Je moet soms door diepe dalen om de goede games te kunnen waarderen. Zonder dieptepunt geen hoogtepunt, toch? Dark Void is overduidelijk een game die je sterk doet verlangen naar leukere tijden…
Vorig jaar november ging ik al eens aan de slag met een previewcode van Dark Void. Destijds was de (voorlopige) conclusie nog wel redelijk positief, maar inmiddels is duidelijk geworden dat de game echt elke vrees werkelijkheid laat worden…
Onnodig lijden
Het verhaal van Dark Void plaatst je in de schoenen van vrachtpiloot Will. Op een dag vliegt hij onverhoopt door de mysterieuze Bermuda Driehoek en belandt hij met zijn vliegtuig in een ander universum. Dit universum is niet echt gezellig te noemen, want er woedt een stevige oorlog tussen vrijheidsstrijders en een buitenaards ras, de Watchers. Tijdens zijn zoektocht om weer thuis te kunnen komen, besluit Will om het verzet te helpen en zo is het excuus gevonden om eens ouderwets op vele hordes vijanden te knallen.
De eerste vrees tijdens het previewen was het zwakke verhaal en tijdens het spelen van de volledige versie komt dit nog sterker naar voren. Het verhaal weet nauwelijks te boeien en dat is een zeer groot gemis. De personages zijn zwak en komen niet goed uit de verf, zodat je ook nooit echt een band met een van de characters zult hebben. Het bespaart je wel wat onnodig lijden door de tussenfilmpjes over te slaan, zodat je direct weer door kunt gaan met knallen, maar dit komt de beleving natuurlijk niet ten goede.
Middelmatigheid
De gameplay bestaat uit meerdere elementen. Tijdens het verhaal kom je namelijk al snel in aanraking met de bekende wetenschapper annex uitvinder Nikola Tesla, die de techniek van de Watchers gebruikt om je van wat gadgets te voorzien. Zo krijg je een hooverpack tot je beschikking, wat enige tijd later zich zal ontpoppen tot een jetpack om flink mee te gaan vliegen.
Dankzij het hooverpack is een foefje van Dark Void mogelijk: de verticale gameplay. Vaste punten in de volledig lineaire en scripted levels bieden je de mogelijkheid om omhoog of omlaag te gaan, waarbij de camera iets meer naar achteren draait, zodat je echt over de schouder van Will meekijkt. Heel even lijkt dit een leuk stukje afwisseling, misschien zelfs iets speciaals, maar zodra de eerste vijanden opduiken merk je dat het eigenlijk niets bijzonders is.
Het grote nadeel van Dark Void is namelijk de extreme middelmatigheid. De missies en opbouw van levels zijn bijzonder ongeïnspireerd te noemen en kunnen we inmiddels wel dromen. Overbekende fetch quests om onderdelen te verzamelen voordat je verder kunt, keer op keer afrekenen met horders vijanden voordat je een nieuw deel van het level kunt bereiken, het upgraden van je wapens… het is niet zozeer slecht, het is gewoon ronduit saai. De mogelijkheid om te schuilen achter diverse objecten is simpelweg een noodzakelijke copy-paste uit andere third-person shooters, om zo de combat op de grond een beetje levendig te houden. Het enige lichtpuntje is het vrije rondvliegen, wat soms best wat aardige momenten kan opleveren, al is dit absoluut niet genoeg om de rest van de game redden.
Conclusie
Met toppers als Darksiders en Bayonetta zijn we 2010 misschien een beetje verwend begonnen. Dark Void zet je echter met beide benen dusdanig hard op de grond dat de kans groot is dat je een paar weken in het gips moet. De game straalt op alle vlakken middelmatigheid uit en doet ergens wel denken aan het fiasco Terminator Salvation, van ontwikkelaar GRIN. Een ontwikkelaar waar Capcom ook niet al te beste ervaringen mee heeft.
Je moet heel sterk in je schoenen staan en echt lyrisch worden van sci-fi shooters, wil je een leuke tijd beleven met Dark Void. Voor de overgrote meerderheid geldt echter een duidelijk negatief koopadvies. Zelfs uit de budgetbakken valt meer vermaak te halen en gezien de vele topgames die begin 2010 nog gaan verschijnen, doe je er goed aan om je centen niet in Dark Void te steken.