WWE Legends of Wrestlemania

Hulk Hogan, Roddy Piper en The Ultimate Warrior zijn een aantal van de vele mannen die zich in een klein broekje hebben gehesen in de jaren ’90. Nu is de zoveelste worstelgame uitgekomen. Wordt deze game een kampioen? Of gaat hij neer met een Pinfall? Lees het hier.

Let’s get it on

Worstelen in de vorm van de WWE, WWF en natuurlijk veel meer soorten worstelunies is ontstaan in de jaren ’80 en daar is het ook in blijven hangen. De strakke broekjes en het slechte acteerwerk horen erbij en dan is het natuurlijk altijd nog maar de vraag of het allemaal echt is en niet gewoon allemaal van te voren is besproken. Maar ik ben hier nu niet om mijn mening te geven over worstelen zelf, maar om een worstelgame te beoordelen.

De makers wilden wat anders doen en besloten terug de tijd in te gaan en je de mogelijkheid te bieden om verschillende legendarische wedstrijden na te spelen. Je zult in de huid kruipen van verschillende worstellegendes uit de jaren ’90 zoals Hulk Hogan en The Ultimate Warrior. Deze sterren zullen je beeldscherm vullen met vreemde moves met nog vreemdere namen en jij bepaalt de uiteindelijke winnaar.

Uitgebreide personages

In WWE Legends of Wrestlemania kun je kiezen uit verschillende karakters die je volgt tijdens hun opkomst en val. De personages zijn goed uitgewerkt en je begint zelfs gevoelens voor ze te ontwikkelen. Het verhaal is dan ook uitstekend en er werd zelfs een traantje weggepinkt met het verlies van Hul Hogan tegen The Ultimate Warrior.

Dit voorgaande is helaas niet helemaal waar en ik moet dan ook eerlijk blijven. In de Game kun je in de Story mode kiezen uit Legend Killer en een Tour mode. In de Tour mode kun je weer kiezen uit verschillende soorten wedstrijden. Je hebt Relive, Rewrite en Redefine. Het klink als veel een boel opties, maar technisch gezien is het precies hetzelfde. Je kiest een wedstrijd en jij moet die wedstrijd naspelen. Bij Relive speel je als de winnende worstelaar en zul je de wedstrijd uiteraard moeten winnen. Bij Rewrite speel je de verliezende worstelaar en zul je het tij moeten keren om geschiedenis te herschrijven. En bij Redefine doe je een combinatie van het bovenstaande. Wat wel interessant is, zijn de filmpjes aan het begin van de wedstrijd. Deze laat zien wat de toedracht van de uitdaging was en hoe beide partijen daar op reageren. Het liet ook erg goed zien hoe het acteer talent van sommige worstelaars was. Bij Legendkiller kun je met een eigengemaakte worstelaar de legendes proberen te verslaan. De mogelijkheden om je eigen worstelaar te maken zijn helaas niet oneindig en zul je met een nogal generieke, uit de kluiten gewassen kerel spelen.

Poppendans

Tijdens de worstelwedstrijden in Story mode is het de bedoeling dat je de wedstrijd zo goed mogelijk naspeelt. Dit houdt dus in dat je alle moves die de worstelster uitvoerde tijdens de wedstrijd moet uitvoeren. Je krijg dan ook aan het begin van de wedstrijd een aantal objectives voor je neus geschoven met de bijbehorende bewegingen. In de eerste paar wedstrijden zijn het er een stuk of vier die makkelijk te doen zijn, maar het worden er uiteindelijk tien. Het is dan ook regelmatig lastig om te onthouden wat je moet doen, dus blijf je maar op die pauze knop drukken om te kijken wat je objectives nou eigenlijk waren.

