Ik snap het ergens wel. Je bent vast een witte, puberende jongen, net als de meeste bezoekers van GamersNet. Een paar jaar geleden rende je nog met een stok in de hand over straat, schuilend achter auto’s. Je schoot denkbeeldige kogels door denkbeeldige vijanden en was je eigen held van de dag. Maar die tijden zijn vervlogen: het is niet meer ‘relaxed’ om door de tuin heen te rennen, al je ‘matties’ zitten namelijk te ‘chillen’ achter hun spelcomputer. Ter compensatie van hun grillige stem en vette huid hebben zij de achtertuin ingeruild voor Afghanistan en spelen ze niet met stokken maar met raketwerpers. Een beetje stoer doen met speelgoed voor volwassenen.
En dat is prima. Domme oorlogsgames zoals Battlefield en Call of Duty, die liever de trieste realiteit van oorlog negeren en ‘cowboytje en indiaantje’ willen spelen, hebben bestaansrecht. Ik bedoel: de jongemannen van deze wereld moeten toch iets hebben om hun leven aan te vergooien?
Domheid regeert
Waar ik echter helemaal ziek van wordt is dat deze domme gamers met hun oppervlakkige spelletjes de baas zijn in de wereld van games. Uitgevers als EA en Activision liggen aan de voeten van de pubers van vandaag. Neem het ze maar eens kwalijk: dik tien miljoen keer Modern Warfare 2 over de toonbank is niet mis. Kinderen hebben tegenwoordig veel meer zakgeld waar uitgevers op kunnen azen. Dus daar komen ze, met tientallen tegelijk: domme games waarin ‘poef poef’ en ‘pauw pauw’ wordt vervangen met de doffe inslagen van mortieren en het geratel van machinegeweren.
En laten we even duidelijkheid scheppen over één ding: niemand wil naar de plekken op deze aardbol waar het écht mortieren regent en er écht geschoten wordt met machinegeweren. Ik wens het mijn ergste vijand nog niet toe om de vrede in Afghanistan te moeten bewaken, of een Afghaanse burger te zijn. Van oorlog wordt iedereen uiteindelijk het slachtoffer.
The Hurt Locker: The Game
“Maar Menno” gillen enkelen met overslaande stem “er zijn ook heel veel oppervlakkige films!” En dan antwoord ik: ja, dat klopt! Maar er zijn ook Oscar-winnaars als The Hurt Locker en documentaires als het recente Restrepo. Er worden films gemaakt die oorlog serieus nemen en daarvoor gewaardeerd worden. En dan is de logische vraag: hoeveel games gaan er serieus om met oorlog en de consequenties daarvan? Ik kan ze op een hand tellen.
Een goed voorbeeld van een game die oorlog serieus neemt is Metal Gear Solid 4. En dan landt het spel op de deurmat van ons gamejournalisten en wat doen we? We meten de grootte van explosies en bekijken de hoeveelheid beschikbare wapens, plakken er een hoog cijfer op en noemen het ‘vette shit’. Alle symboliek achter het verhaal laten we langs ons heen gaan.
Eer hoog houden
Ik ben dan ook benieuwd naar de reactie op Medal of Honor eind dit jaar. Eindelijk een spel dat een lopende oorlog in een game durft te verwerken. Als je eind dit jaar Medal of Honor speelt of een review ervan leest, denk dan alsjeblieft aan deze column. Stel jezelf de vraag: gaat het over oorlog of is het weer ‘cowboytje en indiaantje’ voor pubers? Gaat het eindelijk ergens over, of houden ze ons nog steeds dom?