Dik een jaar geleden konden racefanaten al aan de slag met Burnout Paradise, volgens velen een opmerkelijk goed racespel, óók voor race-noobs als ik. Hoog tijd om toch te kijken of dat ook daadwerkelijk het geval is. En hoe kan dat nou beter dan met de verbeterde en naar de PC geporte versie Burnout Paradise: The Ultimate Box?
Geen gezeik
Een mooie skyline verschijnt voor mijn ogen, langgerekte bruggen reiken over het sprankelende water en de zon schijnt op de kekke straten van Paradise City. Een ietwat sensueel getinte vrouwenstem begint een babbeltje over hoe wreed deze infrastructuur wel niet is om over te racen en wat voor een perfect oord Paradise City is voor beginnende racers als ik. Ik zit inmiddels op het puntje van mijn stoel, opgewonden, al dan niet door de mooie stem van de waarschijnlijk ook maar al te knappe vrouw. Het zijn de beelden van die o zo mooie stad die mij dichter naar het scherm toe trekken. Ik wil racen!
En racen, dat krijg ik ook. Direct na het gelikte introfilmpje word ik in een musclewagen gesmeten en gedwongen dat kreng op te starten om op een korte site seeing tour te nemen. Vrijwel meteen nadat ik in de auto zit, gaat de zogenaamde “Crash FM”-radiozender aan en ik word verwelkomd door niemand minder DJ Atomika, een voice-over die ik altijd al hoog heb zitten vanwege zijn overtuigende optreden in SSX3. Atomika leert me, terwijl ik rijd, de kicks van het cruisen door Paradise City en voor ik het weet ben ik ‘vrij’. Geen ellenlange tutorial, geen rare verhaallijn die toch niet past bij racegames, geen gezeik. Dit doet Burnout Paradise al erg goed, men toont ons een speeltuin, gaat ervan uit dat we er naar verlangen en laat ons dan ook vrij snel los in de speeltuin. Dat terwijl sommige andere games daar nog erg moeilijk over doen en erop aandringen dat we eerst de leuke gebieden van de speeltuin vrij moeten spelen of drie uur lang moeten leren hoe we nu eigenlijk moeten spelen in de speeltuin. Burnout Paradise heeft daar allemaal schijt aan en dat bevalt me wel.
Racen, stunten, rammen genieten
Zoals verwacht wemelt het in Paradise City van de verschillende soorten uitdagingen. Zo leert Atomika mij dat bij nagenoeg elk stoplicht wel een race kan beginnen op mijn commando. Die races zijn trouwens anders dan anders. Bij de start van de race wordt er namelijk een marker op de kaart gezet die jouw stoplicht aanwijst en vervolgens plaatst men een marker op de plek die je zo snel mogelijk moet bereiken. Hoe je van A naar B komt, is helemaal aan jou. Met of zonder shortcuts, via de kaarsrechte, drukke wegen of juist de scherpe bochten, je mag het helemaal zelf bepalen. Het geeft je naast een hoop verantwoordelijkheid ook zeker een gevoel van vrijheid mee, en een beetje voorkennis over de wegen waarover je gaat racen is ook geen zonde.
Racen hoef overigens niet altijd even netjes te zijn. Mocht een mederacer je irriteren, dan plet je hem toch even lekker tegen de vangrail of geef je hem een flinke ram tegen zijn deur, dan ben je er in ieder geval even vanaf. Modi die zich op dit soort vermaak richten zijn Marked Man en Road Rage. In Marked Man word jij opgejaagd door een crew van echte beukauto’s en is het jouw taak om daar aan te ontkomen op je weg naar de finish. In Road Rage is er geen finish. Een groep auto’s heeft stuk voor stuk het doel om zo veel mogelijk wagens neer te halen voordat zijn auto verpletterd raakt. Vooral deze laatste mode is af en toe een enorme chaos en dat is zeker leuk om te veroorzaken.
