White Knight Chronicles

De meeste PlayStation 3-exclusives worden met veel bombarie aangekondigd, maar van White Knight Chronicles hebben we nooit heel erg veel gehoord. Dat is ook niet zo gek als je weet dat dit simpelweg een vertaalde versie is van het spel dat in Japan al sinds 2008 in de schappen ligt.

Deze JRPG (Japanse RPG) voelde dan ook vanaf het moment dat ik begon te spelen al `over de datum´ aan. Eigenlijk is deze game net als een pak koekjes dat te lang open is gebleven, nog wel eetbaar maar niet zo lekker als voorheen. Dit iets te kleffe spelletje zou in 2008 ook geen hoog cijfer gekregen hebben, maar anno 2010 zijn er zoveel leuke games op de markt dat de minpunten die het spel bevat niet meer goed te praten zijn. Deze minpunten zijn ook nog eens te vinden bij de meest essentiële elementen die een game in dit genre moet hebben.

Lang wachten en achter een prinses aan rennen

Zo is het verhaal altijd erg belangrijk en juist hier weet White Knight Chronicles spelers weinig te boeien. Je moet jezelf namelijk klaarmaken om voor de zoveelste keer met je zwaard en magische krachten achter een gekidnapte prinses aan te rennen. Velen van jullie zullen hopelijk (net zoals mij) bij dit soort verhalen vele malen zuchten en wees eerlijk wij verdienen meer dan dit soort cheesy shit. Dit minpunt wordt nog eens aangedikt door erg middelmatige voice acting en te lange en te saaie tussenfilmpjes.

Naast het verhaal is de gameplay van een JRPG ook altijd erg belangrijk en dan doel ik hier specifiek op het vechtsysteem. Tijdens mijn eerste speelmomenten van White Knight Chronicles vond ik het vechtsysteem van het spel aardig goed werken, maar dit was helaas niet van lange duur. De MMO-achtige manier waarop je aanvallen uitvoert, dus vijand selecteren, aanval uitvoeren en vervolgens wachten, komt namelijk niet goed tot zijn recht. In een MMO heb je tijdens het wachten altijd wel iets anders te doen, terwijl je bij White Knight Chronicles echt staat te wachten. Het vechtsysteem wordt op den duur dan ook frustrerend langzaam en simpelweg vervelend.

Het zo nu en dan uitvoeren van een eigen samengestelde combo brengt gelukkig wel weer wat variatie naar de gevechten, maar hier zit echter weer een limiet aan. Om een combo uit te voeren heb je namelijk action chips nodig en deze verdien je door normale aanvallen uit te voeren. Ook de transformatie naar een White Knight (een grote mech-achtige vechtmachine) is positief voor de gevechten, maar deze transformatie is alleen nodig als je tegen grote eindbazen moet vechten.

Toch geen onvoldoende

Al met al lijkt het dus dat ik niet zo heel erg positief over dit spel ben, maar ik vind het ook weer niet nodig om White Knight Chronicles met een onvoldoende te bestempelen. Het spel is namelijk best vermakelijk om te spelen. Zo is het interessant om een strategie voor de uitrusting van je team te bedenken en voor je teamleden een eigen class te maken. Je kunt de skills van ieder teamlid namelijk helemaal zelf verbeteren en je bent hierbij niet aan verschillende classes gebonden.

Het verrassendste deel van het spel is eigenlijk niet eens in de singleplayer te vinden, want de multiplayer component, genaamd Geonet, is de frisse wind die dit spel net met de kop boven water houdt. Met Geonet kun je een eigen dorp bouwen, inclusief winkels en bewoners. Dit dorp kan door andere spelers bezocht worden en met deze spelers kun je ook nog eens speciale quests doen. Deze quest zijn jammer genoeg niet heel erg spannend, maar zorgen wel voor variatie naast de sleur van het verhaal.

Conclusie

De singleplayer van White Knight Chronicles voldoet niet helemaal meer aan de eisen van deze tijd, maar de vraag is of het spel hierdoor ook meteen slecht is. Mijn antwoord hierop is nee, want het is geen straf om je een weg door de verhaallijn van het spel te vechten. Het verhaal mag dan wat flauw zijn en het vechtsysteem niet al te boeiend, maar met het geheel van de single- en multiplayer valt genoeg plezier te beleven. De toekomst van White Knight Chronicles zie ik echter wat minder rooskleurig in, want het plan is om van deze serie een trilogie te maken en door de middelmatigheid van White Knight Chronicles heb ik weinig zin in het tweede deel.