Begin 2010 bracht THQ ons Darksiders, een hack ’n slash annex action/adventure-game die zijn inspiratie haalt uit bekende games. Zodoende krijgen we in Darksiders te maken met Zelda-achtige puzzels, een gevechtssysteem uit God of War en platformelementen van Prince of Persia. De game scoorde verrassend hoog bij verscheidene critici, met als gevolg dat we nu aan de slag mogen met een PC-versie. Hoewel de game zonder twijfel zijn sterke kanten heeft, worden deze voor mij helaas overschaduwd door een cliché-verhaal, een oppervlakkig gevechtssysteem en gebrekkige puzzels. Ik ben dus helaas een stuk minder te spreken over Darksiders…
Van een koude kermis thuiskomen
Alvorens ik mijn beklag doe, moet ik wel het volgende toegeven: Darksiders kent een epische introductie. Na een oogstrelend CGI-filmpje omtrent het begin van de Apocalyps word je als de ruiter War direct in het midden van alle actie gebracht. Als één van de vier ruiters van de Apocalyps is het aan hem om de woedende oorlog tussen hemel en hel tegen te gaan en de balans te herstellen. Met brute aanvallen en een opgewonden humeur baan je een weg door alle vijanden en auto’s, waarbij deze wandeling door New York zelfs eindigt in een episch baasgevecht met een uit de kluiten gewassen demon. Vet hoor! Toch?
Niet dus, want aan het einde van het baasgevecht verkoopt Darksiders je een klap in het gezicht. War blijkt namelijk onterecht ter aarde gekomen, ondanks dat hij het signaal kreeg. De oppermachtige Council is zodoende zwaar in War teleurgesteld en ontneemt al zijn krachten. Men beschuldigt War zelfs van verraad, waardoor hij genoodzaakt wordt om zijn onschuld te bewijzen. Nu is het niet de eerste keer dat men in games de krachten van de hoofdrolspeler ontneemt, maar in Darksiders oogt het wat mij betreft toch echt te ongeloofwaardig. Als een ruiter van de Apocalyps heeft hij enkel zijn plicht willen vervullen, maar “plots” is men tegen hem gericht…
Om zijn onschuld tegenover de Council te bewijzen, wil War de almachtige Destroyer vermoorden. Sinds War gevangen is genomen is er echter 100 jaar verstreken, waardoor de Destroyer niet bepaald binnen handbereik is. Na een oude ‘vriend’, de demon Samael, te hebben bevrijd, is het aan War om de vier torenwachters van de Destroyer te doden. De game is dan ook verdeeld in zes hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een kerker voorstelt. Van vulkanen tot aan een woestijn, je zult ver en lang moeten reizen om deze vier wachters een kopje kleiner te kunnen maken.
Matige uitwerking
Hoewel de gameplay een sterke basis heeft, is het gevechtssysteem erg oppervlakkig ten opzichte van concurrenten in het genre. Darksiders is qua gameplay een typische hack ’n slash-game en haalt overduidelijk zijn inspiratie uit God of War, maar Darksiders weet nooit het niveau van zijn soortgenoot te behalen. Het upgraden van je wapens heeft bijvoorbeeld weinig effect op de klappen die je uitdeelt en van de nieuwe aanvallen zul je enkel een paar gebruiken. Ook de zeis die te verkrijgen is biedt niks bijzonders ten opzichte van het gewoonlijke zwaard dat War bij zich draagt. Finishing moves gaan in tegenstelling tot God of War niet gepaard met quick-time events, waardoor de aanvallen wel bruut overkomen, maar geen voldoening geven.
Daarnaast is de balans tussen de puzzels en de gevechten niet erg sterk te noemen. In de eerste kerker zijn er flinke rustpauzes tussen de gevechten en dat haalt je uit de flow van de game. Het tempo waarmee de game zich voortzet is te wisselvallig voor wat in principe een pure hack ’n slash-game is. Vooral na een epische introductie is een laag tempo geen verademing; eerder een kwelling. Het gevechtssysteem van Darksiders begint pas op de hoogste moeilijkheidsgraad verslavend te worden, want spectaculair mogen de gevechten op deze graad absoluut zijn. Vijanden zijn op de lagere graden simpelweg te gemakkelijk en zelfs de grote bazen zijn, wanneer je eenmaal door hebt hoe je deze moet verslaan, eenvoudig te noemen.
Een paar donkere punten
Verder heeft de game te kampen met wat technische probleempjes en de kwaliteit van de port is niet altijd even best. Zo zijn er geen opties voor de graphics, wat van Darksiders een directe port maakt. De minimale systeemeisen zijn daarom niet voldoende om de game überhaupt goed draaiende te krijgen, laat staan op een hogere resolutie. Met een stevigere PC is Darksiders dan weer prima te spelen, al kunnen flinke framedrops tijdens de baasgevechten de game voor sommigen onspeelbaar maken.
De PC-besturing is dankzij de plaatsing van bepaalde knoppen en functies niet optimaal te noemen, want de game maakt gebruik van Steam als activatie (en voor achievements) en Steam kan in-game nog weleens per ongeluk tevoorschijn komen wanneer je met Caps Lock of Shift een aanval moet uitvoeren. Hierdoor ben je ook minder snel geneigd om deze knoppen te gebruiken. Het spelen met een controller is dus helaas een must om optimaal te kunnen spelen. Technische problemen zoals vijanden die vast te komen zitten in muren zijn helaas ook meerdere keren gehoord…
Een paar lichtpuntjes
Mijn eerdere klaagzang staat echter niet garant voor de gehele game, want naarmate Darksiders vordert, wordt de game geleidelijk aan beter. Het derde hoofdstuk plaatst War in een woestijn die vergeven is van gigantische, moordlustige zandwormen (vergelijkbaar met de briljante Tremor-films). Één stap op het zand en de wormen komen War direct achterna, wat op zijn tijd voor heerlijk spannende momenten zorgt. Ook worden de vijanden vanaf hoofdstuk drie een tikkeltje moeilijker, waardoor de gevechten al iets meer belonend aanvoelen. De vierde kerker valt daarentegen terug op langdurige puzzels en vergt, net zoals de eerste twee kerkers, flink wat backtracking.
De laatste kerker beslaat twee hoofdstukken en brengt War naar de wrede Destroyer, die in een toren zit. De puzzels in de toren zijn verrassend genoeg een stuk leuker om op te lossen. Ze nemen niet teveel tijd in beslag en zijn in balans met de toffe (baas)gevechten. Vooral het baasgevecht met de Destroyer is op alle manieren bruut te noemen, waardoor Darksiders uiteindelijk best een bevredigend gevoel kan geven. Het is enkel de vraag of je jezelf eerst vier hoofdstukken lang wilt pijnigen alvorens je bij de Destroyer bent…
Conclusie
Darksiders is een game die elementen leent van allerlei games, met helaas als gevolg dat de elementen mager zijn uitgewerkt. De puzzels geven niet altijd een voldaan gevoel en het gevechtssysteem oogt mooi, maar is eigenlijk oppervlakkig. Verder duurt het een enige tijd alvorens het tempo wat hoger komt te liggen, waardoor je dus wat doorzettingsvermogen moet tonen om Darksiders uit te kunnen spelen. Uiteindelijk mag het avontuur nog best mooi zijn, maar het is aan jou de vraag of de reis de moeite en de vijftig euro waard is.
Wil je weten wat wij van de console-versie vonden? Lees die hier!