The Settlers 7: Paths to a Kingdom

Veel series die al een tijdje meegaan beloven wel eens om terug naar hun ‘roots’ te gaan. Veelal loze beloften om mensen over te halen het spel toch nog maar een keer te proberen. The Settlers 7 komt met dezelfde belofte en weet je wat nou zo tof is? De game maakt het ook echt waar!

Voor de ontwikkeling van The Settlers 7: Paths to a Kingdom heeft ontwikkelaar Blue Byte de expertise van niemand minder dan Bruce Shelley ingeroepen. Deze goeroe op het gebied van real-time strategy games werkte in het verleden aan series als Age of Empires en Civilization en die kennis heeft men erg goed benut om The Settlers met dit zevende deel weer goed op de kaart te zetten. De vorige delen waren voor veel spelers toch wel een teleurstelling; de games misten diepgang, leunden sterk op een relaxt sfeertje en hadden strategisch gezien weinig om het lijf. The Settlers 7 combineert echter deze heerlijke, relaxte sfeer met een stuk ouderwetse diepgang.

Complexe processen

The Settlers 7 is nog altijd een game waarin het opbouwen van een rijk met een gezonde economie centraal staat. Er zijn echter wel wat vertrouwde stappen terug die we lang hebben moeten missen in de serie. Het productieproces is namelijk een stuk uitgebreider in vergelijking met vorige delen. Je hebt nog het simpele proces van hout hakken, planken laten maken en daar vervolgens hutten van bouwen, maar er zijn ook veel meer complexe processen bijgekomen. Er zijn namelijk aardig wat stappen nodig om bijvoorbeeld geestelijken of soldaten in je rijk te krijgen, wapens worden ook niet zomaar gesmeed en bijna alle goederen hebben wel een aantal tussenstappen. Daarnaast kan je bepaalde processen nog versnellen door een gebouw (en de aanwezige werknemers) van luxe voeding te voorzien. Kortom, je moet goed rekening houden met je grondstoffen, voorzieningen en natuurlijk ook je strategie voordat je begint met bouwen. Heb je dit eenmaal door en onder de knie, dan kan dat zeker beslissend zijn in de wedstrijden die je speelt.

Ondanks dat er zoveel productieprocessen en tussenstappen zijn, is de gameplay wel toegankelijk gehouden. Zo is het aantal gebouwen beperkt, maar kun je een hut bijvoorbeeld wel op drie omringende velden iets anders laten doen. Zo hoef je niet voor de verwerking van bijvoorbeeld vlees of graan een volledig ander gebouw uit de grond te stampen en kan je juist wat meer basisgebouwen neerzetten en die vervolgens meerdere specialisaties meegeven. Zo kan je in razend tempo een goede economie opbouwen en het is zelfs mogelijk om bepaalde productieprocessen zelfvoorzienend te maken. Zorg dat op een plek waar je veel hout hakt ook nieuwe bomen worden aangeplant en je hebt er vrijwel geen omkijken meer naar. Ideaal!

Helaas bestaat wel de kans dat je soms het overzicht een beetje kwijt raakt als veel van je gebouwen rode uitroeptekens laten zien en aandacht nodig hebben. Een foute locatie, een tekort aan bepaalde grondstoffen of te weinig voorzieningen kunnen er allemaal voor zorgen dat het ergens in een productieproces spaak loopt, wat zelfs je hele economie tegen kan werken. Hieruit blijkt dat The Settlers 7 ondanks het relaxte en vrolijke karakter zeker een spel is voor de serieuze gamer en mensen die bereid zijn om er wel wat tijd en moeite in te steken.

Meerdere routes naar de overwinning

Een andere grote verandering, waaruit blijkt dat de ontwikkelaars goed naar bordspellen als RISK hebben gekeken, is de toevoeging van Victory Points. Niet langer win je uitsluitend door de hele map te overheersen en vijanden te verdrijven, maar kun je naast een militaire strategie ook op het gebied van handel of technologie goed presteren en Victory Points te behalen. Deze punten worden bijvoorbeeld toegekend aan de speler met het grootste rijk, de meeste soldaten, de beste economie, enzovoort. Sommige punten blijven altijd voor de speler die ze als eerste behaalt en sommige punten zijn variabel en kunnen door andere spelers weer afgepakt worden. Daarnaast kan je in de map op bepaalde plekken ook specifieke opdrachten voor NPC’s uitvoeren, die ook weer een Victory Point waard zijn. Dit systeem levert hele leuke en dynamische wedstrijden op, zeker omdat je aan het einde van een wedstrijd met z’n allen tegen de leider kunt strijden om ervoor te zorgen dat hij of zij alsnog vlak voor tijd een Victory Point verliest.

