Sonic and the Black Knight

Sonic bestempelen als een gameheld die zijn beste tijd inmiddels wel gehad heeft kon een paar jaar geleden misschien nog, maar vandaag de dag echt niet meer. Mario & Sonic is een gigantisch succes en ook recente games waarin de egel in z’n eentje de hoofdrol vertolkt, waren prima. Houdt Sonic and the Black Knight deze lijn vast?

Hoofse literatuur

In Sonic and the Black Knight wordt wellicht de bekendste legende ter wereld gedompeld in een Sonic sausje. De hoofse literatuur over Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel staat namelijk centraal in dit spel, waarin Koning Arthur plotseling een kwaadaardige koning is. Hij wil de hoftovenares laten onthoofden, maar met haar magische krachten roept ze Sonic op, die het heksje van de dood redt. Tevreden is ze echter nog lang niet, dus vraagt ze of Sonic misschien zin heeft om ook Arthur zelf te verslaan.

Zo gezegd, zo gedaan en aldoende is een nieuw Sonic-verhaal verzonnen van de inmiddels verwachte, lage kwaliteit. Helaas geldt dit ook voor de gameplay. Waar de vorige Sonic-spellen op de Wii, en dan met name Sonic and the Secret Rings, nog heel aardig waren, stelt dit deel toch teleur. De reden hiervoor is simpel doch jammerlijk; Sonic is Sonic niet meer. Het is een trage aangelegenheid die alleen bij vlagen lijkt op de flitsende en spectaculaire gameplay die we van de blauwe egel gewend zijn.

Spierverrekking

Sonic rent over denkbeeldige rails waar je maar een paar meter vanaf kunt wijken, terwijl je probeert zoveel mogelijk ringen te verzamelen en vijanden te ontwijken of te verslaan. Hiervoor heb je een zwaard tot je beschikking, dat bestuurd wordt met, hoe kan het ook anders, de Wiimote. Jammer genoeg worden jouw bewegingen in de echte wereld niet nauwkeurig vertaald naar het spel, waardoor je als een bezetene aan het zwiepen bent en binnen de korste keren een spierverrekking of nog erger oploopt.

Gelukkig kun je bij sommige missies deze vijanden simpelweg negeren en over ze heen springen, waardoor de vaart er in blijft en het nog een beetje op een echte Sonic-titel gaat lijken. Helaas komt af en toe de inspiratieloze missiestructuur om de hoek kijken, waarbij je een gegeven aantal vijanden af moet slachten of ze met een speciale combo om zeep moet helpen. Dit voelt aan als domweg grinden en wordt na een paar keer strontvervelend.

Crisis

Nog erger is dat wanneer je mis slaat, de vijand jóú te grazen neemt. Dit kost niet alleen punten op je levensmeter, maar het remt je ook nog eens behoorlijk af. Zoals gezegd is het door de gebrekkige interface erg lastig om meteen met elke vijand af te rekenen, daarvoor zit er gewoon teveel vertraging tussen jouw beweging die je met de Wii-afstandsbediening maakt en Sonic’s beweging in het spel. Timing is van levensbelang, maar in Sonic and the Black Knight helaas vaak onmogelijk. Hierdoor blijf je bij elke vijand keer op keer steken, wat de spelbeleving gewoon verpest.

Alles afschuiven op de trage interface zou te veel van het goede zijn. Het leveldesign is namelijk futloos en staat geenszins in verhouding met de uitdagende, maar altijd leuke omgevingen die we in bijvoorbeeld Sonic and the Secret Rings of Sonic Unleashed voorgeschoteld kregen. Met de capaciteiten die de ontwikkelstudios van SEGA in huis hebben is dit dood- en doodzonde en het is nog maar de vraag of de eindverantwoordelijke hiervan nog wel welkom is op kantoor. Zielig, want die crisis raakt Japan al zo hard. Boontje komt om zijn loontje?

Audiovisueel

De andere zijde van dit alles is dat het spel erg, erg mooi is voor een Nintendo Wii-exclusive. Alle personages, zelfs de hordes saaie vijanden, zien er heerlijk scherp uit en de special effects spatten van het scherm af. Een compliment verdient ook de ontwerpafdeling, die van de weerzinwekkende levelstructuren nog een serie gevarieerde, vrolijke en uitgestrekte omgevingen heeft gemaakt. Kudo’s ook voor de eindbazen, die er geweldig uitzien en altijd verrassend uit de hoek komen, maar helaas weer verpest worden door hun matige gameplayontwerp.

De menu’s dragen hun steentje bij en de tussenfilmpjes zijn van hoge kwaliteit. Ook is er een hoop tijd doorgebracht in de geluidsstudio, want Sonic and the Black Knight kent een hoop ingesproken stemmen die de speler nog een klein beetje het gevoel geven hier met een mythisch avontuur bezig te zijn.

Conclusie

Sonic and the Black Knight kent twee gezichten. Aan de ene kant ziet het spel er prachtig uit en heeft men een hele knappe spelervaring op weten te zetten met gevarieerde levelontwerpen, eindbazen en cutscènes.

Aan de andere kant speelt het spel frustrerend slecht. Er zit totaal geen snelheid in, wat veroorzaakt wordt door het slechte leveldesign waardoor je keer op keer op hordes irritante vijanden stuit. Deze proberen te verslaan is makkelijker gezegd dan gedaan, want de bewegingen van de Wii-afstandsbediening worden lang niet altijd goed vertaald naar het spel en je kunt met de controller wapperen totdat je je pols hebt ontwricht, veel verder komt je er niet mee.

Hierdoor worden de prima graphics compleet teniet gedaan. Want wat heb je aan een spel dat er goed uit ziet, maar voor geen meter speelt? Helemaal niks. Sonic and the Black Knight is een heel mooi meisje met een kutkarakter dat jou met een stomvervelende schoonmoeder opzadelt. Daar komt nog eens bij dat je zonder fatsoenlijke multiplayermodus binnen no-time op haar uitgekeken bent. Of is dat pervers?