Nier

Japanse Role-Playing Games, ofwel JRPG’s; er zijn er duizenden van en ook de nieuwe game Nier is zo’n JRPG, maar wel eentje die zich anders dan anders gedraagt. Nier werpt een compleet nieuwe blik op het genre door vele stijlen van gameplay door elkaar te gooien, maar of deze mix bevalt is nog maar de vraag.

Het verhaal in Nier zit simpel in elkaar: je speelt de vader van het schattige doch ondeugende meisje Yonah. Yonah is het typische schoolvoorbeeld voor perfecte Japanse meisjes, maar jammer genoeg lijdt ze aan een dodelijke ziekte genaamd ‘black scrawl’. Al vroeg in het spel kom je erachter dat de black scrawl verdacht veel te maken heeft met de zogenaamde monsterachtige Shades die maar blijven verschijnen in het land. Geen grote verrassing natuurlijk, maar hier draait Nier een en al om, het in leven houden van je aandoenlijke dochtertje.

Game met identiteitscrisis

Het is echter niet het verhaal, maar de gameplay die Nier doet onderscheiden van andere JRPG’s. De gameplay is namelijk allesbehalve constant en heeft de neiging om steeds te blijven veranderen. Het ene moment ben je vrolijk aan het hack ’n slashen in third-person en het andere moment schuift de camera plotseling naar boven en ben je genoodzaakt een stel kamers door te knokken vanuit top-down view. Het is een onlogische zet van de ontwikkelaar en het voegt daarnaast ook niks aan de gehele ervaring toe; de camera had net zo goed achter de speler kunnen blijven.

Het blijft echter niet alleen bij het verschuiven van de camera, ook de gameplay van Nier verandert met regelmaat. De eerste paar uur van de game ben je voornamelijk met heen en weer rennen bezig, slechts simpele ‘fetch quests’ aan het doen, totdat je vanuit het niets ineens gigantische Gears of War-achtige monsters slacht, shoot ‘m up ritjes in mijnkarretjes maakt, á la Geometry Wars in het rondschiet en dungeons uitholt van vijandelijk gespuis. Dit alles wordt gecombineerd met de steeds veranderende camera, wat je keer op keer doet twijfelen over wat voor game Nier nou eigenlijk is. Het lijkt er in ieder geval op dat de game te veel dingen tegelijkertijd wil zijn.

Natuurlijk kent Nier ook veel aspecten die wél veel weghebben van een JRPG, maar dat zijn dan net de onderdelen die mij nooit bevielen aan het genre: het eindeloze grinden voor een nieuw wapen, de talloze sidequests die simpel uit op en neer lopen bestaan en de beroerde animatie van bewegingen. Ondanks de identiteitscrisis van deze game doet Nier al deze typisch Japanse features aan. Zelfs de noodzaak om schaars geklede vrouwen in je spel te stoppen is terug te vinden in het spel. Nier maakt het zelfs zo bont dat de eerste voor het verhaal belangrijke dame, Kainé, op je beeld verschijnt en ze niet alleen schaars gekleed is, maar zelfs haar bilnaad niet fatsoenlijk bedekt wordt. Slechts enkele touwtjes bedekken haar achterste en dan denk ik bij mezelf toch weer waarom dit soort stoere dames altijd zulk soort onpraktische kledij dragen.

Sarcastische eikel als partner

Weinig positiefs tot dusver, maar daar komt nu verandering in. Er is namelijk iemand die de dag redt voor Nier: Grimoire Weiss, je trouwe partner in de vorm van een magisch, zwevend boek. Deze sarcastische eikel die je met je meedraagt is een van de weinige echt interessante personages in de game. Grimoire Weiss zorgt er namelijk niet alleen voor dat je als speler beschikt over een stel magische krachten, hij maakt de game een stuk luchtiger en zorgt er daarmee voor dat Nier niet als een zware pil aanvoelt. Hoe Weiss dit doet? Met zijn scherpe opmerkingen en briljante voice-acting. Niet lang nadat je de al monsters slachtende hermafrodiet Kainé ontmoet, beschrijft Weiss haar doodleuk als ‘a boorish young woman who battles monsters in her undergarments’. Nutteloze sidequests aan het doen? Het sarcastische boek kraakt je al snel af op je vaardigheden als postbezorger. Weiss lijkt de game zelf op de hak te willen nemen. Dit soort luchtige opmerkingen doet Nier goed en garanderen daarnaast ook nog eens glimlach op je gezicht.

Scheve audio

Wat ik veel mensen over Nier hoor zeggen is dat de muziek verbluffend mooi is, in tegenstelling tot nagenoeg alle andere hedendaagse games. Ook ik moet toegeven dat de muziek inderdaad prachtig is om aan te horen, maar niet voor lang. Bepaalde gebieden hebben slechts één riedeltje en mocht je je nou net wat langer begeven in dat bepaalde gebied, dan kun je knettergek worden van hetzelfde riedeltje steeds maar weer aan te moeten horen. De muziek is in theorie prachtig, maar het was misschien verstandiger om er een mooie mix van te maken of de muziek op de situatie aan te laten passen in plaats van de omgeving.

Naast de repetitieve muziek zit ook de voice-acting wat scheef in elkaar. Voor een zoveelste keer is de voice-acting niet bijster goed (op Weiss na dan), maar dat is niet eens zo storend. Het is juist dat de stemmen hier en daar ontbreken. Sommige dialogen verlopen slechts via tekst, andere juist met echte stemmen, maar er is ook nog een vreemde eend in de bijt: dialogen die eerst slechts uit tekst bestaan, vervolgens plots aangevuld worden met stemmen en drie zinnen later plotseling weer overstappen op tekst. Niet alleen schrik je van de onverwachte stemmen uit je speakers, de gesprekken komen daarnaast simpelweg incompleet over. Werden de voice-actors niet goed genoeg betaald of misten ze simpelweg een stel bladzijden uit het script?

Conclusie

Nier neemt te veel hooi op de vork door te veel verschillende wegen te proberen en stikt daarnaast ook nog van uren grindwerk, incomplete dialogen en talloze Japanse clichés. Het lichtpuntje in deze duisternis is je partner Grimoire Weiss, die de game opleukt en luchtiger aan laat voelen. Weiss kan echter niet op tegen de vele tegenvallende aspecten van Nier en dat maakt het dat de game geen aanrader is voor de meeste doorsnee, Westerse gamers. Ben je echter wel weg van wat grinden, hack ’n slashen en hermafrodieten in touwtjesonderbroeken? Dan is Nier wellicht wat voor jou. Zo niet: vis de game uit de budgetbak, leen hem van iemand of laat deze game lekker links liggen.