Velvet Assassin

Sluipgames zijn dun gezaaid, dus zijn fans zoals ik altijd blij als er weer eentje verschijnt. Velvet Assassin laat je in de Tweede Wereldoorlog door schaduwen sluipen en Nazi’s vermoorden.

Violette

In Velvet Assassin mag je rondsluipen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel deze periode veelvuldig in andere genres is gebruikt, zijn sluipgames met een Tweede Wereldoorlogthema op één hand te tellen en hebben ze bovendien gemeen dat je probeert te ontsnappen uit door de Nazi’s bezet gebied, waarbij het doden van tegenstanders af en toe een noodzakelijk kwaad is. Velvet Assassin is wat dat betreft heel anders: je wordt achter de linies gedropt om doelen uit te schakelen en aangemoedigd om alle vijanden om zeep te helpen.

Het verhaal van de game is geïnspireerd door het verhaal van Violette Szabo, een agente van de Britse geheime dienst. Dat mag je weer gelijk vergeten, want hooguit de voornaam en de achtergrond van het werk van Violette Summer, die je in de game speelt, komt overeen met de missies van Szabo. Het verhaal van Velvet Assassin begint met Violette in een ziekenhuisbed, waar ze ogenschijnlijk terecht is gekomen na een verkeerd afgelopen missie. De missies die je speelt zijn zeer verschillende dromen van het verleden, zo nu en dan onderbroken door cutscenes waarin Violette bij bewustzijn is. Hoewel er wel een beetje diepgang in dat verhaal zit, dient het slechts om missies zonder samenhang te spelen. Het verhaal is dan ook van behoorlijk ondergeschikt belang voor de game.

Sluipmoordenaar

Het belangrijkste aspect van Velvet Assassin is de gameplay, wat natuurlijk niet ongebruikelijk is voor een sluipgame en uiteraard zijn sluipen en onopgemerkt doelen verwezenlijken de belangrijkste ingrediënten. De basis is dan ook vrij simpel: blijf in de schaduwen of bosjes en kom niet te dicht bij tegenstanders als ze jouw kant uit kijken en blijf iets verder weg als ze een zaklamp hebben. Een silhouet van Violette in de HUD helpt je: als er een paarse schaduwrand rondheen zit, dan ben je vrijwel onzichtbaar. Moet je toch een tegenstander uitschakelen, doe dat dan bij voorkeur door deze van achteren gebukt te benaderen.

Tot zover niets nieuws onder de zon, dat zat inclusief de 3rd person look ook al in bijvoorbeeld Splinter Cell. Wat wel afwijkt en ook de specifieke feature van Velvet Assassin is, is dat als je tegenstanders ongezien heel dicht benaderd, de omgeving steeds meer bloedrood kleurt en er ‘kill’ in beeld verschijnt. Op dat moment druk je op de actietoets en wordt de tegenstander in kwestie stilletjes en vakkundig om het leven gebracht op één van meer dan 50 manieren. Zo kan Violette een keel doorsnijden, een mes in de schedel rammen, een mes in de borst rammen, een nekschot geven, met de kolf van een geweer slaan, een knietje gevolgd door een nekschot, etc, etc. Waar andere games het sluipen belonen, beloont Velvet Assassin het doden.

Wat dat betreft speel je echt een monster van een mens, want aan Violette’s blik te zien lijkt ze er bijna van te genieten. Daar staan de tegenstanders lijnrecht tegenover; deze lopen rond, fluiten soms wat, klagen over hoe saai patrouilleren is of bewonderen het uitzicht vlak voordat je ze de fatale aanval toebrengt. Als je de lijken wegsleept, verstandig als je niet wilt dat hun kameraden gealarmeerd raken, hebben ze een zeer goed uitgewerkt lijkbleek en levenloos gezicht. Soms vind je ook brieven waarin ze hun geliefden schrijven of hoor je gesprekken af waarin ze over een beter leven spreken. Hoewel je soms bijna medelijden met ze zou krijgen, zie je ook enkele verschikkingen die ze aangericht hebben en verdwijnen de scrupules als sneeuw voor de zon. Velvet Assassin geeft een beter beeld van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog dan alle andere WOII-games die ik heb gespeeld.

