Een zweetdruppel glijdt traag vanaf de lange, zwarte haren op de brede borstkas naar beneden. Tergend langzaam kruipt het over een bloedende wond, waarna het zijn weg naar beneden vervolgt. Net op het moment dat de zweetdruppel zijn eindbestemming, de grond van de kooi, bereikt heeft, wordt met een zwaai van de benen de druppel afgeschud van het lichaam, waarna het op één van de handen van de gillende fans belandt.
Om je vingers bij af te likken
Bovenstaand scenario zal vast wel eens voorkomen in de vechtgame UFC Undisputed 2010, ware het niet dat je helaas niet zo ver in de beelden in kan zoomen om zodoende zelfs de kleinste zweetdruppel en zijn lange reis op het mensenlijk lichaam, te kunnen waarnemen. Desalniettemin kan gezegd worden dat de game er werkelijk schitterend uitziet. De hevig transpirerende lichamen, de kleine details in de kooi en natuurlijk de enorm slicke vechtbewegingen.
Want beeldschone graphics zijn natuurlijk leuk om te aanschouwen, maar per slot van rekening koop je een vechtgame om te vechten en niet om je te vergapen aan prachtige beelden. En ik kan je alvast verklappen, met vechten zit het weer helemaal goed in UFC Undisputed 2010. Mannen kunnen weer naar hartenlust hun testosteron lozen wanneer ze na het ontwijken van een harde linkse een flinke klap tegen de smoel van een tegenstander aandrukken en de tegenstander naar adem laten happen door een flinke stomp in de maag.
Vorig jaar zette ontwikkelaar THQ met UFC Undisputed 2009 de MMA (Mixed Martial Arts) en in het bijzonder natuurlijk de UFC, flink op de kaart. Ook in dat vorige deel waren de graphics zeer mooi, maar door het feit dat de ietwat houterige gameplay uit dat eerste deel versneld en verbeterd is, ziet het er allemaal nu nog net wat strakker uit. Vlugge vechters zoals Anderson Silva en Lyoto Machida komen op die manier ook veel beter tot hun recht.
Verbeteringen op 2009
Zoals ik net al onthulde, kunnen er nu binnenkomende aanvallen ontweken worden. Met een kleine beweging tegen de linker pook wordt het zogenaamde sway-system in werking gezet en na de aanval ontweken te hebben, kan je er meteen een tegenaanval tegenover zetten. Wanneer de tegenstander vervolgens op de grond ligt na een flinke worp over de schouders, wordt het zogenaamde grondvechten in werking gezet.
Waar deze grondgevechten in het vorige deel behoorlijk bekritiseerd werden vanwege de te ingewikkelde gameplay, oogst de ontwikkelaar nu veel lof hiervoor. Hoewel de chaotische vechtsport nog niet helemaal geëvenaard wordt op de grond qua snelheid, zijn er wel degelijk verbeteringen te noemen. Naast nieuwe manieren om submissies op gang te zetten, speelt nu ook het rechter pookje een grotere rol bij het verdedigingen en aanvallen tijdens de submissies.
Naast de verbetering op het gebied van het vechten an sich, heeft ook de vechtkooi een upgrade doorstaan. Allereerst is deze namelijk groter geworden, waardoor je beter af kan weren en eventueel uitrusten. Daarnaast is het nu ook mogelijk om je tegenstander tegen de kooi aan te werken en vervolgens van hem weinig meer heel te laten.
Carrière maken blijkt niet leuk te zijn
Maar voor het zover is dat de meest vloeiende bewegingen op soepele wijze uit je vuisten en benen lijken te rollen, gaat er nog wel wat aan vooraf bij een professionele vechter. Het proces van de wording tot rasechte UFC vechter kan worden nagespeeld in de carrière modus. Alhoewel er genoeg dingen te doen zijn, bijvoorbeeld interviews geven en kampen bezoeken om extra vaardigheden op te doen, blijkt het geheel langzaam aan best wel saai te worden.
Door de gevechten heen krijg je namelijk enkele weken de tijd om wat skills te upgraden en wat aan te kloten met je sponsoring. Het geheel is echter vaak een wanordelijk zaakje en als je constant tussen elke wedstrijd rond de zeven keer langzaam de weken door moet skippen, heb je het eigenlijk er ook wel mee gehad. Maar geen nood, gelukkig zijn er nog genoeg andere modi uit te proberen.
Andere modi doen veel goed
De meest interessante modus is dan wel meteen tournament, waarin je het met een aantal spelers telkens één tegen één opneemt, totdat er uiteindelijk één winnaar overblijft. Jammer genoeg valt dit alleen met vrienden op de zitbank te doen, een online optie zit er niet in verwerkt. Als je vervolgens denkt dat je zelf wel betere toernooien kan maken, is dat mogelijk met de event-modus.
Als je het echter hebt gehad met het offline kloten met events en vrienden, grijp je naar het laatste redmiddel: de multiplayer. Jammer genoeg is er één heel groot probleem wat deze multiplayer teistert en dat is lag. Geen potje gaat voorbij zonder dat je met de vervelende Engelse term te maken krijgt. De online mogelijkheden zitten verder wel goed in elkaar, dus is het jammer dat ze op die manier enigszins verpest worden.
Conclusie
Al met al kan gesteld worden dat UFC 2010 een erg goede vechtgame is geworden, waarbij zowel fans als nieuwkomers in de vechtsport naar hartenlust testosteron kunnen lozen. De fenomenale graphics, de prachtige bewegingen en de verbeteringen ten aanzien van het vorige deel, maken dat UFC 2010 gewoon heel goed is. Het cijfer wordt wel wat gedrukt door de wat saaie carrière-modus en de online lag, maar dan nog staat deze game als een vuist in een maag. Pijnlijk goed gewoon.