SimAnimals

De Wii is populair onder kinderen, net zoals schattige dieren die aan Bambi en Stampertje doen denken. Één en één is twee, dus Electronic Arts neemt je met SimAnimals mee het bos in.

Je wordt niet zomaar het bos meegenomen, maar aan de hand. Een stevige hand. Sterker nog, Electronic Arts knijpt je hand zó hard fijn, dat het pijn doet. Letterlijk. Hoe en waarom? Dat zal ik proberen uit te leggen.

Aan de hand

SimAnimals is een simulatiespelletje voornamelijk voor basisschoolkinderen of mensen die dat niveau geestelijk nooit ontstegen zijn. Waarschijnlijk hoor jij, de lezer, bij geen van tweeën en heb je al een redelijke ervaring qua games. SimAnimals is duidelijk ontwikkeld voor de mensen die dat niet hebben, alles is namelijk behoorlijk simpel. Héél simpel zelfs, op het belachelijke af.

In SimAnimals is het de bedoeling om een bos zo goed mogelijk te managen. Jij bent een boswachter, een bezorgde burger of misschien wel God, wie zal het zeggen. Je neemt in ieder geval de gedaante aan van een grote, witte hand die zijn plantjes en diertjes zo veel mogelijk vertroetelt. Dit doe je op je eigen kaveltje en als lief bent voor de dieren, speel je nieuwe kaveltjes vrij.

Wanneer er een nieuw dier, noem een konijntje, op jouw kavel komt, moet je zorgen dat hij zich op z’n gemak voelt. Liefde gaat door de maag, dus wat voedsel is de eerste stap. Wat hazelnootjes, misschien wel een dennenappel. Heb je succes, dan kun je proberen of het dier al tam genoeg is om uit je hand te mogen eten. De volgende stap is hem te aaien, enzovoorts, enzovoorts. Compleet naar verwachting wordt dit alles uitgelegd en voorgedaan alsof het een handleiding voor de nieuwe Space Shuttle betreft. Tot zover de hand, waar je aan meegenomen wordt.

Pijnlijk

Maar vanwaar dan die pijn? Is het de pijn aan de ogen, vanwege de verouderde, hoekige graphics die ook nog eens op een instabiele framerate lopen? Niet echt. Het is namelijk de besturing. Die geweldige Wii-besturing, waarmee we al zoveel lol hebben beleefd, verandert met SimAnimals in volksvijand nummer één.

Als er namelijk iets is waar je RSI van krijgt, dan is dat deze game wel. Alles, of het nou het aaien van Stampertje, het voeren van Bambi, het plukken van fruit of het neerhalen van bomen, gebeurt door met de Wii-afstandsbediening te wiebelen. Met het oog op de doelgroep is dat natuurlijk handig, want dan hoef je maar één beweging te onthouden voor alle handelingen. Aan de andere kant is het dodelijk saai en zelfs pijnlijk.

Conclusie

Na het verzamelen van de hele cast van de Waterschapsheuvel deed mijn pols wel een beetje pijn. Het tintelde, niet echt als kramp, maar zeker irritant. Het gaf me een excuus om te stoppen met het spelen van SimAnimals. Eerlijk gezegd vond ik dat een geluk bij een ongeluk.

SimAnimals is best een leuk spelletje, mits je bij de doelgroep van zeven- tot twaalfjarigen behoort of wil behoren. Het is ideaal voor mensen die nog nooit een managementsimulatie hebben gespeeld, misschien wel té ideaal. Alles wordt erg voorgekauwd uitgelegd, dat het haast slaapverwekkend wordt. Er kan dan ook niet anders geconcludeerd worden dat SimAnimals geen spel voor de doelgroep van deze website is.

Simpelweg te simpel. Te eentonig, te oppervlakkig. Maar je kleine neefje die nog te bang is om een echt hert te aaien of je oma die vroeger zoveel van tuinieren hield maar daar nu te oud voor is? Die zullen wiebelen dat een lieve lust is.