Disaster: Day of Crisis

Minigames. Nintendo’s Wii spoelt ermee over. We kennen dit soort games inmiddels in verschillende aankledingen, variërend van de konijntjes van Rayman tot het spelbord van Mario. Disaster: Day of Crisis gooit het over een andere boeg.

De Wii werd van begin af aan (en tot op de dag van vandaag nog) bekritiseerd om het gebrek aan games die de mogelijkheden van de Wii écht goed toepassen. Minigames voerden de boventoon, met games als Wii Sports, Wii Play, Rayman en Mario Party. Naast deze aardige games bestond een groot scala aan erg matige games, wat de reputatie van de Wii weinig goed heeft gedaan. Nog nooit echter was er zoveel moeite besteed rondom die minigames als in Disaster: Day of Crisis. Dit komt het verhaal en de totale beleving absoluut ten goede; de minigames echter iets minder…

Cliché

Disaster: Day of Crisis (vanaf nu Disaster) begint met de stoere, getatoeëerde reddingswerker Ray. Hij werkt samen met zijn compagnon en beste vriend Steve voor een globale reddingsorganisatie. Wanneer hij op een dag Steve ziet sterven tijdens een reddingsoperatie op een vulkaan, besluit hij te stoppen met zijn activiteiten bij de organisatie. Hij besluit het gevaar en de ellende te verruilen voor een minder gevaarlijk kantoorbaantje. Tótdat hij opgeroepen wordt om een ontvoering op te lossen. Want uiteraard is Ray een man die zo ongeveer de eigenschappen van James Bond, Solid Snake en Marcus Phoenix combineert en zodoende de ideale man is om een hele criminele organisatie op te rollen. In zijn eentje natuurlijk. Hij is bovendien stoer, ruig, ongeschoren en bad-ass, maar doet wel datgene wat goed is. Cliché? Mwoah, een beetje maar.

Redden, schieten, vluchten

Dat is zo’n beetje waaruit de game bestaat, maar dan wel in verschillende volgordes. Gaandeweg het verhaal wordt namelijk duidelijk waar de game om draait en wat er zich allemaal afspeelt. Disaster doet zijn naam namelijk eer aan, want tijdens de game word je overspoeld door alle rampen die je maar kunt bedenken: aardbevingen, tsunami’s, branden; niets is te gek in Disaster. De stad, Blue Ridge City, wordt geëvacueerd en de gewonden aan hun lot overgelaten. Insert Ray! Jij loopt in derde persoons zichtpunt rond in de stad met als uiteindelijke doel het ontvoerde zusje van je overleden partner terug te halen. Tussendoor zul je echter gewonde mensen tegen komen, die je al dan niet kunt helpen. Door te roepen zul je te zien krijgen waar deze mensen zich bevinden, waarna je middels wat klimmen vaak het slachtoffer kunt bereiken. Vervolgens begint in principe de ‘red’-minigame.

Ieder slachtoffer heeft natuurlijk andere problemen en klachten. Zo zul je het ene slachtoffer van een bepaalde plaats moeten dragen naar een minder gevaarlijke, mensen moeten reanimeren, medicijnen geven, uit een benarde positie verwijderen… en ga zo nog maar even door. Best een brede variatie aan minigames dus, maar helaas zijn deze niet allemaal even uitdagend of leuk om te doen. Het is wel aan te raden óm ze te doen en dus zoveel mensen te redden, want voor iedere redding krijg je punten. Hoe beter de redding, hoe meer punten. En die punten kun je vervolgens weer gebruiken om je stats te upgraden.

