The House of the Dead: Overkill

De ‘House of the Dead’ serie is een klassieke arcadehal shooter waarbij het vooral aankomt op ongecompliceerd vijanden neerknallen. The House of the Dead: Overkill laat dit concept onaangetast en tovert in een lekker slecht Grindhouse-sfeertje het hele festijn op je scherm. De tussenfilmpjes doen meer dan eens denken aan films van Quentin Tarantino en dergelijke en de gameplay resulteert veelal in gore dat van je scherm druipt. Heel veel gore. De Wii is met zijn Wii-afstandsbediening uitermate geschikt om de arcadehal-ervaring naar je huiskamer te brengen. Qua genre is Overkill een on rail shooter, hoewel er voor gekozen is om een beperkte cameravrijheid te bieden. De over-the-top aanpak moet je liggen, dus als je je stoort aan grof taalgebruik of belachelijk veel bloed moet je deze game vooral links laten liggen. Kun je een ‘fuck’ en een ‘shit’ op zijn tijd (lees: elke vijf minuten) wel waarderen, dan is dit helemaal je ding.

De basis

De game bestaat uit drie delen, namelijk een Story mode, een Story mode ‘uncut’ versie en drie minigames die alleen leuk zijn om met vrienden te spelen. De Story mode bestaat uit acht hoofdstukken die ieder zo’n half uur tot drie kwartier duren. Zodra je de Story mode uitgespeeld hebt wordt de ‘uncut’ versie beschikbaar die per level zo’n tien minuten gameplay toevoegt. De drie minigames zijn een target-practice, een survival modus en een ‘red de onschuldige’-modus. Elk deel van de game wordt ondersteund door een lekkere soundtrack die volledig past bij de genoemde Grindhouse stijl.

Elk level begint met een introfilmpje over agent G en agent Isaac Washington. De eerste heet alleen maar G, zijn identiteit is een mysterie en hij is de slimste van de twee. Washington is de player van het duo en ook de meest grofgebekte. En als ik zeg grofgebekt dan bedoel ik dat als de game gecensureerd was, er waarschijnlijk meer piepjes dan tekst zou klinken. Na het introfilmpje volgt het schietwerk en elk level sluit af met een eindbaas.

De filmpjes vormen een komische afwisseling tussen de interactieve momenten die bestaan uit niets anders dan zomb… mutanten neerschieten. That’s right, geen zombies maar mutanten dit keer. Niet dat het er veel toe doet want ook deze mutanten zijn verminkt en hersenloos en willen jouw hersenen opeten dus ook voor mutanten geldt beter twee kogels dan één voor de zekerheid. De mutanten komen in een aantal variaties met als vuistregel hoe dikker hoe meer lood ze kunnen hebben. Er zijn mutanten die vanuit de achtergrond messen of flessen gooien, er zijn mutanten met een helm waar een schot in het hoofd niet werkt en er zijn mutanten die je vastgrijpen. Op dat moment moet je hard met de Wii-afstandsbediening zwaaien om hem af te schudden. Het is een ietwat magere, maar aardige aanvulling op het standaard knalwerk.

De gameplay

Het is ontwikkelaar Headstrong gelukt om dat standaard knalwerk op een leuke manier te verdiepen. Wanneer je gaat spelen voor zo hoog mogelijke scores is het zaak om zoveel mogelijk mutanten achter elkaar om te leggen zonder een schot te missen. Per vijf doden krijg je een puntenbonus per kill en dat stapelt zich op tot je bij 25 opeenvolgende kills een ‘Goregasm’ krijgt. Dan levert elke mutant een maximum van duizend punten op door lood te happen. Daarnaast liggen er doorheen het level verschillende extra’s. Zo zijn er per level tien, in de uncut versie vijftien, gouden hersenen te vinden die met een welgemikt schot opgeraapt kunnen worden. Ook liggen er verbanddozen om je op te lappen, granaten om in te zetten tegen de mutanten en een powerup die de tijd vertraagt zodat je makkelijker kunt mikken. De powerups met de mutanten vormen een degelijk geheel en de gouden hersenen zijn een aardige uitdaging voor de diehard spelers die alles willen vrijspelen.

De highscores leveren geld op en met dat geld kun je een aantal verschillende wapens kopen. Standaard heb je een Magnum, aan te vullen door een shotgun, automatische shotgun, automatisch geweer en zelfs een minigun. De wapens zijn niet alleen maar aan te schaffen, maar ook te upgraden met statistieken voor onder andere aantal kogels per magazijn en de terugslag. Naast de highscores zijn er ook nog andere doelen die je kan halen om geld en extra’s vrij te spelen. Bijvoorbeeld een combo van vijftig onafgebroken kills of een level uitspelen met één bepaald wapen. De vrij te spelen extra’s bestaan uit een aantal plaatjes, liedjes, video’s en 3D modellen. Al met al vormen die extra’s een leuke reden om door te spelen, hoewel de game het vooral moet hebben van co-op.

Een van de sterkste punten van House of the Dead: Overkill is zonder twijfel de co-op gameplay. Er gaat niets boven samen met een vriend of vriendin lekker een avondje mutanten knallen. Het is even wennen als er ineens twee crosshairs op het scherm staan waarvan er maar eentje reageert op jouw bewegingen, maar zodra je het eenmaal in de vingers hebt kan het plezier beginnen. Doe jij links, dan pak ik rechts klinkt het al gauw door de zolderkamer. En zodra je dan een highscore neergezet hebt volgt een welverdiende high five.

En dan nog dit

Er is ook een aantal kritiekpunten. Het kleinste is een bug die me een enkele keer is overkomen waardoor een mutant niet doodging, ondanks dat ik vijftien magazijnen op hem leeg schoot, terwijl elke mutant maximaal vier blauwe bonen kan hebben. Zelfs een eindbaas vergt minder. Een groter probleem heb ik met de framerate. Die is in sommige gevallen echt bedroevend. Zeker wanneer je in Story Mode de optie ‘Extra Mutants’ aanzet. De Wii krijgt het dan op bepaalde momenten, zoals een flinke wolk gore voor je ogen, allemaal niet voor elkaar waardoor de framerate stevig inkakt. Het maakt spelen niet onmogelijk, maar het is een flinke domper. De problemen lijken erger te zijn wanneer je co-op speelt en dat is bijzonder jammer.

Conclusie

Met The House of the Dead: Overkill heeft Headstrong een uitermate vermakelijke game afgeleverd, die door zijn stijl wellicht niet elke fan van on rail shooters aan zal spreken. De gameplay is even laagdrempelig als eenvoudig uitgediept met de extra’s en powerups. De mutanten bieden voldoende variatie voor zover dat nodig is in een game als deze. De speelduur van de singleplayer is wat aan de korte kant, met ongeveer zes uur aan unieke gameplay. De game wint wel weer aan replay aangezien je elk level heus nog wel eens wilt spelen. De soundtrack bevalt prima en in alle tussenfilmpjes zit een gezonde dosis humor, die met een knipoog overgebracht wordt. De framerate is uiteindelijk het slechtste aan de hele game, die verder een uitstekende aanvulling voor het genre is. Vanwege de framerate een voor deze game magere acht.

P.S. Het voelt heerlijk om een 18+ game op de Wii te spelen…