Tomb Raider: Underworld

De ultieme gamebabe Lara Croft doet het weer in een nieuwe Tomb Raider. Goed nieuws dus voor alle HD-siliconenliefhebbers maar ook fervente actie-avonturiers kunnen weer maximaal hun lol op in dit onderwereldavontuur. Lara doet nogmaals haar oude bekende kunstje en dat doet ze goed…

Underworld

Ik bekijk het hoesje van Tomb Raider: Underworld. Het eerste wat mij opvalt en ook de voornaamste reden dat ik de boxart van deze nieuwe Tomb Raider check, is het prettige voorkomen van Lara. Links naast haar bevallige hoofd prijkt echter een stickertje met daarop een wel heel bijzonder statement: ‘This is the Tomb Raider we have been waiting for…’. Een wel zeer flinke uitspraak, maar alle voorbodes wezen er inderdaad op dat deze Tomb Raider wel heel speciaal zou worden. Met alle kritieken die Lara ooit heeft gekregen is rekening gehouden en dus moeten we haast wel met de ultieme Lara-game te maken hebben.

Iedereen herinnert zich nog wel het gedrocht The Angel of Darkness waarmee Tomb Raider bij haar fans een slechte beurt maakte. Tomb Raider: Legend maakte daarna heel veel goed en als tussendoortje kregen we als verjaardagskado ook nog eens Tomb Raider: Anniversary te verwerken. Crystal Dynamics bewees hiermee dat ze op de goede weg terug waren en Underworld moet dus inderdaad het figuurlijke ‘engel der duisternis’-syndroom weg gaan nemen. Wat mij betreft zijn ze daar zeker in geslaagd. Deel acht in de grafroversserie Tomb Raider kan bestempeld worden als het beste bewijs dat Lara zich zeer goed thuis voelt op de next-, of zo je wilt, current-gen consoles c.q. platformen.

Heel erg vernieuwend is het overigens allemaal niet. Niet dat ik daar heel erg rouwig om ben, want wat mij betreft draait het in een Tomb Raider game maar om een paar simpele zaken en dat is naast de verschijning van de hoofdrolspeelster voornamelijk het afstruinen van afgelegen plekken op aarde waar vermoedelijk een hele tijd niemand meer een voet heeft gezet. Tel daarbij het voornaamste gameplayelement puzzelen bij op en je hebt genoeg ingredienten om je weer flink wat uren kostelijk te vermaken. Een Tomb Raider game is voor mij synoniem voor sfeer en kippenvel en is absoluut een game met een zeer hoge verslavingsfactor. Underworld is hier geen uitzondering op. Daar helpt aan mee dat we met Anniversary en Legend toch wel flink verwend zijn geweest en doordat met name Anniversary ons de oude Lara terugbracht in een next-gen jasje. De stelling dat dit de Tomb Raider-game is waar we al die jaren eigenlijk op zaten te wachten is dus geen loze oneliner, maar snijdt dus zeker hout.

Daar staat helaas tegenover dat de verhaallijn geen Ako-literatuurprijs gaat winnen, sterker nog, de Gouden Griffel is waarschijnlijk nog te hoog gegrepen. Niet dat dat heel erg is, want zoals gezegd draait het in een game met Lara in de hoofdrol meer om de sfeer en het puzzelen, maar voor het plot van Underworld hebben de makers duidelijk geen inspiratie gehad. Vast staat wel dat Underworld zich afspeelt na Legend en daarom krijgen we bij aanvang van de game nog een snel overzicht van de gebeurtenissen. In het kort: Lara moet op zoek naar de hamer van Thor, de Noorse God van de donder. En de Noorse onderwereld is nou precies datgene wat als basis heeft gediend voor de verhaallijn van deze game. In tegenstelling tot het matige thema doet vermoeden, neemt Lara je echter wel mee naar allerlei werkelijk prachtige omgevingen, tombes en werelden. Ook gaan we nog een paar keer op de emotionele toer op de momenten dat de ouders van Lara onderwerp van gesprek worden, waarbij er ditmaal wel eens wat antwoorden komen en zaken duidelijk worden.

Klimmen

Tomb Raider: Underworld zit weer vol met prachtige omgevingen waarin je volledig los kunt gaan met het beklimmen van verschillende rotsen, grotten, richels en balken. De omgevingen in Thailand en Mexico vond ik het mooiste, maar het nieuwe zit hem in het feit dat Crystal Dynamics het klimsysteem volledig op de schop heeft gegooid. Het komt er op neer dat je in feite overal kunt klimmen waar het maar mogelijk is en dat je dus niet je doel op de geeffende paden moet of kunt bereiken. Vaak lag in voorgaande delen de route behoorlijk vast en kwam je met een beetje onderzoek al heel ver, maar omdat je nu op veel meer plaatsen bijvoorbeeld gewoon over alle begroeiing kunt klimmen is het helemaal niet zo zeker dat je op de goede weg zit naar een bepaald punt.

