Fast Food Panic

Ik mag dan weliswaar de aangewezen persoon zijn om elke maandag het gezin te voorzien van avondeten, maar dat maakt mij nog geen geslaagde chef-kok. Of wel? Terwijl ik Fast Food Panic test, test Fast Food Panic mijn kwaliteiten als kok.

Anders dan anders

Fast Food Panic doet zich voor als een typisch serveerspelletje. Denk aan de downloadbare Zylom-spelletjes, zoals Cake Mania of Diner Dash. Twee games die (tot mijn afzien) ook nog eens geport zijn naar de Nintendo DS. En om het geheel nog erger te maken: één van die goedkope ports is in mijn bezit. Voordat ik begon aan Fast Food Panic vreesde ik dus het ergste, het was namelijk goed mogelijk dat ook deze game weer een standaard restaurantspel zou zijn. Met die gedachte in mijn achterhoofd, kon het alleen nog maar meevallen…

En ja, het viel mee: Fast Food Panic is gelukkig niet zomaar een standaard restaurantspel. Rondrennen voor klanten met taarten en je zorgen maken over welke topping je op welke cake doet, is niet aan de orde van de dag. Toegegeven, ook bij Fast Food Panic zul je met veel klanten te maken krijgen en een hele hoop drukte moeten overleven, maar dit restaurantspel is tenminste anders dan anders. Dit is geen downloadbaar Zylom-spelletje. Nee, dames en heren, Fast Food Panic is een game.

Koken met de stylus

In Fast Food Panic ben je een kok in een kleinschalig restaurant in Tokio. Als kok is het natuurlijk je taak om te koken en dat gebeurt door middel van je stylus. Even je hand door een bak rijst halen, een mooi hoopje plakkerige rijst maken, goede vissoorten erbij zoeken en PATS, BOEM: sushi. Naast sushi heb je natuurlijk nog een hoop andere gerechten die allemaal weer op een andere manier bereid moeten worden. Snijden, ingrediënten zoeken, roeren: het gaat allemaal met de stylus en het werkt behoorlijk vlot. Eindelijk weer eens een game waarvan je kunt zeggen dat er goed gebruik is gemaakt van de mogelijkheden van de stylus.

Maar het koken kan af en toe flink hectisch worden als er plots veel klanten op hun eten staan te wachten en er een hoop verschillende gerechten in de oven staan. Een gerecht is maar al te snel aangebrand en dat wordt allerminst gewaardeerd door je klanten. De hel breekt al helemaal los wanneer je naar New York verhuist en de typerende Amerikaanse dikzakken maar niet snel genoeg hun zes dubbele burgers en drie pizza’s op tafel willen zien. Je kunt maar beter van drukte en hectische momenten houden, wil je deze game zonder al te veel frustraties spelen.

Nog meer hectiek

Aangezien het complete restaurant gerund wordt door slechts één kok en één serveerster, wil het nog wel eens voorkomen dat ook zij in de problemen raakt. Eens in de zoveel tijd roept ze panisch “Help me!” en vanaf dan zul jij even snel háár taken op moeten lossen. Borden en bestek opruimen, een rekening schrijven, de keuken poetsen en een gerecht aan huis afleveren zijn voorbeelden van kleine opdrachten die als een soort WarioWare mini-game opdoemen en zo snel mogelijk voltooid moeten worden.

Dat je de klusjes snel klaart is essentieel, want terwijl jij de keuken schoonmaakt zou het heel goed kunnen zijn dat een gerecht in de fik vliegt of een dikzak zit te zeuren naar meer met vet volgepropte burgers. Het is allemaal leuk en aardig bedacht en ook de uitvoering voelt goed aan, maar ook hier geldt weer: als je niet tegen drukte kan, zijn ook dit soort kleine opdrachten een traumatiserende ervaring voor je.

Conclusie

Ik mag dan misschien geen meesterkok zijn, maar ik heb wel bewezen dat ik opgewassen ben tegen de drukke situaties in Fast Food Panic. Als jij denkt deze ook te kunnen overleven, dan is Fast Food Panic waarschijnlijk het meest geschikte restaurantspel voor jou. Zelfs de replaywaarde is uitzonderlijk hoog voor een game van dit genre en er is ook niet veel mis met andere aspecten aan het spel: Fast Food Panic oogt goed, klinkt goed en voelt goed. Kortom, deze Nintendo DS game komt er vanaf met een ronde acht. Mijn complimenten aan de kok.