Bionic Commando

Het is een zwaar jaar voor ontwikkelaar Grin. De game Wanted was vrij matig en ook Terminator Salvation lijkt nauwelijks hoge ogen te gaan gooien. Er is echter nog een troef: Bionic Commando! Weet deze game ons wel te overtuigen? Lees het in deze review…

Angst en afkeur

Bionic Commando is een serie die niet heel veel delen kent, maar toch alweer ruim twintig jaar geleden voor het eerst verscheen. Eind jaren ’80 van de vorige eeuw kwam de allereerste Bionic Commando in de arcadehallen en niet veel later maakte de game ook nog de stap naar de NES en Game Boy. Vorig jaar verscheen al een zeer sterke remake van de NES-versie via Xbox Live Arcade, het PlayStation Network en voor de PC in de vorm van Bionic Commando: Rearmed. Nu is het echter tijd voor een volgende stap, de echte ‘next-gen’ Bionic Commando…

Deze nieuwe Bionic Commando is namelijk een sequel op de oude NES-versie (en dus ook op de remake Rearmed) en speelt zich af in een tijd waarin de gewone mensen angst en afkeur hebben voor bionische soldaten. Iedereen met iets bionisch wordt zonder eerlijk proces opgesloten en veelal ter dood veroordeeld. Zo ook Nathan Spencer, de held uit de originele game.

Op de dag van zijn executie gaat er echter een grote bom af in Ascension City die met een verwoestende schokgolf de stad in puin legt. De regering kan wel wat goede hulp gebruiken en dus wordt het leven van Nathan gespaard en mag hij zijn naam gaan zuiveren en afrekenen met de terroristen die verantwoordelijk zijn voor de aanslag.

Frisse impuls

Het kan even doorbijten zijn in het begin van de game, wat een paar oorzaken heeft. Allereerst is het level dat je als tutorial speelt ontzettend saai, waar nog eens bovenop komt dat het zonder je bionische arm moet doen. Heb je dit eenmaal doorstaan en ben je herenigd met je bionische arm, dan zal het voor veel gamers wat tijd vergen om te wennen aan de besturing. Het slingeren door de levels, het vastpakken van objecten of tegenstanders, de diverse acties die je kunt uitvoeren… het zal wellicht even duren voordat je Nathan als een ware Spider-Man door de stad kunt manoeuvreren.

Maar als je er eenmaal aan gewend bent, ben je al op een punt aanbeland waarbij je merkt dat het slingeren met je arm eigenlijk het enige echte trucje is waar de game het vooral van moet hebben en wat ook nog eens ontzettend vaak nodig is. Je speelt wel wat meer vaardigheden vrij na verloop van tijd, maar echt heel spectaculair wordt het nooit. In combinatie met het wat oppervlakkige verhaal zorgt dit er helaas wel voor dat de game nogal weinig variatie biedt.

Daar komt nog bovenop dat de meeste missies en objectives vrijwel volledig bestaan uit de grootste cliché’s en het lineaire level design en de algehele gameplay werken ook niet bepaald mee. Je bent wat aan het slingeren, volgt een visuele markering naar de volgende locatie, schakelt wat tegenstanders uit en dat herhaalt zich nogal vaak. Soms komen er wat andere vijanden of level bosses op je pad die je op een speciale manier moet uitschakelen, maar daar blijft het ook bij. Daarnaast heb je een ogenschijnlijk open wereld om te gebruiken, maar doordat sommige gebieden door puin of dodelijke straling niet toegankelijk zijn of Nathan om zeep helpen, is er van echte vrijheid geen sprake. Een gemiste kans, want iets meer afwisseling had deze nieuwe Bionic Commando zeker een frisse impuls kunnen geven.

Leuke objecten

Helaas weet ook de multiplayer niet echt te overtuigen. Meer dan wat slingeren en schieten in niet al te sterk ontworpen omgevingen is het eigenlijk niet. Er zullen allicht wat fans zijn die de servers even opvullen, maar het lijkt me sterk dat veel mensen Bionic Commando langdurig online gaan spelen.

Grafisch ziet het er verder best netjes uit en ook zijn er leuke objecten om te verzamelen, die dankzij hun 8-bit sprite-uitstraling sterk verwijzen naar de klassieke Bionic Commando-game. Ook de soundtrack sluit prima aan bij de game, al zijn sommige geluidseffecten en reacties van tegenstanders tijdens vuurgevechten eerder lachwekkend dan indrukwekkend.

Conclusie

Bionic Commando is een game waar je zeker lol aan kunt beleven, maar de kans is klein dat het erg lang leuk voor je blijft. Het kost even tijd om het gebruik van je bionische arm onder controle te krijgen, maar zodra je vrij door de stad kunt slingeren merk je al snel dat de game veel in herhaling valt en ook nog eens weinig bijzonders te bieden heeft.

Voor fans van de oudere Bionic Commando-games zijn er aardige momenten van herkenning, waaronder de sprite-objecten die je in de levels kunt verzamelen. De game is echter niet zo verleidelijk dat je het verhaal nog eens wilt spelen en helaas weet een weinig opvallende multiplayer de levensduur van de game ook niet te verlengen. Zodoende verlaat Bionic Commando de testkamer met een kleine voldoende.