Review: Enslaved: Odyssey to the West

Ik vind het heerlijk om in nieuwe werelden, verhalen en personages te duiken. Enslaved: Odyssey to the West was daarom een perfecte game voor mij, want de game neemt spelers mee in een beleving waar vele spellen een puntje aan kunnen zuigen.

Na het opstarten van Enslaved duik je in een wereld waar je vervolgens maar moeilijk weer uitstapt. Het geheel heeft iets intrigerends waardoor je wilt blijven spelen. Dit effect had de game in ieder geval op mij. Ik wou steeds meer van de mooie wereld zien, meer spannende momenten meemaken en de relatie tussen de twee hoofdpersonages zien groeien. Nu ben ik een gamer die het geweldig vindt om verhalen mee te maken en Enslaved was dus geknipt voor mij. Ik ben er echter van overtuigd dat iedereen die niet alleen streeft naar zoveel mogelijk headshots of een zo snel mogelijk overwinning van deze game kan gaan genieten.

Alles klopt

Dat de game zo blijft boeien komt door de drie punten die ik in het begin al noemde. De wereld, het verhaal en de personages. Zo boeit de wereld van het spel door een omgeving neer te zetten die we nog niet eerder hebben gezien. Je struint namelijk door verlaten straten die overwoekerd zijn door de natuur en grote pleinen met onkruid. De hoge wolkenkrabbers die door een heel scala aan planten zijn beklommen en de hoekjes waar mooie bloemen groeien zal ik niet snel vergeten. In de omgeving wanen echter een andere vijanden rond dan je zou verwachten, namelijk mechs (of gewoon “robots” in het Nederlands). Hoe deze vijanden zijn ontstaan wordt niet precies duidelijk, maar dat ze niet vredelievend zijn druipt van hun uiterlijk af. Een wereld vol natuur met mechanische bewoners, een mooie contradictie die je niet vaak ziet.

Daarnaast zijn er nog het verhaal en de personages, die eigenlijk helemaal in elkaar opgaan. Als speler bestuur je Monkey, die door de vernuftige Trip een soort slaaf is geworden. Wanneer Trip sterft zal Monkey het ook niet overleven en met deze situatie is hij natuurlijk niet erg blij. Het beste wat Monkey kan doen is Trip zo veilig mogelijk naar haar woonplaats escorteren. Dit is echter geen makkelijke klus en er komen daarom vele spannende momenten voorbij. Naarmate de tijd vordert bloeit er een mooie band tussen de twee op die later door het intreden van een derde karakter bruut verstoord wordt. Het verhaal en de karakters blijven boeiend en eigenlijk ben ik nog lang niet klaar met dit stel, ook al heb ik het spel na een uurtje of tien uitgespeeld.

Uncharted maar dan anders

Qua gameplay zit het spel ook goed in elkaar. Enslaved valt het beste te vergelijken met Uncharted. Het klimmen en klauteren over instortende bruggen en steile wanden komt de fans van deze serie namelijk vast bekend voor. Je zult in Enslaved echter niet in het rond schieten met allerhande kogels, want Monkey kan zijn vijanden alleen op hun kop beuken met een speciale staf. In het begin heb je nog maar weinig moves, maar naar mate Trip je helpt om je staf te upgraden krijg je steeds meer trucjes tot je beschikking. Verwacht geen superuitgebreid vechtsyteem, maar dit heeft de game ook niet nodig. Je speelt het spel namelijk om iets te beleven. Allerlei moeilijke knoppencombinaties passen hier niet bij.

Het gevaar is echter dat de game te weinig uitdaging aan de speler biedt. Toen ik op “normal” speelde beukte ik dan ook redelijk makkelijk door de vijanden heen. Voor de echte gamer is er gelukkig nog de stand “hard”. Op deze stand moet je veel meer je best doen om de vijanden te verslaan. Vooral in de laatste paar levels moet je op de hoogste moeilijkheidsgraad je best doen om te blijven staan. Een mix van verschillende soorten vijanden zorgt er namelijk voor dat je niet meer in het rond kunt slaan, maar enkele tactieken tijdens het vechten moet gaan gebruiken. Het klimmen en springen blijft op elke moeilijkheidsgraad wel even makkelijk. Sommige zullen zich hier aan storen, maar persoonlijk had ik hier geen last van.

Fuck de open wereld

Ik ben echt verliefd op dit spel geworden, maar van verschillende kanten hoor ik echter ook klachten. Zo zal de game bijvoorbeeld veel te lineair zijn en zal het moeilijk zijn om dood te gaan. Spelers die dit zeggen kijken naar mijn mening echter niet helemaal goed naar het doel van dit spel. Enslaved doelt namelijk op het neerzetten van een fantastische beleving en constant doodgaan of een open wereld waar je in rond kan dwalen past totaal niet binnen dit concept. Fuck die verwende gamers die alleen maar open wereld-games van honderd uur lang willen. Laat ons -spelers die graag op een toegankelijke manier een vet verhaal willen beleven- ook wat hebben.

Er zijn wel wat puntjes waar ik niet helemaal tevreden over ben. Zo werkt de camera niet altijd mee en zou het leuk zijn geweest als je de camera wat vrijer kon besturen, zodat je echt van de mooie wereld kan genieten. Ook kampt de game zo af en toe met wat momentjes die snel vervelen. Zo moet Monkey enkele keren op een hoverboard springen om over water te scheren en een weg voor Trip vrij te maken. Het hoverboard (cloud genaamd) stuurt niet erg lekker en de momenten waar je het moet gebruiken zijn simpelweg wat saai. Ook kun je met de staf van Monkey schoten lossen. Hier is op zich niets mis mee, maar ik had graag gezien dat dit schieten wat effectiever te gebruiken was als de vijanden dichtbij zijn.

Conclusie

Zoals ik al heb aangegeven ben ik verliefd op Enslaved geworden. Het geheel van een intrigerende wereld, een leuk verhaal en toffe personages zorgt ervoor dat de gamers die van verhalen houden met dit spel helemaal aan hun trekken komen. Gamers die echter niet zoveel om een verhaal geven hebben weinig bij Enslaved te zoeken. De gameplay zal voor hen namelijk niet uitgebreid genoeg zijn om lang te boeien. Hier en daar kampt Enslaved met wat kleine probleempjes, maar over het algemeen biedt de game een ervaring die je niet wilt missen.