Time Crisis

Naast het redden zul je de hordes aan vijanden die hun duistere plan proberen te vervullen moeten confronteren. Zo gauw je een bepaalde red- of vluchtmissie hebt weten te volbrengen, zul je in een minigame terecht komen die zich laat spelen als Time Crisis. Dit betekent dus dat je on-rail je tegenstanders een lesje zult moeten leren. Ook hier geldt weer: hoe beter je dit doet, hoe meer punten je krijgt om je stats te upgraden. Naast het upgraden van stats als kracht, stamina en gezondheid, zul je ook nieuwe wapens kunnen kopen en upgraden. Deze verschillende wapens zijn vervolgens inzetbaar tijdens zo’n vuurgevecht en deze maken ze bovendien een stuk makkelijker, mits geüpgrade. Wapens kopen en ermee om leren te gaan is dus aan te raden. Als je een beetje vaardig bent met het mikken met de Wii remote, is dit best een aardig onderdeel. Bovendien zul je met gimmicks als concentratieschoten beter kunnen richten en meer punten kunnen scoren. En die leiden weer tot… juist. Een zeer aangename afwisseling, alhoewel erg eentonig en af en toe te lang van stof.

Lijm

Maar de lijm van deze vele minigames is het rampenscenario. Schietscènes worden vaak afgewisseld met een naderende ramp. Wanneer je bijvoorbeeld aan het eind van een schietscène raakt, zul je op de achtergrond een naderende tsunami zien bulderen. Om niet opgeslokt te worden, zul je dan snel in een auto moeten stappen en de spreekwoordelijke plaat moeten poetsen. Wat volgt is uiteraard een autominigame, waarin je de meest logische bediening gebruikt. Met je horizontale Wii remote ontwijk je vervolgens schroot, andere auto’s en lava, om maar iets te noemen. Niets is te gek. Hoewel het rijdgedeelte nogal matig is uitgewerkt, geeft het wel sfeer. Het heeft iets beklemmends als de afbrokkelende brug, waar je met veel stunt- en vliegwerk overheen sjeest, in het niet valt met de tsunami die je leven in een flits kan beëindigen. Een kutbesturing dus, maar een leuke beleving.

De beleving doet ’t hem

En die beleving is nou het hetgeen wat Disaster enigszins de moeite waard maakt. De beklemmende sfeer en de constante dreiging van allerlei rampen laten je toch doorspelen, ondanks de wat matige andere onderdelen. Je wilt weten wat de volgende ramp is en stiekem toch ook hoe het wel erg goedkope verhaal zich ontrafelt. Kleine dingetjes die wat extra’s toevoegen aan de beleving zijn bijvoorbeeld te volgcamera’s tijdens de reddingsmissies. Ineenstortende gebouwen volg je bijvoorbeeld met een druk op de C-knop, wat vaak spectaculaire beelden brengt.

Conclusie

Disaster: Day of Crisis is in deze schaarse tijd geen dikke aanrader. In principe is het nog steeds een verzameling minigames, al staan de minigames hier meer op de achtergrond en kiest men meer voor de beleving en het verhaal. Of dit een verstandige keuze was is geheel aan jou. Hoewel de game eigenlijk op geen enkel vlak uitblinkt, is de uiteindelijke mix wat mij betreft best een vermakelijke, al zul je dan wel enkele minpunten moeten slikken.

De afwisseling die je maakt is absoluut een welkome, maar in elk onderdeel zitten storende elementen. De camera in de reddingsmissies is vaak storend en volgt je niet op een fijne manier. Daartegenover staat een cameragebruik dat juist wél bijdraagt aan de missies in de vorm van de volgcamera. De schietscènes zijn redelijk en komen dankzij het upgradesysteem beter uit de verf. Dat doen ook de verschillende rampenscenario’s die je tegen zult komen. Het rijden bijvoorbeeld is slecht, maar brengt de benauwde situatie wel goed over.

Als we uiteindelijk alle punten naast elkaar zetten en afwegen, kunnen we concluderen dat we hier met een ‘redelijke’ game te maken hebben. De plus- en minpunten liggen wat mij betreft ver uit elkaar, dus als minigames je liggen en je wel houdt van de Japans-achtige setting, dan kun je Disaster best eens proberen. Is dit niet je ding? Even je centen op zak houden, de Wii heeft momenteel niet veel te bieden, maar absoluut beter dan dit.