Review: Prince of Persia: The Forgotten Sands

We hebben Tomb Raider en we hebben Prince of Persia. Een vrouw waarvan alle proporties onze stoutste dromen overtreffen en een adolescent die pas net in de boze bovenwereld komt kijken. Desalniettemin moet ik zeggen dat een keuze tussen beiden nog niet zo snel gemaakt was als ik voorheen had gedacht. Oké, mijn voorkeur lag uiteindelijk bij Lara Croft, maar daar ging wel wat aan vooraf.

Een stap vooruit in teruggaan

De serie Prince of Persia besloot het twee jaar geleden met het, van een zeer originele naam voorziene, nieuwe deel van Prince of Persia geheel anders aan te pakken. Met onder andere een nieuw en grafisch opwindend stijltje en een schone prinses met de naam Elika, die jou overal wel doorheen sleepte waardoor doodgaan als optie werd geschrapt. Kennelijk sloeg die stap naar voren echter niet genoeg aan bij het publiek, want Ubisoft besloot om weer terug te gaan naar de roots.

Allereerst namelijk door het feit dat Prince of Persia: The Forgotten Sands zich afspeelt tussen The Sands of Time en Warrior Within, het eerste en tweede deel in de laatste serie. Ten tweede door het feit dat de gameplay weer als vanouds is. Om de titel echter toch nog vernieuwend te houden, besloot de ontwikkelaar om de speler door het spel heen verscheidene krachten te geven. Krachten zoals het bevriezen van water en het terugdraaien van de tijd, die een zeer belangrijk onderdeel zijn van het platformen. Met de tijd kan je net zoals met Elika fouten voorkomen, maar je kan nog doodgaan als je de vereiste energie niet tot je beschikking hebt.

Klauteren is leuk, maar te veel van het goede niet

Vanwege die krachten ben je de eerste vier uur jezelf eigenlijk geen moment aan het vervelen. Sterker nog, een goed gevoel van voldoening stroomt door je lijf als je met een brede grijns op je gezicht aanziet hoe klauterbeweging na klauterbeweging succesvol voltooid wordt door een serie knoppen achtereenvolgens in te drukken. Hindernis na hindernis wordt vervolgens overwonnen en niemand lijkt je meer te kunnen stoppen.

De grijns vertrekt vervolgens echter tot een minzaam lachje, als je na vier uur spelen in begint te zien dat het allemaal wel heel veel op elkaar lijkt. De uitdaging is op een gegeven moment ver te zoeken, de trucjes zijn reeds uitgelegd en wat overblijft is een schaduw van repetiviteit. De puzzels worden eigenlijk steeds meer van hetzelfde, waardoor je na een tijdje een been there, done that-gevoel krijgt.

Dit gevoel wordt jammer genoeg versterkt door het feit dat alle omgevingen in de vrij magere zeven uur speelduur, vrijwel identiek aan elkaar zijn. Het idee van weer dezelfde muren te beklimmen en weer aan de zelfde palen te glijden bekruipt je geest meer en meer tijdens het spelen. In een poging van de ontwikkelaar om de repetiviteit enigszins te doorbreken, besloot ze om plotseling het laatste uur van het verhaal te doorkruisen met ietwat te uitdagende gameplay en een groot aantal behoorlijk frustratie opwekkende vallen.

Skeletten doorboren en tot zand laten vergaan

Een andere poging van de ontwikkelaar om de speelduur wat te verlengen, wordt gevonden in het vechten. Met een ietwat cliché verhaal over een mystiek leger van zand wat wordt opgeroepen om een invasie tegen te houden en de daaruit voortvloeiende gebeurtenissen, krijg je als speler in ieder geval wel genoeg redenen om je zwaard maar stevig vast te houden. Van schilden heeft men namelijk niet gehoord en van verdedigen is dus ook geen sprake. Slechts af en toe uitwijken vormt een optie, maar door de vaak beperkte ruimte en de drommen vijanden is dit ook vaak niet te doen.

Om die reden zal je voortdurend in de aanval zijn en dus overhoop liggen met skeletten en andere vreemdsoortige wezens, wat best leuk blijkt te zijn. Door middel van een systeem waarin je krachten kan vergaren zoals extra aanvallen en bescherming, die daarnaast ook nog te upgraden zijn, krijg je ook nog het gevoel een doel te hebben om voor te vechten. Daarnaast spatten er soms ook een aantal gruwelijke finishing moves van het scherm af nadat je verscheidene keren op iemand ingehakt hebt.

Jammer genoeg daalt langzaam aan ook hier een schimmige duisternis van repetiviteit neer, naarmate de vijanden steeds meer in de gameplay worden gestopt. Na een tijdje ben je daarom wel klaar met al die uit het zand rijzende monsters en wil je het liefst meteen weer aan stangen slingeren en als een aapje tegen muren aanspringen. Een aantal bossfights weten dit repetitieve gevoel binnen het vechten wel terug te dringen, maar de uitdaging bij deze zit hem voornamelijk in het feit om telkens weer getimed weg te rollen bij een uithaal van je vijand. Voor de rest is het eigenlijk vrijwel appeltje eitje.

Conclusie

Prince of Persia: The Forgotten Sands weet daarom eigenlijk niet genoeg te overtuigen om zich bij de echte toppers te scharen. Desalniettemin voelt het platformen de eerste vier uur echt zeer leuk aan en stemt het vechtsysteem aan het begin van de game ook aan tot tevredenheid. De schaduw van de repetiviteit hangt echter over beiden, de speelduur kan niet als lang bestempeld worden en het verhaal is behoorlijk cliché. Deze punten zorgen ervoor dat de game zich helaas onder de middenmoot schaart. Niet verbluffend goed, maar ook niet beschamend slecht.