De Civilization-reeks kenmerkt zich door turn-based strategy te bieden op een zeer hoog niveau. Met elk deel werd het geheel complexer en met Civilization V wordt gepoogd om de hoge instapdrempel te verlagen om het geheel zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor nieuwkomers, maar daarnaast het spel ook interessant te houden voor de veteranen. Ook slaat de nieuwste telg van de serie een geheel andere weg in dan diens voorgangers. Pakt dit goed uit en heeft Firaxis hiermee dan wederom goud in handen?
Allereerst…
…dien ik te zeggen dat er inhoudelijk aan het spel niet veel is veranderd sinds de vorige keer dat ik de game mocht aanraken. De bugs van de preview-versie kwam ik deze keer gelukkig niet meer tegen, maar echt grote veranderingen blijven uit. Het is iets dat op zich niet heel erg is, want Civilization V was ook in de eerdere fase al een erg sterke titel. Voor meer informatie over de nieuwe aspecten van dit vijfde deel is het mogelijk om de eerdere hands-on preview te lezen, die hier volop op ingaat. Dit artikel, echter, zal vooral de positieve en negatieve aspecten van het spel belichten.
In Civilization V zul je wederom een rol als beroemde wereldleider vervullen om het eigen rijk in alle opzichten te laten floreren vanaf het begin van het stenen tijdperk tot en met de geavanceerde technologie. Jij bepaalt wat er in je steden gebeurt en onder welk politieke systeem jouw rijk zal worden bestuurd. Hiernaast kenmerkt de serie zich door de hoge instapdrempel en diens even hoge moeilijkheidsgraad. Met dit vijfde deel worden enkele fundamentele veranderingen doorgevoerd die naast nieuwkomers ook de ervaren spelers bedienen: er is veel veranderd en er is meer diepgang aanwezig. Allereerst zijn er nu geen vierhoeken meer te bekennen, maar zijn het zeshoeken geworden. Daarnaast speelt bijvoorbeeld ook geld een grotere rol dan ooit tevoren.
Als een drug
In Firaxis’ nieuwste strategiespel zal je jouw rijk in beurten moeten opbouwen. Nadat jij alles in je staat hebt gedaan wat gedaan dient te worden, iets wat heel duidelijk wordt weergegeven, is het de beurt aan je computergestuurde tegenstanders. Juist het aspect van beurten maakt de serie zo verslavend en Civilization V is hierin geen uitzondering. Het werkt eigenlijk als een drug: eenmaal begonnen zul je uren, zo niet nachtenlang, doorgaan. ‘Nog één beurtje dan, misschien kan ik dan eindelijk die vervelende Montezuma van de aardbodem laten verdwijnen…’
Montezuma, leider van de Azteken is inderdaad een vervelend mannetje, maar met Gandhi van India kun je wel goed vriendschappen sluiten. Elke wereldleider kent een eigen persoonlijkheid en gedraagt zich hier dan ook naar, iets wat het spel dynamischer en daardoor leuker maakt. Ook qua diplomatiek is er hard aan de weg gesleuteld. Naast de grote rijken zijn er nu ook stadstaten, de zogeheten City States, aanwezig, waarmee bondgenootschappen gesloten kunnen of kunnen worden vernietigd. Het heeft daadwerkelijk zin om je met deze stadstaten te bemoeien, want de bonussen die ze je kunnen geven zijn erg nuttig en de invloed die de City States hebben op het spelverloop is aardig groot.
Goed en slecht nieuws
Net als zoveel aspecten van Civilization V voelt ook het vernieuwde vechtsysteem zowel fris als vertrouwd aan. De essentie van het vechten en de verschillende mogelijkheden van de eenheden zijn vrijwel gelijk gebleven, maar doordat er geen twee dezelfde eenheden meer op één veld geplaatst kunnen worden is er toch flink wat veranderd. Het blokkeren van vijandelijke eenheden is bijvoorbeeld van essentieel belang geworden en er is in het spel een scheiding tussen artillerie- en infanteriesoldaten gemaakt. Artillerie-eenheden hebben de vaardigheid om over een grotere afstand, mits er geen obstakels als heuvels tussen zitten, te schieten, maar deze soldaten kunnen geen steden veroveren. De mêlee-eenheden, daarentegen, kunnen dit wel en zijn dodelijk op de korte afstand. Omdat er maar één eenheid per vakje mogelijk is, is het veroveren van steden een heel stuk moeilijker gemaakt. Steden kunnen nu bijvoorbeeld uit zichzelf ook eventuele binnendringers belagen.
Wel blijven de negatieve aspecten die in de previewversie al werden geconstateerd, op de bugs na, ook in de uiteindelijke versie aanwezig. Religie en spionage zijn nog steeds in geen velden of wegen te bekennen en hiervoor zullen we dan waarschijnlijk moeten wachten tot de onvermijdelijke uitbreidingen. Ook blijft het aantal speelbare wereldleiders karig en zijn sommige keuzes een beetje raar te noemen. De Songhai-beschaving is bijvoorbeeld wel aanwezig, maar een (vroegere) grootmacht als Spanje niet.
Conclusie
Civilization V is in alle opzichten zowel fris als vertrouwd en dit maakt het spel voor de veteranen erg interessant. Doordat naast deze ervaren spelers ook de nieuwkomers worden bedient door de verlaagde instapdrempel, zonder aan kwaliteit in te boeten, zal iedere persoon die ook maar een beetje van strategie houdt deze game een kans moeten geven. Het is onmogelijk je voor te stellen dat mensen niet gegrepen zullen worden door het verslavende aspect dat ook in dit deel volop aanwezig is. Firaxis heeft met Civilization V inderdaad weer goud in handen.