Ongezien

Hoewel je steeds de volgende moord op een vijandelijke soldaat aan het plannen bent, blijft er nog genoeg echt sluipwerk over. Zo kun je door sleutelgaten kijken of het aan de andere kant van een deur wel veilig is, kun je zekeringen kapot slaan om lampen uit te schakelen en zorg je met simpel fluiten ervoor dat gealarmeerde tegenstanders van hun plek komen om het gefluit te onderzoeken. Gealarmeerde tegenstanders zijn wel een stuk alerter en zoeken veel verder en langer dan in de meeste andere sluipgames, wat de moeilijkheidsgraad van Velvet Assassin zeker wat omhoog zet. Ik speelde overigens de hoogste van de twee moeilijkheidsgraden, die in de handleiding wordt aangeraden voor ‘spelers met ervaring’. Ik raad het in ieder geval ook aan voor de geoefende sluiper.

Een aardigheidje is de mogelijkheid om een uniform van de vijand aan te trekken, waardoor je ongehinderd door vijandelijke linies kan lopen. Sluipen wordt dan wel onmogelijk en het stilletjes doden van achteren dus ook en je moet bovendien uit de buurt van alle tegenstanders blijven, want kom je te dichtbij, dan kijken ze zo dwars door je vermomming heen. Al kun je dan door daglicht lopen, je moet nog steeds plannen alsof je aan het sluipen bent.

Een vreemde eend in de bijt is echter morfine. Als je dit goedje bij je hebt en je gebuikt het, dan staat de tijd een aantal seconden stil. Dit wordt in de handleiding uitgelegd als een effect van Violette’s opname in het ziekenhuis en het feit dat de missies dromen zijn: als één en ander te spannend wordt, wordt de echte Violette onrustig in haar slaap en krijgt ze morfine toegediend en dat uit zich in de droomwereld van de missies dus als een tijdsbevriezing. Het grafische effect van een bijna hemelse omgeving met rozeblaadjes uit rook is al net zo wazig als het idee om zoiets als dit in een sluipgame te stoppen; voor een sluipgamefan pur sang voelt het als goedkoop vals spelen wat soms helaas noodzakelijk is.

Actie

Naast sluipen bestaat de game onder andere ook uit zoeken. Zoeken naar zogenaamde ‘collectibles’ en geheime missidoelen. Hiervoor krijg je ervaringspunten en voor iedere duizend van die punten kun je één van je stats een niveau laten stijgen. Dit RPG-element is een interessant keuze van de ontwikkelaar, maar blijkt in de praktijk weinig toe te voegen. De stats die je kunt verbeteren zijn stealth, morfine en strength en aangezien Velvet Assassin een sluipgame is, gaan in het begin alle punten naar stealth en blijven morfine en strength later over om ook maar een paar punten aan toe te kennen.

Strength is bedoeld om jezelf weerbaarder tegen vijandelijk vuur te maken: hoe sterker je bent, hoe minder kogels je deren. In een sluipgame is het eigenlijk sowieso prioriteit nummer 1 om niet gezien en dus ook niet beschoten te worden, maar Velvet Assassin blijkt dan ook geen totale sluipgame. Een aantal missies eindigt met een aflopende tijdklok en je moet binnen de tijd bij de uitgang zijn om de missie te halen. Er zit dan niets anders op dan de verzamelde vuurwapens ter hand te nemen en erop los te schieten. De wapens schieten echter niet precies en de over de schouder 3rd person view is wat onhandig, waardoor deze stukken niet echt prettig om te spelen zijn.

