De ondergang van de Aarde is altijd een boeiend scenario voor een game en als je er dan ook nog eens flinke hack&slash actie bij doet, dan kan het al bijna niet meer stuk, toch? In Los Angeles speelden we met Darksiders: Wrath of War…
Ik ben een grote liefhebbers van vlotte hack&slash games en op de E3 kwam ik dan ook uitstekend aan mijn trekken met titels als God of War III en Bayonetta. Toch is er nog een interessante game in ontwikkeling, namelijk Darksiders: Wrath of War. Op de booth van THQ ging ik aan de slag met deze game en ik heb me prima vermaakt.
Puzzels en avontuur
Darksiders: Wrath of War draait om de Vier Ruiters van de Apocalyps, al klinkt het Engelse Four Horsemen of the Apocalypse een stuk stoerder. Deze ruiters komen naar werelden toe om ze te vernietigen en dit gebeurt ook met onze geliefde Aarde, al waren we eigenlijk nog niet aan de beurt. De Aarde is nog niet weg, maar ligt wel flink in puin en WAR, één van de ruiters, krijgt de schuld in de schoenen geschoven. Ontdaan van zijn bovennatuurlijke krachten word je op Aarde achtergelaten en begint het avontuur. Op zoek naar de persoon die je dit heeft aangedaan en vooral op zoek naar een stevige portie wraak.
De ontwikkelaar die me tekst en uitleg gaf tijdens mijn speelsessie, vertelde dat men Darksiders: Wrath of War niet echt vergelijkt met games als God of War of Devil May Cry. We moeten het eerder in het rijtje plaatsen van Zelda of Metroid, met een grote ‘overwereld’, van waaruit je diverse dungeons kunt bezoeken, en een nadruk op puzzels en avontuur. Natuurlijk valt er genoeg te hakken en zijn er ook de bekende upgrades om WAR nog meer vette vaardigheden te geven, maar het is duidelijk wat men voor ogen heeft tijdens de ontwikkeling.
Ironisch genoeg bestonden de missies die ik speelde vooral uit ouderwets hakwerk, dat eigenlijk weinig origineel op me over kwam. De puzzels daarentegen, die vaak uit meerdere, grote stappen bestaan, vielen een stuk meer in de smaak. Zo is het maar zelden slechts een kwestie van de juiste hendel zoeken om een deur te openen. Vaak moet je in een dungeon eerst op diverse verdiepingen vechten en bepaalde mechanismen activeren, zodat ergens een nieuwe doorgang ontstaat. Nog altijd niet geheel vernieuwend, maar het werkte wel en wist me zeker te vermaken.
Vrees
De vrees blijft echter dat de game zich, ondanks een hele vette setting en boeiend verhaal, niet echt kan onderscheiden van de massa. De gameplay kennen we uit veel andere games al en het gevaar ligt op de loer dat je erg repetitieve dingen moet doen, ook al lijken de puzzels wel voor wat variaite te zorgen. Steeds weer een arena betreden en pas verder kunnen als alle vijanden om je heen zijn verslagen… een overbekend principe vandaag de dag.
Het speelt ook mee dat ik in Los Angeles slechts twee missies heb kunnen spelen en vrijwel niets van de grote ‘overwereld’ of de overige krachten en mogelijkheden van WAR heb kunnen zien. Zodoende gaat het me wat ver om Darksiders nu al als ‘middelmatig’ te bestempelen. Daarvoor zal ik eerst meer willen spelen en wellicht dat overige missies en aspecten van de game nog als redder in nood gaan werken.
Voorlopige conclusie
Soms heb je van die games die niet heel hoog op je verlanglijstje staan, maar die best de potentie hebben om erg vermakelijk te worden. Dit lijkt zeker op te gaan voor Darksiders: Wrath of War. De game doet qua gameplay niet heel veel nieuws, maar de actie, het puzzelen en een interessante setting zorgen er toch voor dat ik deze titel zeker zal blijven volgen. Het zal immers niet de eerste keer zijn dat een op papier niet al te speciale game me ontzettend veel plezierige uren weet te bezorgen.