In de eerste Kane & Lynch werden de gezellige psychopaten-vriendjes Kane en Lynch aan ons geïntroduceerd. Een soort gestoord Bassie en Adriaan duo dat wij in Eindhoven het liefst weg zouden stoppen in Geestelijk Gezondheidscentrum De Grote Beek. Deze twee maniakken schuwen het namelijk niet om een klus met grof geweld te klaren, zolang het maar een stevige duit oplevert. Nu het tweede deel van dit duo, Kane & Lynch 2: Dog Days, gearriveerd is, beslissen we of Kane en Lynch weer op de vrije voet mogen of dat we dan toch maar eens die mannen van De Grote Beek langs laten komen.
Preview
Ik schreef eerder al een sceptische preview over Kane & Lynch 2: Dog Days en ik kan je alvast vertellen dat er tussen het preview en review exemplaar van deze game nul-komma-nul verschil zit. Er zullen vast wat kleine bugs verholpen zijn, maar de essentie, looks en gameplay van het spel blijven onveranderd. Ik zal dan ook niet schromen af en toe te verwijzen naar die preview van toen, aangezien ik daar al een groot gedeelte van de game uitgelegd en behandeld heb. Wil je dus weten hoe de game qua verhaal ongeveer in elkaar steekt? Lees de preview nog eens door en keer dan terug naar dit artikel, zo hoef ik ook geen dubbel werk te verrichten. Nu, toe maar, ga maar even kijken.
Fijn dat je er weer bent, ga gerust zitten, dan kunnen we nu door met daadwerkelijke review van Kane & Lynch 2: Dog Days.
Karton met een filmgrain filter
Ik ben als het om graphics gaat heus niet de grootste azijnpisser en ja, ik weet ook dat gameplay voor grafische praal gaat, maar het moet gewoon gezegd worden: Dog Days ziet er matig uit. De game kent erg veel identiek ogende omgevingen en belabberd vormgegeven objecten in die omgevingen. Nu is dat vaak lang niet zo erg, integendeel, daar kan ik meestal prima mee leven, maar in Dog Days is dat niet het geval. Het lijkt net alsof de makers het design gewoonweg afgeraffeld hebben om het later met een stijlvol filmgrain filtertje een ruig tintje te geven, in de hoop dat we ze dan het gebrek aan goede graphics zouden vergeven. De hele game oogt alsof het, als het ware, ‘gefilmd’ is met een goedkope handycam. Dat is op zich een leuk effectje dat een speciale vibe meegeeft aan de game, maar dit wordt vrijwel direct overschaduwd door de matige graphics. In de singleplayer kijk je constant tegen Lynch’ achterhoofd aan, waarop een plak karton geplakt is dat zijn kalende kapsel voor moet stellen. Of je daar nou een filmgrain filter overheen gooit of niet, het ziet er gewoon niet uit.
Wanhopig
Het zij zo, de game ziet er niet echt wünderbar uit, maar dat wil nog niet zeggen dat het gedaan is met Dog Days. Qua gameplay kent de game namelijk zijn momentjes, mits je de game co-op speelt. In de singleplayer is er bijzonder weinig aan, je slentert door de campaign heen, constant achtervolgd door dat ‘been there, done that’ gevoel wat ik ook al in de preview beschreef. In co-op blijft zo’n cover-based third person shooter toch wel leuk, maar in de singleplayer blijf je toch telkens denken aan games waarin je dit al eerder hebt gezien. De game probeert namelijk, soms iets te wanhopig, te lijken op andere third person shooters. Hier en daar belandt je in shootouts die (mij in ieder geval) meteen deden denken aan Gears of War. Muurtje hier, muurtje daar, paar pilaartjes in het midden, snipertje op de achtergrond: het is haast een identieke kopie. Maar zoals ik al zei, in de co-op zul je hier weinig om geven, dan ben je lekker met een maat aan het knallen, vijanden aan het ‘verdelen’ onder jullie twee en elkaars flanken in de gaten aan het houden.
De multiplayer is, in tegenstelling tot de eenzame singleplayer, ook prima te genieten. Ik beschreef in de preview al enkele gave nieuwe modi die zeker potentie hebben om succesvol te worden. Of ze nu ook daadwerkelijk succesvol worden, dat ligt in de handen van de community. Veelal heeft dit publiek het niet door, maar de multiplayermodes van een spel hangen enorm veel af van de mate waarin andere mensen ze spelen en hoe ze het spelen. Nu vind ik de met spanning gevulde Undercover Cop en Fragile Alliance echt hele interessante modi, maar als de community hier niet eens naar omkijkt, dan is er bar weinig aan en zal ook ik het niet meer spelen. Dat maakt het dat de multiplayer van dit soort titels vaak lastig te beoordelen is, de community laat de leuke, verfrissende ideeën vaak snel in de steek en gaat weer terug naar het spelen van een titel die niks nieuws onder de zon is, want dat kennen ze al en is dus lekker makkelijk.
Conclusie
Speel je Kane & Lynch 2: Dog Days in je eentje, dan ben je vrijwel verzekerd van een depressie: de constante grijze tinten, matige graphics, de saaie rit die de campaign voorstelt en een stel irritante gevoelens die je maar blijven achtervolgen, dat voorspelt niet veel goeds. Doe je dit echter met een co-op partner, dan kijk je over die aspecten van het spel heen en zul je in Dog Days prima vermaak vinden voor zolang het duurt. Je kunt lachen om de rare dialogen die het duo uitkraamt en je kunt genieten van de shootouts die in je eentje toch ontzettend generiek aanvoelen.
Wat betreft de multiplayer, het heeft potentie, maar het hangt er helemaal vanaf hoe de community omgaat met die potentie en de leuke spelmodi oppakt. Als er een groot aantal spelers blijven hangen in de multiplayer, dan is het zeker een leuk ‘toetje’. Blijft dat publiek echter massaal Modern Warfare 2 doen, dan is er in geen bal te beleven in Fragile Alliance en Undercover Cop. Ik ben bang dat het, niet zo verrassend, toch het laatste geval gaat worden na een maand of twee.
Ik zeg: IO Interactive, stuur Kane en Lynch nu maar lekker naar De Grote Beek hier, en haal dan direct Agent 47 uit die vriezer!