Lineair

Het ondergeschikte verhaal, de wat ongepaste morfine en de minder leuke en ook minder toepasselijke actiemomenten zijn echter niet het grootste probleem van Velvet Assassin. De lineariteit van de game heeft die nominatie stevig in handen. Zo is de game allereerst ‘room-based’, wat betekent dat je van kamer naar kamer gaat in een vaste volgorde en je iedere kamer zo ongeveer leeggespeeld (eufemisme voor ‘alles doodmaken’) moet hebben voor je verder kunt. Binnen in de kamers is er ook eigenlijk altijd maar één pad waar je langs moet/kunt en daardoor is de volgorde waarin je tegenstanders uit de weg moet ruimen ook al grotendeels vastgelegd. Dat leidt aan de ene kant soms tot frustrerende momenten waarin je je misschien net als ik luidkeels afvraagt hoe je een specifieke ruimte moet oplossen en wat de ontwikkelaar wel niet dacht en kun je je weer op een aantal heerlijke sessies trial-and-error verheugen (not!).

Aan de andere kant zorgt het samen met de checkpoints soms voor de spannendste momenten die ik in tijden heb gevoeld in een game en het gevoel van voldoening dat erna komt als alles gelukt is, is dan ook des te groter. Quicksaves kent de game niet en de spanning is enorm als je de looprondjes van drie tegenstanders precies zo met je eigen bewegingen weet te timen dat je er eentje neer kunt steken, om vervolgens precies op tijd zijn lijk de schaduw in te trekken zonder opgemerkt te worden en het laatste checkpoint twee ruimtes geleden was. Word je namelijk toch gezien, dan zit er niets anders op dan een vuurgevecht proberen te winnen – wat al niet makkelijk is – of vanaf het checkpoint opnieuw te spelen en zoveel mogelijk silent kills, de kills met de bloedrode omgeving die eerder al langs kwamen, te maken. Deze bepalen namelijk ook voor een belangrijk gedeelte het eindcijfer aan het einde van iedere missie, wat bij de Xbox-versie ook nog weer voor een aantal achievements verantwoordelijk is. Met die punten heb je dan ook gelijk de herspeelbaarheid van de game te pakken. Een multiplayermode kent Velvet Assassin niet.

Presentatie

De grafische presentatie van Velvet Assassin is treffend: de models zijn goede kwaliteit, maar de textures van de omgevingen nogal grauw en van enigszins lage resolutie, wat juist weer voor een zeer goede sfeer voor de game zorgt. Het komt allemaal heel erg authentiek over zo. De stemmen helpen daar ook erg bij: tegenstanders spreken vloeiend Duits (ondertitels zijn aanwezig) met treffende teksten die zeker meedragen aan een goed neergezette sfeer. De muziek is daar het compleet tegenovergestelde van: bongo’s en distorted gitaren horen niet thuis in de getoonde omgevingen en het tijdperk. Ook wordt deze slecht gekozen muziek vooral erg luid gespeeld op momenten dat tegenstanders je aanwezigheid vermoeden en je dus probeert niet gezien te worden. Op die momenten heb je meer aan zo weinig mogelijk muziek, zodat je tegenstanders uit het zicht toch kunt horen aankomen, wat de muziek nog weer irritanter maakt.

De besturing is voor een game die gelijktijdig op de PC en de Xbox 360 verschijnt verrassend goed: Violette laat zich zeer soepel met muis en toetsenbord bewegen. En hoewel Velvet Assassin in 3rd person wordt gespeeld en een goed zicht voor de gameplay zeer belangrijk is, is de camera voor mij in ieder geval niet één keer echt irritant geweest.

Conclusie

Velvet Assassin is een game voor echte sluipfans. Je moet er namelijk heel erg van houden om geduldig in schaduwen te wachten en looprondjes van tegenstanders te observeren, om ze vervolgens te misbruiken. De zeer hoge lineariteit van de game versterkt dit alleen maar, maar zorgt er voor de fans dan ook weer voor dat de beloning groter is, al kan de trial-and-error die soms nodig is ook het die laatste groep soms even te veel maken. De toevoeging van morfine voor een tijdsbevriezingseffect kan voor nieuwelingen uitkomst bieden, maar laat kenners van het genre juist weer een beetje walgen. De verplichte actiescenes waarin geschoten moet worden bieden afwisseling, maar hebben weer hun eigen problemen. Een echte sluipfan neemt de minpunten echter voor lief en vindt genoeg uitdaging in deze game voor een goed aantal avonden plezier.