Legendary

Wanneer je begint aan een game met de titel ‘Legendary’, verwacht je natuurlijk niets minder dan een topper. Helaas moet geconcludeerd worden dat het spel de titel geenszins waarmaakt.

Dom, onverantwoordelijk en wispelturig

In Legendary kruip je als speler in de huid van Charles Deckard. Charlie is een grote jongen in de boevenwereld en wordt er nogal eens op uitgestuurd om iets te jatten. Dit keer is zijn werkgever de Black Order, een criminele organisatie, die wil dat Charles een New Yorks museum leeg gapt. Ze zijn niet uit op een schilderij, een mooie vaas of de doos met donaties, maar Pandora’s Box. Uiteraard ben jij ook maar een mens en mensen zijn door en door slecht, dus kun je je verlangen om de doos te openen niet weerstaan. Dit heeft tot gevolg dat, zoals de mythologie beschrijft, de wereld wordt ondergedompeld in rampen, ziekten en zorgen.

Dit gaat vanzelfsprekend gepaard met een hoop geweld, geflits en gedonder, waardoor het museum al snel in een ruïne verandert. Je moet je een weg naar buiten banen en in de eerste paar momenten van het spel wordt de toon al meteen gezet. Legendary is namelijk net zo scripted als de intocht van Sinterklaas. Het is niet nodig om zelf een weg naar de straat te vinden, de game lost dat voor jou op. De enige weg is de juiste weg en wil je een andere deur in, dan is die ingang versperd door een rotsblok, een hekje waar je niet overheen kan springen of soms zelfs een doodgewone tafel.

Nadat je jezelf, door alle open deuren, een weg naar buiten hebt gebaand, gaat de game net zo verder als hij begonnen is. New York is een waar spinnenweb van straten en kruispunten, maar ontwikkelaar Spark Unlimited heeft dit ‘handig’ opgelost door overal verkeersongelukken plaats te laten vinden zodat je maar door één paadje tussen de auto’s door kan lopen. Vervolgens word je gedwongen een aantal huizen en het metrostelsel in te gaan, wat natuurlijk helemáál niet erg is. Gamers van tegenwoordig zijn te dom om te denken, te onverantwoordelijk om zelf beslissingen te maken en te wispelturig om ze een keuze voor te schotelen.

Geen klasse, geen stijl

De levels van Legendary zijn dus zo voorspelbaar als een kermisattractie en dit wordt helaas niet goed gemaakt door subliem schiet- of puzzelwerk. Toen Charles de doos van Pandora opende, kreeg hij de beschikking over Animus Vitae, levensenergie. Dit is te vergelijken met de krachten die je in BioShock tot je beschikking hebt en het laat je jezelf genezen of je kunt je vijanden er een flinke oplawaai mee geven.

Het jammere is echter dat de effecten er helemaal niet spectaculair uitzien, waardoor de motivatie om ze te gebruiken al snel verdwijnt. Het is eigenlijk ook helemaal niet nodig om deze krachten aan te wenden, omdat de vijanden die je tegenkomt werkelijk te dom zijn om te poepen. Ze lijken totaal geen notie te nemen van jouw aanwezigheid, rennen maar wat rond en beschikken over een aantal standaard aanvallen die makkelijk te ontwijken zijn.

Wel moet gezegd worden dat deze vijanden goed ontworpen zijn. Blijkbaar lopen er toch wat gymnasiasten rond bij Spark Unlimited, aangezien het er op lijkt dat men zich goed heeft verdiept in de Griekse mythologie. De verschillende monsters komen dan ook uit deze verhalen, waardoor je het op zult nemen tegen minotauriërs, (weer)wolven, chimaera’s en griffioenen. Het geeft het spel een vleugje authenticiteit mee, maar weet de sfeer niet goed neer te zetten. Het bovengrondse New York is nog redelijk maar eigenlijk een aanfluiting, vergeleken met de wijze waarop deze mooie stad in andere spellen wordt gebruikt. In levels buiten deze metropool of in de ondergrondse metrostelsels is het krokodillentranen huilen, want alles ziet er grauw, lelijk, dof en gewoon niet van deze tijd uit.

Conclusie

Spark Unlimited probeerde het eerder al met het matige Turning Point: Fall of Liberty, maar men slaat ook deze keer de plank weer mis. Legendary is allesbehalve legendarisch. Het spel is zo strak geregisseerd dat het niet leuk is om te spelen, aangezien het spel gewoon aanvoelt als een doolhof. Andere lineaire spellen compenseren dit feit nog doordat deze scripted stijl hele spectaculaire dingen mogelijk maakt, maar ook hierin verzuimt Legendary.

De graphics zijn niet van deze tijd, het schieten is niet goed uitgewerkt omdat je wel drie magazijnen nodig hebt om één monster te verslaan en de Animus Vitae-feature is op zich redelijk, maar wordt verpest door de gebrekkige uitvoering van de speciale aanvallen. De artificiële intelligentie is bij vlagen waardeloos en ondanks het leuk bedachte verhaal, ontbreekt een goede sfeer op alle fronten. Je bent gewaarschuwd.