Alone in the Dark: Inferno

Eerder dit jaar verscheen Alone in the Dark al voor de PC en enkele consoles. Nu is de game er ook voor de PlayStation 3, voorzien van een subtitel en diverse aanpassingen. Weet de game nu meer te overtuigen? Dat lees je in deze review…

De tijd dat games structureel later voor de PlayStation 3 verschijnen dan voor andere platformen hebben we inmiddels wel gehad, maar toch komt het nog wel eens voor. Zo ook in het geval van Alone in the Dark. De PC, Xbox 360, Wii en PlayStation 2 waren voor de zomer aan de beurt, maar ontwikkelaar Eden Games had meer tijd nodig om de game ook naar de PlayStation 3 te brengen.

We zijn alweer vijf maanden verder en de game ligt in de schappen. Voorzien van de frisse subtitel Inferno moet duidelijk worden dat we hier met een behoorlijk aangepaste versie te maken hebben, maar de eerste stappen in de inmiddels bekende wereld van Alone in the Dark laten hier maar weinig van merken…

Vooruitgang

Van de eerder verschenen Xbox 360-versie hadden we enkele maanden geleden al een review, dus voor meer algemeen inhoudelijke informatie over Alone in the Dark verwijs ik dan ook naar die review. Want Inferno of niet, de basis is vrijwel onveranderd gebleven. Nog altijd sta je in de schoenen van Edward Carnby en ga je op onderzoek in en vooral rondom Central Park.

Een groot punt van kritiek op de vorige versie betrof de onhandige besturing. Je moest met één analoge stick zowel lopen als draaien en dat werkte op zijn zachtst gezegd nogal vervelend. In Alone in the Dark: Inferno heeft men, zoals beloofd, de besturing aangepast en heb je deze keer met de rechter knuppel controle over de camera. Volledige controle is het echter niet, want er zijn diverse situaties waarbij je de camera nog steeds niet lekker naar wens kunt bewegen. Toch is dit wel degelijk een vooruitgang ten opzichte van het origineel, ook al is het slechts een hele kleine vooruitgang.

Mart Smeets

In het verlengde hiervan ligt de interactie met objecten en de omgeving, wat helaas nog steeds wat beperkt is. Het slaan met stoelen, stokken, bijlen en andere voorwerpen vergt nog altijd de nodige gewenning en steeds bleef het gevoel me bekruipen dat de game gewoon veel leuker zou zijn geweest met een wat meer conventionele besturing. Ook het beruchte level aan het einde van de tweede episode, waarbij je met een auto door een stuk van de stad moet racen, is nog steeds vervloekt en zal voor veel mensen een behoorlijk irritant obstakel zijn om te overwinnen. Het besturen van die wagen is nog altijd net zo onhandig als schaatsen met Mart Smeets op je rug.

Op één punt is de besturing wel wezenlijk verbeterd, want het bezoeken van je inventory gaat een stuk vlotter in Inferno. Edward lijkt sowieso vlotter te reageren op de input van je controller, waardoor je nu gemakkelijker een lekkere molotov naar je tegenstanders kunt werpen. Vuur blijft immers nog altijd het ultieme wapen om met je vijanden af te rekenen.

Hoe vervelend het ook weer is, dit ene goede punt wordt opnieuw vrijwel teniet gedaan door een volgend minpunt: de technische onvolmaaktheden. De game kent nog altijd slordige bugs en af en toe zakte zelfs de framerate in bij wat drukkere scènes. Dit is zeker jammer te noemen, want Alone in the Dark moet het toch hebben van een stukje sfeer en spanning, wat op sommige momenten behoorlijk verloren gaat door zulke fouten.

Conclusie

We hebben er even op moeten wachten, de PS3-versie van Alone in the Dark, en des te spijtiger is het dan om te moeten concluderen dat de game eigenlijk nauwelijks vooruit is gegaan ten opzichte van het origineel. De besturing is iets beter doordat je niet meer hoeft te lopen en draaien met slechts één analoge stick, terwijl je ook de camera iets meer onder controle hebt. Toch blijft de besturing verre van intuïtief en zou de game veel beter af zijn geweest met een simpele, conventionele besturing.

Op het technische gebied laat Alone in the Dark: Inferno ook enkele steekjes vallen en dat gaat zeker ten koste van de totale beleving die een dergelijke spannende game normaliter teweeg kan brengen. Daarnaast zijn er nog vervelende missies, waaronder de bijzonder irritante rit met je auto langs Central Park.

Eerder dit jaar scoorde Alone in the Dark nog een 7, ondanks diverse overeenkomstige minpunten. Deze keer moet de game het toch met een vol punt minder stellen, want na al die tijd weet het spel nog steeds niet te overtuigen en lijkt het wachten eigenlijk voor niets te zijn geweest. Een 6 is uiteraard gewoon nog een kleine voldoende, want ik weet zeker dat er mensen zijn die best een leuke tijd kunnen beleven met deze game, maar een echte aanrader is het inmiddels niet meer.