Het puzzelen is in Tomb Raider: Underworld verder niet al te ingewikkeld. Het lijkt er op dat de ontwikkelaar het meeste aandacht heeft gehad voor de omgevingen en dat begint aan het begin van de game al goed. Vanuit een jacht duik je een onderwaterwereld in en dat geeft onmiddellijk aan hoe groot de werelden zijn waarin je terecht gaat komen. Alles is dus een stuk groter en dat is ook weer een nadeel omdat het oude bekende ‘backtracken’ er uiteraard weer in zit. Onder water word je ook meteen geconfronteerd met een nieuwe feature, de sonar. Heel erg nuttig vond ik hem niet want de game draait om het puzzelen en als je dan geholpen gaat worden door een sonar die ook nog eens niet heel erg veel informatie geeft en allesbehalve duidelijk is, kan ik niet anders tot de conclusie komen dan het ding als overbodig te bestempelen. De routine die je in Tomb Raider: Underworld dus weer af gaat draaien is die van schieten, puzzelen, schieten, puzzelen. Zoals gezegd is het puzzelgedeelte, hoewel makkelijk, prima op orde maar het schieten is een ander geval. Zoals te doen gebruikelijk in een Tomb Raider-game kom je regelmatig allerlei verschillende beesten tegen. Deze zijn nog wel een uitdaging, maar de menselijke tegenstanders zijn gewoon té makkelijk. Met een beetje springen en het simpelweg legen van je wapens kom je een heel eind en het gekke is dat er ook nagenoeg geen dekking wordt gezocht door dit kanonnenvoer. Wel leuk is dat je je wapens ditmaal op meerdere doelen tegelijk kan richten, maar een gevecht wat al easy was hoeft eerlijk gezegd niet nog makkelijker te worden.

Siliconen

Een ander punt van kritiek is de camera. Dit is al langer een probleem in de serie en het lijkt er zo langzamerhand een beetje op dat we gewoon genoegen moeten nemen met de camera zoals die is. Kennelijk heeft het geen prioriteit bij Crystal Dynamics en dus moeten we het doen met een camera die ons niet op alle punten een goed uitzicht geeft. Als je een beetje positief denkt, zou je kunnen stellen dat als je aan een richel op twintig meter hoogte boven een waterval hangt, je ook niet ontspannen 360 graden om je heen gaat zitten kijken, dus gebrek aan realisme kunnen we ze moeilijk verwijten. Blinde sprongen in het diepe blijken echter meer dan eens een wisse dood te betekenen voor Lara en dat is op zijn zachtst gezegd minder prettig als je net een moeizame beklimming van een minuut of tien achter de rug hebt.

De ontwikkelstudio heeft wel energie gestoken in het vervangen van de Quick-Time events die in Legend, maar ook in Anniversary zaten. Het grappige is dat QT-events door velen als de opvolger van het bekende Bullet-Time gezien werd. Nu heeft men er voor gekozen om juist die Bullet-Time van stal te halen, af te stoffen en weer een nieuw leven in te blazen. Niet zonder succces overigens, want de slow-motion beelden zien er erg strak uit en geven ons ook de gelegenheid om eens ontspannen naar de strakke billen van miss Croft te gluren. Die ziet er overigens helemaal super uit, net als de rest van de omgevingen. Het is gewoon ontzettend geil om naar te kijken en eerlijk is eerlijk: daar moet de game het ook mede van hebben. In combinatie met de sfeervolle orkesten waarmee de soundtrack weer dik gevuld is, is dat wederom meer dan voldoende om eens ouderwets kippenvel op je armen te krijgen. Het wapenarsenaal is zoals verwacht niet al te groot. Het meeste kun je af met de geijkte pistolen en de shotgun, maar onmisbaar is natuurlijk de grappling-hook.

Conclusie

Tomb Raider: Underworld heeft zo haar minpuntjes maar dat zal de fans van de serie hoogstwaarschijnlijk niets kunnen bommen. Deze game moet je sowieso halen als je kickt op digitale siliconen, puzzelen en sfeervolle omgevingen, ook al betekent dat dat je genoegen moet nemen met een soms tegenwerkende camera. Als zwakke c.q. domme vijanden omleggen jouw ding is (ik weet dat ze er zijn!), dan zal ook dat spelelement jou niet storen. Tomb Raider: Underworld is dus niet de Tomb Raider waar we ALTIJD al op hebben gewacht, maar ik zou hem ook zeker niet laten liggen in de winkels. Als vanouds biedt ook deze Tomb Raider je weer een heerlijke puzzeltrip, die je gewoon niet wilt missen en waarbij het ontzettend moeilijk is om de controller neer te leggen. Lara flikt het hem dus gewoon weer!