Shank

Shank wist me aangenaam te verrassen tijdens de EA Showcase, enkele maanden geleden. Een cartoony arcadegame, vol bruut geweld, uitgebreide combo’s en de nodige liters bloed. Het is zo extreem dat het eigenlijk nooit serieus te nemen is, maar is dit wel een game om rekening mee te houden?

Lekker klassiek

Het verhaal van Shank is zo flinterdun als die van de meeste tienerkomedies of extreme actiefilms. De vrouw van Shank wordt door wat ongure types voor zijn ogen bruut misbruikt en Shank zint op wraak, waarbij alles en iedereen moet wijken. Maak je dus maar uit de voeten als je Shank ziet naderen, want iedereen die in zijn weg staat krijgt te maken met een enorme dosis geweld. En dit alles gebeurt in een lekker klassiek, ‘oldskool’ jasje in de vorm van een 2D side-scrolling avontuur.

Verdeeld over een aantal levels ga je steeds op zoek naar een sleutelfiguur binnen het verhaal, wat niet geheel verrassend resulteert in een boss fight aan het einde van het level. De route naar die sterke bazen is er eentje vol met hordes vijanden die wachten op een zekere dood. Met de actieknoppen van de controller kan je drie verschillende aanvallen op je tegenstanders loslaten: schieten met een pistool, hakken met je vlijmscherpe mes of met een kettingzaag zorgen voor de nodige plassen bloed. Gedurende de game zal je per type aanval nieuwe opties krijgen, zoals een uzi of shotgun als alternatief voor je pistool, een machete voor nog lomper snijwerk of een ketting die je lekker strak om de nek van vijanden kunt trekken. Naast deze standaardmogelijkheden heb je ook nog handgranaten tot je beschikking, al moet je deze wel eerst tegenkomen in een level. In tegenstelling tot de oneindige voorraad kogels, is het aantal handgranaten namelijk wel beperkt.

Lekkere explosie

Al na een paar minuten heb je de besturing en mogelijkheden van Shank onder de knie en kan het echte werk beginnen. Drie afzonderlijke aanvallen lijkt namelijk niet zo bijzonder veel, maar in de game draait het voor een groot deel om het combineren van acties. Spring op een vijand, hak met je mes een paar keer flink in z’n gezicht, schiet ondertussen met je shotgun wat andere vijanden uit de weg en maak het karwei vervolgens af door de ongelukkige onder je om zeep te helpen met een kettingzaag. Of grijp een tegenstander vast, prop een handgranaat in z’n mond en geniet op gepaste afstand van de lekkere explosie. Door het cartooneske uiterlijk van Shank komt het nooit echt grof over, terwijl je toch op flink wat brute en lompe manieren dood en verderf aan het zaaien bent.

Tussen de hordes vijanden door bevat de game ook nog wat stukjes platformen, al gaat dit nauwelijks verder dan het beklimmen van muren of het afdalen langs wat buizen. Dit kan dan ook niet verhelpen dat Shank best snel repetitief kan aanvoelen als je de game voor een wat langere tijd blijft spelen. De boss fights maken nog wel veel goed, maar de ouderwetse gameplay met de bijna eindeloze groepjes vijanden die steeds weer op je afkomen voelt toch aan als een herhaling van zetten. Dat maken zelfs de meest uitgebreide en bloederigste combo’s niet goed.

Wat verder een niet te vermijden punt van kritiek is, is het feit dat je de game met een uurtje of drie wel uitgespeeld hebt. Je kunt dan nog een deel van de levels in co-op spelen, maar dit is niet zo leuk als je op voorhand zou verwachten. De kracht van Shank zit duidelijk in de singleplayer en je moet dus bij jezelf te rade gaan hoeveel vermaak je daar uit denkt te halen.

Conclusie

Het is lang geleden dat ik het beoordelen van een game zo lastig vond als in het geval van Shank. Enerzijds is de game kort, valt de gameplay al snel in herhaling en stopt de leuke ervaring bij de singleplayer. Daar staat echter tegenover dat je heel soepel de meest uitgebreide combo’s kunt maken, je heerlijk kunt uitleven op groepjes vijanden, toffe boss fights mag uitvechten en dit alles in een stijlvol, cartoonesk jasje beleeft.

Shank is duidelijk een game voor de liefhebbers van klassieke actie, waarbij je de herspeelbaarheid vooral zult halen uit de mogelijkheid om de game op een hogere moeilijkheidsgraad nogmaals uit te spelen. Dit alles resulteert toch nog in een nette voldoende, al had de game zeker de potentie om met wat meer content en wat meer variatie voor een echt topcijfer te gaan.