Het was alweer 1987 toen Michael Douglas furore maakte in de film Wall Street. Met zijn rol als Gordon Gekko wist hij de show te stelen en meer dan verdiend kreeg hij er destijds een Oscar voor. Regisseur Oliver Stone had blijkbaar na alle financiële ellende van de afgelopen jaren wel weer zin in een nieuw avontuur op Wall Street en dus werd Gordon Gekko weer opgeroepen, want deze keer staat hij vooral in het middelpunt van de belangstelling in Wall Street: Money Never Sleeps.
Bekende paden
Terwijl de originele film eigenlijk meer nadruk legde op het aanstormende talent Bud Fox (Charlie Sheen), heeft Money Never Sleeps alle tijd voor de persoon Gordon Gekko. Na een gevangenisstraf van vele jaren wordt Gekko weer op vrije voeten gesteld, maar de wereld heeft zeker niet stilgestaan. Gekko is duidelijk iemand van ‘de oude stempel’ en hij heeft wat moeite met het oppakken van zijn leven. Om toch in de zakelijke hoek te blijven, besluit hij om een boek te schrijven: “Is Greed Good”, een leuke voorzetting van de slogan Greed is good uit het origineel.
Tijdens een bespreking van zijn boek komt hij in aanraking met de ambitieuze jongeman Jake Moore, die van plan is om te trouwen met Gekko’s dochter. Al snel ontvouwt zich een herkenbaar thema van persoonlijk gewin, het harde zakenleven en deze keer ook nog een extra dosis drama annex romantiek. Terugblikkend op het verhaal valt dan ook wel te stellen dat dit jammer genoeg niet het sterkste punt van de film is geworden. Stone bewandelt eigenlijk vooral bekende paden, waardoor het geheel als een herhaling van zetten aanvoelt. De techniek en de manier van werken in de wereld van Wall Street is uiteraard flink veranderd, doordat we nu vele jaren na het origineel leven, maar dat neemt niet weg dat de basis van deze sequel het niet redt bij de kracht van het origineel. Maatschappelijke thema’s kwamen toen veel mooier aan bod, terwijl je nu meer het gevoel hebt dat je naar de zoveelste romantische dramafilm aan het kijken bent.
Oudjes en jonge honden
Bij vlagen worden we echter verrast door zeer sterk acteerwerk, aangevuld met een erg prettige soundtrack. Het valt op dat Wall Street: Money Never Sleeps vooral door de ‘oudjes’ gedragen wordt. Michael Douglas laat in de meeste scènes nogmaals zien waarom hij als Gordon Gekko ooit een Oscar kreeg, maar ook de prestaties van Josh Brolin en Eli Wallach zijn zeker te prijzen. Een schril contrast wordt dan ook gevormd de jonge honden uit de film, die eigenlijk ondersneeuwen in veel scènes.
Shia LaBeouf doet het aardig, maar niet meer dan dat. Emoties komen meestal niet echt overtuigend uit de verf, waardoor het net lijkt alsof hij weer in een luchtige film als Indiana Jones speelt. Het feit dat er nog best wat ruimte voor hem en zijn verloofde (Carey Mulligan) in het verhaal is weggelegd, is des te vervelender. De dramatische momenten in de film zijn dan ook niet meer dan ‘redelijk’ te noemen, terwijl thema’s als opkomst en ondergang op Wall Street een beetje ondersneeuwen dankzij het zwakke verhaal.
Conclusie
Wall Street: Money Never Sleeps is een verrassende keuze van Oliver Stone, want het moge duidelijk zijn dat het erg gevaarlijk en bijna onmogelijk is om een geweldige klassieker van een gepast vervolg te voorzien. Uiteindelijk kan de film alleen maar teleurstellen en dat gebeurt ook, vooral dankzij een matig verhaal. Het is eigenlijk een lastige paradox, want men probeert zoveel mogelijk vernieuwing door te voeren om het verhaal en de thema’s van dit vervolg fris te houden, maar tegelijkertijd zorgt dit voor het grootste minpunt van de hele film.
De oude garde van de cast zet gelukkig een uitstekende prestatie neer, terwijl de jonge aanwinsten duidelijk nog genoeg te leren hebben. Slecht is de film niet te noemen, maar na afloop blijf je toch met een vervelend gevoel zitten. Balen dat er niet iets mooiers is gecreëerd, hopen dat Oliver Stone zijn kwaliteiten in de toekomst beter gaat benutten.