En dan is er nog het stunten in Paradise City. Je kan op zoek gaan naar diverse schansen in Paradise City voor een gewaagde air of je gebruikt de handrem om je auto van een ruk te voorzien die hem om zijn as laat draaien in de lucht: de zogenaamde flat spin. Naast flat spins kun je ook de bekende, maar lastige barrel roll uitproberen, in de hoop dat je auto niet voortijdig neerkomt op zijn dak. Dit alles gebruik je in combinatie met driften en handrembochten in stuntuitdagingen, de verfrissende afwisseling voor diegene die soms wel eens genoeg heeft van het racen of het rammen.
Crashen
Niet alleen Paradise City is bij uitstek mooi om naar te kijken, Burnout Paradise is namelijk in zijn geheel een pareltje op grafisch gebied. De auto’s en motors glanzen in de zon en zelfs een crash is heerlijk om te bekijken. Mocht je nou met een rotvaart een afslag missen en snoeihard, recht tegen de vangrail aankomen, let dan eens goed op. De muziek valt weg, je HUD verdwijnt en de camera neemt een andere positie aan. Je auto rijdt in slowmotion op het obstakel af en voor je het weet zit ‘ie er tegenaan: de motorkap kraakt terwijl deze verkreukeld raakt en ramen vertonen plots scheuren en sterretjes alvorens luid in duizenden stukjes te springen. Je zou je auto het bijna nog een keer aandoen, simpelweg om het allemaal nog eens waar te nemen.
Motors hebben daarentegen de charme van het crashen niet: tijdens zo’n crash verdwijnt plots de bestuurder en de motor kan na het vangen van de impact niet veel meer doen dan omvallen en een metertje of tien doorglijden over het asfalt. Dus mocht je van jezelf verwachten dat je voornamelijk in de vangrails van Paradise City rond zult hangen, rij dan vooral in een auto. Dan ben je tenminste nog verzekerd van een mooie show, mocht het weer eens fout gaan.
Multiplayer
Eén van de dingen die ik toch altijd blijf vrezen bij PC-ports is de multiplayer. Consoles hebben vaak genoeg een multiplayer die perfect verloopt en dan ook weinig problemen kent, terwijl elke PC-gamer zich waarschijnlijk wel tijden kan heugen dat servers je zonder reden kicken of niemand online te bereiken was voor een potje gamen. Mij leek Burnout Paradise een goed voorbeeld hiervan, maar niets is minder waar. Ook de multiplayer van Burnout Paradise op de PC is heerlijk. Nadat je door de procedure van het profiel aanmaken heen bent gekomen, zit je als het ware al online. Je tijden van bepaalde straten worden meteen online geregistreerd en de ‘overwinnaar’ van een straat en zijn tijd staan bovenin je HUD. Je voelt je al online, maar dit is allemaal nog ‘offline’ free roamen. Het is echter wel interactief en het kan je aansporen om een straat nog een keertje over te rijden, simpelweg om te kijken of je het record van de dag kunt verbeteren.
Samen racen kan natuurlijk ook en dat doen we via de gewone serieuze wedstrijden of het losse “Freeburn”, een modus waarin je vrij door Paradise City mag raggen en diverse uitdagingen kunt volbrengen, samen met wat vrienden of andere racers online. Voor offline multiplayerfun zit er in The Ultimate Box ook Burnout Party. Een soort extra multiplayerpakket waarin je samen met één tot zeven andere vrienden het tegen elkaar op neemt aan de hand van kleine opdrachten. Race naar een bepaalde punt in een zo kort mogelijk tijd of drift zo lang mogelijk om een fontein heen zijn voorbeelden van opdrachten die je uit zou kunnen voeren in Burnout Party. Het is leuk en het is geen zonde dat het in The Ultimate Box zit, maar dit voegt amper waarde toe aan het geheel.
Conclusie
Racefanaat of niet, Burnout Paradise: The Ultimate Box is een solide geheel en kan op jou wel eens hetzelfde effect hebben als dat het op mij had. Paradise City kan je opslokken en daar is niks mis mee: er is genoeg te doen en alles ziet er fantastisch uit. Ik kan moeilijk zeggen dat het spel perfect is, maar het komt aardig in de buurt. Vandaar dat Burnout Paradise: The Ultimate Box een welverdiende, ronde negen van mij krijgt.