Tom Clancy’s Splinter Cell: Conviction

Ubisoft heeft werkelijk alles gedaan om van Splinter Cell: Conviction een goede game te maken. Zo is de eerste versie van de game compleet uit het raam gegooid voor deze, geheel nieuwe versie. Stealth is niet langer meer extreem noodzakelijk en de actie is nog spectaculairder in beeld gebracht voor dit vijfde deel. Als groot liefhebber van de franchise ging ik dus redelijk sceptisch de game in, omdat ik bang was dat de stealth vergeten zou zijn. Wees echter gerust, niets is minder waar en Splinter Cell: Conviction heeft een bijna perfecte balans gevonden tussen stealth en actie.

Sam is back

Allereerst de singleplayer, de ziel van het spel, waar onze grote held Sam Fisher de moord op zijn dochter moet oplossen. Afgesloten van de geheime organisatie Third Echelon, is hij vogelvrij en hij gaat dus ook zonder enige ondersteuning zijn missies in. Zinnend op wraak en met alledaagse ‘snufjes’ moet hij zijn persoonlijke zaak oplossen. Zo zul je onder andere gebruik maken van een gebroken spiegel om onder deuren te kijken en zul je allerlei voorwerpen uit de wereld gebruiken in jouw voordeel (bijvoorbeeld een auto-alarm af laten gaan ter afleiding). Je voelt jezelf kwetsbaarder in de game, omdat je niet continue geholpen wordt door de beste snufjes en technische ondersteuning. Deze kwetsbaarheid wordt echter gecompenseerd door de tweede grote verandering in de franchise.

Sam zelf is namelijk een stuk sterker geworden. Het is makkelijker dan ooit om mensen in stilte uit te schakelen; het schieten werkt als een zonnetje, maar het coversysteem is de allergrootste verbetering in de game. Om cover te zoeken hoef je alleen maar naar een covervoorwerp te kijken en op A te drukken en zo kun je van cover naar cover bewegen. Erg makkelijk en erg fijn. De kracht van Sam heeft natuurlijk ook te maken met de ruimere mogelijkheid om zaakjes met bruut geweld op te lossen. De meeste levels zijn zowel uit te spelen op een stealth als op een actievolle manier. Voor mensen die de eerste games aanbidden zou dit een tegenvaller kunnen zijn, aangezien een foutje in het sluipen niet meteen wordt afgestraft met een ‘mission fail’. Een gewelddadige oplossing is altijd mogelijk. Zeker vanwege het nieuwe Mark & Execute Systeem, waarbij je punten kunt sparen om een Execute move uit te voeren. Als je genoeg punten hebt, kun je meerdere tegenstanders selecteren om ze met een druk op de knop uit te schakelen. Voor de fans van het eerste uur zal dit misschien iets te makkelijk zijn en ik heb de optie dan ook niet vaak gebruikt. De actie is overigens wel erg spectaculair bij deze moves.

Positief verrast

Persoonlijk vind ik de nieuwe manier van spelen veel lekkerder dan ik had verwacht. Ik kies eigenlijk altijd voor de stealth, maar als dat een keer mislukt is de straf daarvoor niet meer zo groot. Het hele verhaal wordt spectaculair gepresenteerd door middel van in-game filmpjes en projecties in de levels zelf. Dit lijkt raar en onrealistisch, maar het is een fijne vervanging voor het ontbreken van de HUD. Groot nadeel is echter de lengte van de singleplayer-campagne, met slechts een uur of zeven aan gameplay. Je kunt experience points verdienen met verschillende moves, maar deze hebben te weinig belang (o.a. wapen-upgrades) om de singleplayer-campagne veel vaker door te spelen en dat is jammer.

Met z’n allen!

Splinter Cell is de franchise die mij heeft geïntroduceerd in de wereld die coöp heet. Het derde deel, Chaos Theory, heeft dat fantastisch op de kaart gezet. In Conviction is deze coöp de reden om vaak terug te komen naar de game. Je speelt een apart verhaal dat zich voor de gebeurtenissen van de singleplayer afspeelt. Deze modus speelt heerlijk weg met een vriend en je deelt je gadgets, krijgt meer tegenstanders en hebt elkaar nodig voor de beste resultaten. Het speelt niet verschrikkelijk anders dan we gewend zijn, maar voegt wel een samenwerking toe die je erg zal bevallen. En tenslotte is de multiplayer uit Pandora Tomorrow terug met nieuwe mappen om elkaar het leven zuur te maken. Net zoals de vorige edities zul je je hiermee uren vermaken.

Conclusie

Splinter Cell: Conviction heeft de reeks vernieuwd. De basis van het stealth is er nog steeds en hoewel je makkelijker voor de actie kunt kiezen, is de beloning veel fijner als je je onopvallend gedraagt. Je fouten worden je in ieder geval vaker vergeven en de Mark & Execute bewegingen zijn hier het beste voorbeeld van. De singleplayer is kort, maar het verhaal is heerlijk in beeld gebracht en speelt als een actiefilm met fijne plottwisten. De coöp verlengt de gameplay aanzienlijk. De multiplayer die we allemaal al kennen uit eerdere delen maakt het geheel af en mede hierom zul je vaak terugkomen. Sam is in ieder geval Back en weet de franchise genoeg te vernieuwen om het spannend te houden, maar heeft zijn basis niet losgelaten. En dat is knap in een tijd waar veel vervolgen slechts kleine aanpassingen krijgen.