse shooter niet aanwezig horen te zijn. Helaas, Medal of Honor is zodoende niet in staat om te kunnen concurreren met zijn soortgenoten.