Vancouver 2010

Zoals gebruikelijk wordt van elke Olympische winterspelen een game uitgebracht die dit gigantische evenement mag vertegenwoordigen. Dit alles is natuurlijk een prachtige formule voor een game en dit jaar worden de Olympische Winterspelen gehouden in Vancouver.

Buttonbashing

Iedereen kent dit soort spellen wel. Wanneer er Olympische sporten worden gebruikt eindigt het vaak in button-bashers.Hoe sneller je op de knoppen ramt hoe beter je bent. Met zo’n voorgevoel begin je aan Vancouver 2010. Uiteindelijk valt het allemaal reuze mee. Het button-bashing is vervangen door timing, precisie en souplesse. Hierdoor wordt het niet te gauw repetitief en kan je zelfs gefrustreerd raken als het niet helemaal lekker loopt (de frustratie was eerder onmerkbaar door het gebash).

Skiën en…

Wanneer je het spel opstart krijg je een gelikt menu te zien. Hier zien we dat we kunnen kiezen uit Training, Olympic Games en Challenges. Als je Training of Olympic games kiest, verschijnt een menu met acht disciplines. Deze disciplines zijn weer onderverdeeld in kleinere onderdelen, zodat je uiteindelijk met 15 ‘verschillende’ onderdelen aan de slag kan.

De sport die het meest vertegenwoordigd is, is skiën. Deze tak van sport is bijna goed voor 50% van het totale sportaanbod, maar door de diversiteit valt dit nauwelijks op. Je kunt een snelle afdaling doen of juist het betere stuurwerk. Er is een discipline waarin je zover mogelijk moet springen of een vrije baan waar je zo snel mogelijk doorheen moet zien te komen.

Zo is het mogelijk om een van de Alpen af te skiën, wat lijkt op een snelle racegame. De ‘blur’ die optreedt wanneer je veel snelheid maakt, bestaat uit een serie simpele witte lijnen, maar het werkt. De slalom-onderdelen hebben minder met snelheid te maken. Wanneer je de berg af gaat moet je constant een keuze maken tussen snelheid en behendigheid, omdat je snel beneden wilt zijn maar niet de poortjes wilt missen. Vlieg je uit de bocht en sla je tegen de zijkant dan ga je rollend door de sneeuw en verlies je kostbare tijd. Het heeft dus geen zin om constant op de hoogste snelheden door het parcours te racen. Ook heb je nog een lekker rauw onderdeel. Dit is ondergebracht onder de Lady’s ski cross. Hierbij is het slechts zaak om zo snel mogelijk beneden te zijn. Geen poortjes of iets dergelijks, gewoon zo snel mogelijk het eindpunt halen. Een boost kun je halen door bij de sprongen op het goede moment af te zetten. Dit heeft uiteindelijk een grote invloed op je eindsnelheid, dus mis het een paar keer en je kan de wereldtitel wel vergeten. Souplesse is onder andere vereist bij het springen. Bij het ‘verspringen’ houdt het met het bijsturen in de lucht wel op. Echter bij het ‘schoonspringen’ moet je twee ringen tegelijk sturen voor een mooie sprong. Dit is dan ook verassend lastig ten opzichte van de andere onderdelen.

Helaas blijkt wel weer dat wanneer je door de ski-onderdelen heen bent, je het leukste uit het spel gehad hebt. Snowboarden zit er wel in maar heeft voornamelijk als doel opvulling te zijn voor je keuzes. Het zijn namelijk precies dezelfde banen met precies dezelfde hindernissen. Het enige verschil is datgene wat onder je voeten is geklikt. Het schaatsonderdeel wordt snel eentonig, omdat je alleen maar op de juiste knop hoeft de drukken en de bocht in hoeft te zetten. Racen met de bobslee betekent voornamelijk naar links of naar rechts leunen en veel meer diepgang heeft het niet. Wanneer je de bobslee hebt gehad, heb je eigenlijk skeleton en luge ook al voltooid. Ja, je moet bij de ene zo snel mogelijk op X drukken en bij de ander op het goede moment, maar dat hebben we na een minuutje wel door.

Online geweld?

Er zit ook nog een multiplayer in Vancouver 2010. Hiermee kan je online tegen andere gamers de onderdelen spelen en ze eventueel verslaan. Nadat je een server hebt gevonden om dit te kunnen doen, speel je tegen drie andere spelers het gekozen onderdeel. Een groot pluspunt is dat je zelf ook een server kan maken. Je mag zelfs kiezen tussen gesloten of open server, welke van de vijf talen de voorkeur geeft of je wel of niet met een microfoon kan praten en hoeveel tegenstanders je hebt (2-4 spelers). De winnaar krijgt een filmpje van ongeveer 10 seconden te zien dat hij op het podium staat. De saaiheid die van deze alinea afspat is vergelijkbaar met de multiplayer ervaring.

Wat een plaatje

Grafisch ziet het spel er gelukkig zeer goed uit. De omgeving heeft prachtige vergezichten en sneeuw stuift op wanneer je er doorheen zigzagt. Prachtige wolkendekens verderop en ochtendmist die vanaf de zijkanten opstijgt. Tegenstanders die je voorbij gaan maken een prachtig zichtbaar spoor, zodat je kunt zien waarom ze je voorbij gaan. Het geluid is echter vrij simpel gehouden. Tijdens de beproeving een achtergrondmuziekje en bij elke bocht of botsing een geluid.

Conclusie

Ondanks dat je niet meer met een buttonbasher te maken hebt, is het nog steeds een spel dat het niet haalt. De graphics zijn goed, maar de gameplay heeft zo weinig diepgang dat je er na een paar uur genoeg van hebt. Na al die tijd krijgen ze het nog steeds voor elkaar een game uit te brengen die het totaal niet redt met de Olympische Winterspelen. De enige voldoening die ik uit deze game kan halen is dat ik dankzij het wachten voor het laden een hoop Olympische weetjes heb geleerd. Wellicht kan dat goed uitpakken bij een potje Triviant of een prijsvraag.