Review: Crackdown 2

Na de grote schoonmaak in Crackdown leek het allemaal leuk en gezellig in Pacific City. Niets bleek minder waar en de stad is in volledige anarchie vervallen. Overdag terroriseren de mensen van Cell de stad en ’s nachts maken Freaks de straten onveilig. Tijd om in actie te komen, Agent!

Verrassing!

Toen Crackdown in 2007 alweer verscheen, werd de game met gemengde gevoelens onthaald. Sommige mensen schreven het succes van de game toe aan de meegeleverde Halo 3 bèta-uitnodiging, maar er waren gelukkig ook mensen die inzagen dat Crackdown wel degelijk een game was die voor veel vermaak kon zorgen. Het kloten in Pacific City, het werken aan je skills door simpelweg bezig te zijn, het ‘Orb hunten‘, met iemand in co-op de actie induiken… ik heb me er bijzonder goed mee vermaakt. Het was dan ook een prettige onthulling toen bekend werd dat Crackdown 2 in ontwikkeling was. Wel bij een nieuwe ontwikkelaar, Ruffian Games, maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Inmiddels is het tien jaar later in Pacific City en de vermeende rust en vrede in de stad is volledig verdwenen. Gemuteerde mensen, de Freaks, zijn massaal aanwezig door de hele stad en ook is de anarchistische groepering Cell aanwezig om de boel flink te ontregelen. Kortom, het ziet er niet goed uit voor de brave burgers van Pacific City en dus is het hoog tijd dat The Agency ingrijpt en een nieuwe Agent inzet in deze strijd. Verrassing: dat ben jij!

Trouw gebleven

Ik zei net wel dat het de pret niet mag drukken dat Ruffian Games als nieuwe ontwikkelaar is uitverkozen om aan Crackdown 2 te werken, maar eigenlijk drukt dat de pret behoorlijk. Om te beginnen is het uiterlijk van de game flink onderhanden genomen. Waar je in Crackdown nog kon genieten van een kleurrijke stad met een sfeervolle, cartooneske uitstraling, daar is alles in Crackdown 2 bijzonder grauw en sober. Het is een van de weinige sequels die ik gespeeld heb die er ook echt een stuk lelijker uitzien dan hun voorgangers. Ook de interface is bewerkt en naar mijn mening is de game er ook op dit vlak niet echt op vooruit gegaan. Menu’s zijn onhandig en zelfs de HUD, die er prima uitzag in Crackdown 1, is minder gelikt in dit tweede deel.

Graphics zijn uiteraard niet alles, want er is ook nog zoiets als gameplay. Gelukkig is de gameplay in grote lijnen trouw gebleven aan het origineel. Dat betekent veel vrijheid om te doen en laten wat je wilt, het verbeteren van je diverse krachten door bijvoorbeeld te rijden in voertuigen, te schieten, explosieven te gebruiken, te vechten en natuurlijk door jacht te maken op die heerlijke ’agility Orbs’. Deze groene bollen kunnen echt tot een verslaving leiden, want door je vaardigheid Agility te verbeteren kan je sneller rennen en hoger springen en dat zijn toch echt de lekkerste skills om te gebruiken tijdens het rondspringen door de stad en over de diverse gebouwen. Als vernieuwing heeft Ruffian Games een nieuw soort Orbs toegevoegd, de zogeheten Renegade Orbs. Hiervan zijn er maar een stuk of dertig in de hele stad en als je in de buurt van een Renegade Orb komt, dan zal deze voor je wegvluchten. Als je over voldoende skills beschikt kan je echter jacht maken op zo’n speciale Orb en lukt het je om deze te pakken, dan zal je extra riant beloond worden.

Project Sunburst

De herkenbare gameplay komt echter ook tot uiting in een zeer voorspelbare missiestructuur. In Crackdown 1 moest je in de verschillende gebieden afrekenen met een leider, waarbij je het eindgevecht per gebied wat makkelijker kon maken door eerst diverse sleutelfiguren uit te schakelen. In Crackdown 2 hebben de missies een iets andere opzet. De vijanden van Cell kan je uitschakelen door tactische locaties over te nemen, maar het opruimen van de vele gemuteerde Freaks vergt een paar stappen. Pacific City beschikt namelijk over een zeer goed afweermechanisme tegen de Freaks, genaamd Project Sunburst. Dit project was opgezet om bommen met zeer krachtig zonlicht te laten ontploffen in de ondergrondse schuilplaatsen van de Freaks. Om dit voor elkaar te krijgen moet je eerst in een gebied drie ’absorption units’ activeren, voordat je in een nabij gelegen Freak-schuilplaats zo’n lekkere lichtbom kunt oproepen. Als de bom eenmaal in de schuilplaats is gedropt, heeft deze nog enige tijd nodig om tot ontploffing te komen en dat proberen de Freaks natuurlijk te voorkomen. Op dat moment is het dan ook jouw taak om de bom te verdedigen en te zorgen dat een mooie explosie van licht alle Freaks in de omgeving vernietigt. De eerste keer is het nog een leuke opzet, de tweede keer wordt het al herkenbaar en na de derde keer heb je er eigenlijk geen zin meer in. Er zit nog wel een minimaal tactisch aspect aan vast, want overdag zijn de meeste Cell-strijders in de stad en zijn hun belangrijke locaties makkelijker over te nemen, terwijl ’s nachts de Freaks massaal op straat zijn en hun schuilplaatsen dus minder goed worden bewaakt.

De beperkte opzet van missies viel in het eerste deel nog wel te overzien, want het spelen in de stad was gewoon heerlijk. Het beklimmen van enorme flatgebouwen op de meest lastige manieren, het scheuren met diverse auto’s en daarmee idiote sprongen maken… het werkte prima. Helaas laat Crackdown 2 ook op dit punt de nodige steken vallen. Het zijn vaak kleine technische mankementen die tot nogal wat frustratie kunnen leiden. Zo gebeurde het regelmatig dat mijn Agent tijdens het klimmen ineens meters omlaag donderde omdat er blijkbaar ergens geen grip was, waar je dat wel zou verwachten. Bijzonder irritant als je dan weer een stuk terug moet klimmen en springen, omdat je wel aan de ene richel kunt hangen maar gek genoeg niet aan de ander. In veel gevallen gaat dit overigens gewoon goed, maar dat het af en toe toch stevig mis gaat, geeft wel aan dat dit tweede deel simpelweg iets kwaliteit en ‘polish’ mist. Je kunt nog wel aan de slag met een eenvoudige multiplayer, al is de 4-speler co-op wel lovenswaardig, maar dat maskeert niet dat deze game gewoon een stap achteruit is ten opzichte van het origineel.

Conclusie

Het is geen goed teken als je na het spelen van een game weer terugverlangt naar het origineel en dat is duidelijk aan de orde met Crackdown 2. Visueel is het minder aantrekkelijk, de techniek laat wat steekjes vallen en het hele principe van Cell en Freaks voelt aan als een herhaling van zetten. Het verbeteren van je skills is nog altijd wel leuk opgezet, mede dankzij het zeer verslavende ’Orb hunten’ en de nieuwe Renegade Orbs, waardoor Crackdown 2 nog wel een voldoende scoort. Toch kan ik maar één conclusie trekken en één advies geven: laat deze voorlopig lekker liggen en haal gewoon Crackdown 1 in huis. Scheelt je een hoop geld en je haalt er een veel leukere game mee in huis.