Overigens komen Victory Points pas tot hun recht in de Skirmish-modus en multiplayer, want net zoals voorheen is de singleplayer vooral handig als uitgebreide tutorial om te wennen aan de gameplay en besturing. Met maximaal vier spelers of computergestuurde tegenstanders kan je na de singleplayer nog losgaan in een map, die je volgens het fenomeen Map Forge helemaal naar wens kunt aanpassen. Bepaal hoeveel Victory Points je kunt halen, op welke manieren je Victory Points kunt verdienen, welke grondstoffen waar in de map vooral zijn en nog veel meer is aan te passen. Op deze manier kan je een hele eigen ervaring samenstellen, bijvoorbeeld door alleen te kunnen winnen op basis van handel of alleen een paar gebieden aan te wijzen die je moet veroveren om de winnaar te worden. Dit principe zorgt voor heel veel herspeelbaarheid en is naar mijn mening een stuk interessanter dan een level editor, waarbij nauwelijks echt boeiende mappen door de community worden gemaakt. Je kunt bij Skirmish ook aangeven of je graag luie of agressieve tegenstanders wilt, zodat je deze modus naar wens en speelstijl kunt invullen.

Alles heeft een prijs

Voordat we bij de conclusie aanbelanden, ontkomen we er niet aan om nog wat minder sterke aspecten aan te halen. Niet geheel verrassend is daar de kopieerbeveiliging, het beruchte Digital Rights Management (DRM), wat ervoor zorgt dat je permanent internet moet hebben om te kunnen spelen. Als de verbinding wegvalt, wat tijdens mijn speelsessies overigens nooit gebeurde, zal er geprobeerd worden om de verbinding te herstellen. Het is dus niet zo dat je per se je game kwijt bent, maar regelmatig opslaan van je voortgang valt wel aan te raden. Een voordeel van dit systeem is dat je wel overal je savegames tot je beschikking hebt, ook als je het spel op een andere computer installeert, en dat je de game kunt spelen zonder de disc in je dvd-rom station te hebben.

De eis om constant internet nodig te hebben leek me vooraf vooral een probleem voor gamers die graag op een laptop spelen, maar die zullen waarschijnlijk eerder ergens anders last van hebben. Ondanks dat The Settlers 7 heel vriendelijk oogt en voorzien is van sfeervolle muziek, heeft de game namelijk vrij pittige systeemeisen. Thuis voldeed mijn PC nog wel aan de minimale systeemeisen, maar dan moet je alle grafische instellingen dusdanig terugschroeven dat de game als een korrelige arcadetitel oogt en dat is zonde van alle sfeer. Hier op kantoor heb ik het op een PC met een quadcore processor en GTX 275 videokaart nog eens gespeeld en dan kan je op een Full HD-resolutie werkelijk van alle eye candy genieten. Een monster-PC is dus niet nodig, maar voor een goede ervaring dien je toch wel over redelijke hardware te beschikken.

Conclusie

The Settlers 7: Paths to a Kingdom heeft de subtitel niet voor niets gekregen. Er zijn meerdere routes naar een zegevierend koninkrijk en samen met meer complexe productieprocessen zorgt dit voor een ouderwets stukje diepgang waar veel fans al een paar delen op hebben gewacht. Het systeem met Victory Points werkt goed en zorgt voor veel uitdaging, terwijl ontwikkelaar Blue Byte de besturing en gameplay dusdanig heeft uitgewerkt dat de game ook nog steeds heel toegankelijk blijft.

Nadelen zijn te vinden in de matige singleplayer, die ondanks een luchtig cartoony-verhaal nog altijd een veredelde tutorial is, de verplichte verbinding met internet om te kunnen spelen en de stevige systeemeisen om de game in alle glorie te beleven. Ook kan je soms het overzicht verliezen als veel gebouwen steeds om aandacht schreeuwen en je goed moet zoeken waar in een productieproces iets mis gaat. Dit blijven echter kleine smetjes op een verder hele vrolijke en relaxte game, die liefhebbers van strategie en het managen van een economie zeker zal aanspreken.