Om die objectives uit te halen moet je een bepaalde knoppencombinaties uitvoeren. Mocht je niet weten wat je moet indrukken, dan krijg je gelukkig een tutorial die alles wat je kunt doen laat zien. Helaas zijn het er nogal wat en zit je uiteindelijk nog steeds gewoon willekeurig op knoppen te drukken. Als je het een beetje hebt uitgevogeld kun je een “chain” starten, waarbij je een soort Quick-Time event moet uitvoeren. Dus om een supermove af te maken zul je precies op het juiste moment het juiste knopje in moeten drukken. Om deze chain te triggeren moet je dichtbij je opponent komen en deze een paar keer slaan tot hij ‘Groggy’ wordt. De manier waarop dit gaat doet denken aan een kind die met een pop speelt en met de ene pop tegen een andere pop vecht. Ze bewegen wel maar dit gaat vrij houterig. Daarbij komt ook nog dat alle bewegingen weinig variatie hebben en je dus een paar keer slaat, blokt, beetpakt en een chain maakt. Rinse and Repeat.

Met z’n allen

Mocht je er genoeg van hebben om in je eentje te knokken, dan kun je nog met je vrienden de ring in stappen. Je kunt met totaal vier man in de ring en zo kun je dus taggen. Ik zou graag willen zeggen dat dit heel erg helpt en dat de variatie gelukkig beter wordt, maar wederom blijft het hetzelfde verhaal en haal je nog steeds dezelfde trucjes uit als in de singleplayer.

In de online mode kun je, zoals je waarschijnlijk al had geraden, online tegen andere mensen worstelen. Ik kan hier dan ook vrij kort in zijn en vertellen dat de online mode, hoewel nog best druk bezocht, hetzelfde biedt als de singleplayer. Het feit dat heel veel spaces die je toegewezen kreeg om in te vechten vaak al niet meer beschikbaar waren, wat dus inhoudt dat je een aantal keren blijft zoeken naar een plek, is ook niet fijn voor het irritatie niveau.

Ken-poppen

De graphics zijn om in het kort te zeggen dramatisch. Laten we beginnen met de wandelende worstelbroodjes. Ze zien er in het eerste opzicht redelijk uit, maar als je dichterbij gaat kijken lijkt het wel alsof de worstelaars van plastic zijn gemaakt. Wat mij dan ook weer terug doet denken aan het kind dat speelt met poppen. Het zijn eigenlijk gewoon uit de kluiten gewassen, digitale Ken-poppen. De animatie is houterig en laat erg weinig variatie tussen de verschillende worstelaars zien.

Dan is er natuurlijk nog de omgeving en daarmee bedoel ik de ring en het publiek. De ring is nog wel het mooiste van allemaal, omdat het mee veert met de bewegingen die je maakt en als je iemand op de grond gooit zie je vloer ook trillen. De touwen bewegen goed mee als er een worstelaar op gaat staan of er aan trekt. Helaas is dat wel het enige positieve wat ik kan zeggen over de omgeving, want zodra ik alleen al denk aan het publiek word ik al misselijk. Het publiek lijkt te komen uit de dagen van de PSX. Er staan minstens honderden van hetzelfde poppetje in het publiek, die tijdens de aankomst van een worstelaar dezelfde beweging maakt. Het publiek ziet er blokkerig uit en aan het einde van een wedstrijd zie je dat het publiek dan weer plat is en uit grote vierkanten bestaat. Het deed me denken aan een enorm uitvergrootte Nintendo Sprite.

Conclusie

Er is maar barweinig positiefs over deze game te zeggen. De graphics zijn over de datum en de besturing is houterig en soms verwarrend. Het feit dat deze game voor de nieuwe generatie gamers uit komt zegt dus niets. Het is net als elke worstelgame: ‘Rinse en repeat’. De formule die deze ontwikkelaars gebruiken in elke worstelgame hetzelfde en dat zal ook zeker niet veranderen. Deze game zal voor de fans van het genre leuk zijn om te spelen omdat het de mogelijkheid biedt om al die legendarische wedstrijden na te spelen. WWE Legends of Wrestlemania gaat bij mij in mijn gamelade stof verzamelen.