Vroeger was de Prins stoer. Hij beschikte over The Sands of Time, kon elk weekend rotzooien met de tijd en hij was de bink van zijn vriendengroep. Tijden veranderen en zo ook de Prins. Deze keer geen magisch zand, maar wel een nieuwe visuele stijl en een prachtige dame. Aanschouw de nieuwe Prince of Persia!
Nadat de vorige trilogie van Prince of Persia was afgerond met The Two Thrones, was het afwachten wat de toekomst zou brengen voor onze favoriete prins. In deze tijden van games die zo (foto)realistisch mogelijk willen zijn, is het dan ook een verademing om te zien dat de artistieke mensen bij Ubisoft hebben gekozen voor een totaal andere visuele stijl.
Dit heeft wel wat gevolgen, want de Prins is niet meer die stoere vent uit de vorige games, maar eerder een goedlachse broer van Aladdin. Dit is toch wel even wennen, want de Prins mist hierdoor zeker wat persoonlijkheid. Hij lijkt meer voor een mainstream publiek gemaakt te zijn en eerlijk gezegd komt dit ook in de overige aspecten van de game naar boven.
Corrupt
Laten we bij het begin beginnen, onze eerste ontmoeting met de nieuwe Perzische held. Hij is op zoek naar zijn ezel en stuit daarbij ineens op de charmante Elika, die blijkbaar wat gedoe met familieleden heeft. Haar vader laat namelijk de kwade god Ahriman vrij, waardoor de Prins en Elika aan het werk moeten om het kwaad te verdrijven. Om dit te doen dien je vruchtbare gronden, de zogeheten ‘fertile grounds’, te zuiveren van the corruption, de zwarte laag die over de gebieden ligt.
Zodra een bepaald gebied weer gezuiverd is, krijgt het geheel op een stijlvolle manier weer kleur. Daarnaast verschijnen er ook ‘light seeds’, een soort lichtgevende kristallen die je nodig hebt om nieuwe gebieden te kunnen betreden en nieuwe krachten vrij te spelen. Aan de ene kant een leuk principe om meer mogelijkheden te krijgen, en stiekem ook om de game wat langer te laten duren, maar hierdoor ben je wel genoodzaakt om steeds weer te backtracken door gebieden, wat op den duur wel een beetje als een herhaling van zetten aanvoelt.
Een echte prins
Waar een echte Prince of Persia altijd al bekend om heeft gestaan, is het puzzelen en platformen. Helaas is het aandeel van puzzels deze keer vrij beperkt, maar daar staat gelukkig wel tegenover dat het fenomeen platformen echt geweldig uit de verf komt. De soepele animaties van Elika en de Prins vormen samen met de cell-shaded graphics een genot om naar te kijken. Daarbij werkt het platformen ook gewoon erg goed. Heel af en toe vertoont de camera wat kuren in de vorm van een onoverzichtelijke situatie, vooral later in de game als je korte vluchten kunt maken tussen gekleurde platformen, maar verder is het platformen een heerlijke bezigheid.
Zo had je vroeger nog wel eens irritante situaties waarbij je via een pilaar ergens heen moest springen, maar doordat je niet goed je positie kon inschatten en daarbij de Prins dus ook niet in de juiste richting kon sturen, leverde dit nogal vervelende momenten op. Deze keer handelt de Prins echter veel intuïtiever door bijvoorbeeld meteen een halve slag te draaien zodra je op een pilaar springt. In veel gevallen ben je hierdoor meteen klaar om verder te springen, wat er voor zorgt dat je in een lekker tempo bezig kunt blijven met springen, glijden, slingeren en alle andere acrobatische vaardigheden van de Prins.
Nieuwe weg
Naast het platformen moet je ook zo nu en dan tot actie overgaan. Deze keer geen zwaardcombo’s om vele vijanden in een verwoestende slow-motion te onthoofden, want de gevechten richten zich puur op de 1-op-1 situaties. Hierdoor ben je in beginsel veel intenser bezig met een gevecht, want je vijanden zijn zeker geen zwak slachtvoer waar je zomaar even voorbij komt.
