De Silent Hunter serie vult al jaren de niche der onderzeebotengames. Een niet erg populaire niche zou je denken, maar dat is toch op zijn minst merkwaardig, aangezien Silent Hunter een prima serie is die ook nog eens barst van de veelzijdigheid. Ik werd aangenaam verrast door de nieuwste game uit deze veelzijdige submarine serie: Silent Hunter 5: Battle of the Atlantic.
Jawohl, Herr Kapitän!
In Silent Hunter 5: Battle of the Atlantic heb je het genoegen de rol van een Duitse U-boot kapitein in de Tweede Wereldoorlog te nemen. U-boten zijn Duitse onderzeeërs die zonder problemen een duik van 50 meter diep maken en stilletjes langs vijandelijk boten kunnen varen om ze vervolgens genadeloos af te maken met een stel goed gemikte torpedo’s. Aan jou de taak om zo met slechts een handjevol mannen in het type VII U-boot een groot deel van de Britse en Amerikaanse marine uit te schakelen. Een moeilijke taak, inderdaad, maar des te spannender het is natuurlijk.
Voor het eerst in de Silent Hunter serie is het mogelijk om rond te lopen in je onderzeeër en gesprekken te voeren met je bemanning. Het is even wennen totdat je de soms wat schokkerige controls onder de knie hebt, maar het resultaat mag er wezen, het rondlopen geeft je namelijk een zeer indrukwekkende sfeer van een onderzeeër mee. De U-boot is krap, wordt slecht belicht en ziet er allerminst gezellig uit. Het doet je even realiseren hoe bedrukkend een ruimte als deze kan zijn als de U-boot en zijn bemanning zich echt 50 meter onder NAP bevinden. Geen pretje natuurlijk, vooral als je zuurstof op dreigt te gaan, maar daar kom ik later nog even op terug.
Het praten met je bemanning is ook een noemenswaardige feature, waar je voorheen gewoon wat gezichten aanklikte en ze taken opgaf is er nu de mogelijkheid om naar ze toe te lopen en ze persoonlijk aan te spreken. Gewoon vanuit je kapitein-menu de orders doorgeven is er natuurlijk ook nog bij, maar persoonlijke praatjes zorgen voor snellere reacties en houden vaak het moraal van je mannen hoog. Vooral het moraal hooghouden is een belangrijke taak als kapitein van een onderzeeër, je wilt immers niet dat je torpedoman het van de schrik begeeft als er een aantal vijandige schepen dreigen te naderen. Details als deze maken het dat Silent Hunter 5 verfrissend in elkaar steekt en dat de game niet langer aanvoelt als ‘zo maar een RTS’.
Pittige gameplay
Na slechts één hectische tutorialmissie als de ‘Number Two’ op het schip krijg je al een eigen U-boot toegewezen, maar of we daar nou zo blij mee moeten zijn is nog maar de vraag. Ik wist nog maar net hoe ik de onderzeeër de goede kant op kon sturen en hoe ik een eenvoudig handelaarschip neer moest halen of mij werd al verteld dat ik met mijn eigen schip een groot aantal oorlogsschepen van de Britse marine neer moest halen. Het voelt even aan alsof je ouders je bij de hand nemen naar school toe, maar daar eenmaal aangekomen een goede trap onder je kont geven en je niet meer op komen halen. Over een strenge leercurve gesproken. Pas twee uur en drie botsingen met de rivierbedding later bevond ik mezelf op de Atlantische Oceaan, en daar begon de wrede jacht op de Britten pas.
Als een strenge leercurve als deze echter een eitje voor je is, dan zijn er allerhande mogelijkheden om het je toch moeilijker te maken. Het realisme in Silent Hunter 5 is namelijk redelijk vrij om naar eigen hand aan te passen: van erg beperkte zuurstof tot leeglopende batterijen en van stevige winden tot overstromingsgevaar bij een te hoge druk in de onderzeeër, je kan het spel zo onmogelijk moeilijk maken als je zelf maar wilt. Ben je echter niet zo gecharmeerd van de hogere moeilijkheidsgraden, dan laat je deze instellingen lekker voor wat ze zijn. Maar zelfs dat haalt niet weg dat Silent Hunter 5 soms een blijvend pittige game kan zijn.
Niks mis met weer eens een wat pittigere game natuurlijk, maar ik kan me goed voorstellen dat dit voor een groot aantal gamers een obstakel is. Silent Hunter 5 is nu eenmaal niet de game die je zomaar even voor een half uurtje speelt, je zult namelijk hard moeten werken voor je beloningen en dat ligt sommige gamers niet echt. De moeilijke gameplay maakt het ook dat de zeeslagen zowel onder als boven water enorm spannend kunnen worden en dat zie ik zeker als een positief puntje om aan te stippen. De moeilijkheidsgraad van de game geeft echter toch ook een beetje de indruk dat Silent Hunter 5 zich alleen lijkt te richten op de kleine, maar trouwe fanbase die de serie heeft. De game profileert zich zo in ieder geval niet als erg toegankelijk voor nieuwelingen voor de serie.
Bugfestijn
Ondanks de sublieme sfeer en de strakke graphics die Silent Hunter 5 weet te weergeven, voelt de game zo nu en dan nog niet echt ‘af’. Dit is te wijten aan het opmerkelijk grote aantal bugs en glitches dat nog in de game zit. De bemanning komt meer dan vaak schokkerig over en een aantal keren heb ik zelfs met de gehele onderzeeër vastgezeten in een solide stuk kade die de haven rijk was. Ook de multiplayer verloopt niet altijd even vlot en heeft spoedig een patch nodig, het liefst nog voordat de fanbase de hoop opgeeft en de multiplayer waarschijnlijk de rest van de tijd behoorlijk verlaten zal zijn. Zulke bugs maken het dat de game nou eenmaal een groot deel van zijn potentie verliest en dat is oneindig zonde voor een game als Silent Hunter 5, gezien het feit dat de game naast deze bugs meer dan prima in elkaar steekt.
Conclusie
Neem van mij aan, zelfs als de Silent Hunter serie nieuw voor je is zal Silent Hunter 5: Battle of the Atlantic je positief verrassen. Het spel stelt zich misschien niet al te vriendelijk op richting nieuwelingen, mede door de strenge leercurve en de soms erg pittige gameplay, maar de game blijft een verfrissende en vermakelijke RTS, mits je niet vies bent van wat tegenslagen zo nu en dan. De strakke graphics, de benauwde sfeer en de vaak erg spannende zeeslagen poetsen een groot gedeelte van de minpunten weg en leuke extra’s zoals het ingame botenmuseum en de multiplayer en co-op modi maken het dat Silent Hunter 5: Battle of the Atlantic er met een dikke voldoende vandoor gaat.