Onlangs ontvingen we op kantoor de werkelijk prachtige Special Edition van Bioshock 2, geheel voorzien van een mooi hardcover boek met artwork, vintage posters en de soundtrack op CD én LP! Sinds vorig jaar heb ik thuis een moderne platenspeler staan, heerlijk voor wat nostalgische en sfeervolle muziek, en die kwam nu bijzonder goed van pas. Terwijl de game bezig was met installeren zette ik de plaat op en droomde langzaam weg bij de muziek…
Noem me sentimenteel, maar dit is toch wel een typisch iets voor de wereld van Bioshock, die ook in dit tweede deel perfect tot leven komt. Alles is nog steeds zo sfeervol, vol unieke kenmerken. De mensen van 2K Games hebben het verhaal echt tot leven gewekt en de authentieke muziek is daar een heerlijke aanvulling op.
Ontdekkingstocht
Het echte Bioshock-gevoel bekruipt je in Bioshock 2 vanaf de eerste beelden. Deze keer zijn we geen gestrande reiziger, maar gaan we terug naar Rapture als de eerste Big Daddy, eentje die gelukkig een eigen wil heeft en zodoende door ons bestuurd kan worden. Het verhaal ontvouwt zich al snel en zo wordt stukje bij beetje duidelijk waarom je als Big Daddy in Rapture bent en wat je doel is. Het verhaal is wederom een sterke drijfveer van de singleplayer, dus daarover zal ik niet verder uitweiden.
Ik kan wel melden dat het wederom een interessant verhaal is, waar je graag meer over leert dankzij de bekende audio logboeken. Helaas wordt niet elk aspect van het verhaal even sterk toegelicht, waardoor je mogelijk soms met wat vraagtekens blijft zitten. Het is echter wel een verhaal dat weet te boeien, ook al gaat het deze keer niet eens meer over het mysterieuze van Rapture, iets wat ik zelf een erg sterk punt van het origineel vond.
De vraag waar ik voor het spelen mee zat was duidelijk: hoe vernieuwend en origineel is dit tweede deel? Het moge duidelijk zijn dat Rapture deze keer niet meer zo’n grote ontdekkingstocht is en dat je de typische elementen als ADAM, plasmids, tonics, Splicers en dergelijke wel kent. Toch hebben de ontwikkelaars van 2K Games wel degelijk wat vernieuwingen toegevoegd, vooral qua gameplay. Zo zijn de minigames voor het hacken van bewakingscamera’s en turrets een stuk toegankelijker en sneller gemaakt, terwijl ook het vechten als Big Daddy soepel aanvoelt.
Lekker sterk
Als Big Daddy voel je je natuurlijk niet meer zo’n kleine verloren ziel binnen Rapture, maar er ligt wel degelijk gevaar op de loer. De nieuwe Big Sister is razendsnel en vrij sterk, waardoor dat heerlijk pittige gevechten oplevert. Daarnaast zijn er ook nog steeds andere Big Daddy’s om tegen te vechten als je graag hun Little Sister wilt afpakken. Het leuke is dat er ook meerdere soorten Big Daddy’s zijn met verschillende wapens en aanvallen, wat voor een leuk stukje variatie zorgt. En gelukkig is ook je eigen wapenarsenaal om te smullen. Je grote drilboor is lekker sterk, maar heeft wel regelmatig brandstof nodig om te kunnen functioneren. Tijdens een eerdere previewsessie had ik echter al mijn favoriete wapen gevonden, en dat is het nu nog steeds: de spear gun. Een ontzettend vette manier om vijanden letterlijk aan de muur te spijkeren met stevige speren met een harpoenpunt.
En die wapens ga je nodig hebben, want je zult met enige regelmaat een Little Sister of andere locatie moeten beschermen tegen een massale aanval van vijanden. Het leuke is dat je vaak even tijd hebt om je voor te bereiden, zodat je valstrikken kunt zetten. Hack een turret voor extra vuurkracht, plaats sensors die schieten zodra iemand er langs loopt, enzovoort. Dit was voor mij eerst ook nog een klein zorgenkindje, met de angst dat zulke stukjes gameplay niet echt bij Bioshock zouden passen. Inmiddels ben ik echter om en vind het gewoon heel erg tof om valstrikken voor te bereiden en de vijandige invasie af te slaan.
Misschien is het ook niet zo erg dat de Big Sister vrij sterk is of dat je nogal eens tegen flink veel vijanden moet vechten, omdat de Vita Chambers ervoor zorgen dat je nooit de druk voelt van doodgaan tijdens het spelen. Het fenomeen Elika uit de laatste Prince of Persia werd tot op het bot afgebrand en zou elke uitdaging wegnemen uit het spel, maar Vita Chambers heeft iedereen blijkbaar sneller vrede mee. Natuurlijk kunnen de echte fanatiekelingen op een hogere moeilijkheidsgraad spelen en zonder Vita Chambers aan de slag gaan, maar wat mij betreft past het systeem (overigens net als Elika in Prince of Persia) prima bij de game. Bioshock 2 moet je gewoon beleven en de wereld van Rapture en al haar magie over je heen laten komen.
Knallen met z’n allen!
Terwijl het origineel volledig leunde op de geweldige singleplayer, kan Bioshock 2 ook nog eens terugvallen op een heuse multiplayer. Ik was erg blij om te horen dat er een extern ontwikkelteam was aangetrokken voor de multiplayer. Zo kon deze in alle rust ontwikkeld worden en zou er geen tijd of kwaliteit van de singleplayer afgesnoept worden.
Vooraf was ik nog wel sceptisch. Heeft een game als Bioshock 2 eigenlijk wel een multiplayer nodig? Is het niet gewoon een stukje ‘noodzakelijk kwaad’ om de levensduur wat meer te rekken? Beide vragen kan ik nu met een duidelijke “nee” beantwoorden. De game heeft geen multiplayer nodig, want zoals je net kon lezen is de singleplayer heerlijk. Het is echter ook zeker geen verplicht nummertje. De multiplayer werkt gewoon lekker en heeft, mede dankzij een apart ontwikkelteam, een eigen gezicht gekregen. De multiplayer is namelijk als prequel opgezet, compleet met een stukje voorgeschiedenis, en past daardoor prima in het wereldje van Bioshock. Er is tevens voor elk wat wils met variaties op bekende spelmodi, die zowel individueel als team-based te spelen zijn.
Conclusie
Ik had vooraf nog wel wat bedenkingen over Bioshock 2, maar de game maakt zijn status simpelweg waar. Rapture is nog altijd een geweldige plek om te zijn, alle unieke elementen zorgen voor een bijzondere sfeer en de gameplay staat als een huis.
Helaas is de echte verrassing een beetje weg, want de ‘vernieuwingen’ zijn vooral variaties op het origineel en ook de uitwerking van het verhaal is iets minder sterk deze keer. Daar staat echter tegenover dat je met diverse coole wapens aan de slag kunt gaan, zelfs met wapens en plasmids tegelijk, en wat nieuwe stukjes gameplay voorgeschoteld krijgt. En laten we ook niet vergeten dat er nog een verrassend leuke multiplayer is om ook op de lange termijn lol te beleven aan de game.
Volgende week komen we nog uitgebreid terug op Bioshock 2 in een video review. Dan hebben we ook lekker wat uren in de multiplayer kunnen steken om een goed beeld van deze spelmodus te kunnen geven. We zijn dus voorlopig nog niet klaar met dit nieuwe avontuur in Rapture.