Toch zal het vechten vrijwel nooit een echte uitdaging vormen, want er zijn tactieken om een gevecht bijzonder snel in jouw voordeel te beslechten. Handig als je even doorhebt hoe dit moet, maar dit zorgt er wel voor dat het vechten bijna als een noodzakelijke verplichting gaat aanvoelen, in plaats van een intense strijd waar je tijdens het platformen even van kunt bijkomen. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de nieuwe weg die Prince of Persia is ingeslagen om een breder publiek aan te spreken en de lat, wat betreft moeilijkheidsgraad, zeker niet al te hoog te leggen.
Reddende engel
Haar naam viel al een paar keer, maar de rol die de schone Elika speelt is veel groter dan een gewoon ondersteunend character. Het meest controversiële van deze game is toch wel het feit dat Elika je altijd weet te redden, hoe bont je het ook maakt. Als een vijand op het punt staat om je te doden, springt ze er tussen om je leven te redden. Als je een ontzettende misser maakt hoog in de lucht en omlaag lijkt te vallen, steekt ze als een reddende engel altijd haar hand uit om je in leven te houden. Kortom, dood gaan is geen optie is deze game en dat is voor sommige mensen wel even slikken.
Wat mij betreft is er helemaal niks mis mee. Het haalt misschien op bepaalde fronten iets druk weg, maar als we het puur technisch bekijken is Elika gewoon een ‘levende’ save game. In plaats van dood te gaan, een laadscherm aan te staren en weer op een bepaald punt de draad op te pakken, word je nu redelijk in de buurt weer op je plek gezet om verder te gaan. Niet veel verschil dus met het gangbare principe, maar je moet er wel tegen kunnen dat het op een dergelijke manier gepresenteerd wordt. Het kan wel soms een licht voordeel opleveren bij grote boss fights, maar ook die zijn sowieso al meer spectaculair dan lastig.
Elika heeft echter meer in te brengen, waarbij vooral de samenwerking met de Prins leuk uitpakt. Met één druk op de knop kan ze je de juiste weg wijzen of helpt ze je met het maken van een extra verre sprong. Tijdens de gevechten kan jij samen met Elika extra heftige combo’s maken die wederom een lust voor het oog zijn. Daarnaast kan je ook altijd even een extra praatje met Elika maken om meer te weten te komen over de geschiedenis van haar of de omgeving waar je je op dat moment bevindt.
Conclusie
De Prins is weer terug, maar het is zeker even wennen aan deze nieuwe verschijning. Visueel weet het in elk geval te overtuigen met een prachtige artistieke stijl, soepele animaties en mooie omgevingen die nog eens extra tot leven komen wanneer je een gebied hebt gezuiverd van de ‘corruption’.
Het platformen werkt erg goed en is toch wel de leukste bezigheid van deze Prince of Persia. Wellicht komt dit vooral omdat het puzzellen beperkt is en de moeilijkheidsgraad van de game ontzettend laag ligt. Hierdoor is het spel wel veel toegankelijker voor een mainstream publiek, zeker in combinatie met de nieuwe uitstraling van de Prins, maar voor sommige mensen zal de game hierdoor misschien te gemakkelijk en zelfs wat saai kunnen overkomen.
Elika is echter een aangename toevoeging die je ook nog eens goed kan helpen bij het platformen en de gevechten. Over haar gave om je altijd te redden zal nog lang gesproken worden, maar wat mij betreft is er niets mis mee. Het houdt de vaart wat meer in het spel en voorkomt onnodige frustraties. Al met al komt deze nieuwe Prins er met een uitstekend cijfer vanaf, al zijn er zeker punten die voor een volgend deel verbeterd mogen worden.