Tubemania

Mario is van oorsprong een loodgieter en inmiddels zijn games met dit icoon erin wereldberoemd. Een game die draait om loodgieters hoeft dus zeker niet saai of slecht te zijn, maar is dit ook het geval met Tube Mania?

Het verhaal achter Tube Mania is slap en volstrekt niet interessant (iets over een eiland en kwaadaardige loodgieters), dus daar besteed ik niet al te veel aandacht aan. Gelukkig is het verhaal niet bepaald relevant voor de gameplay, die draait om puzzelen. Je moet namelijk een vloeistof van punt A naar punt B leiden door metalen buizen aan elkaar te leggen zodat er niks lekt. Je hebt rechte stukken, kromme stukken, kruispunten waar twee leidingen over elkaar heen lopen… kortom, er is wel wat variatie aanwezig. Ook vooraf neergelegde objecten en bonuspijpleidingen voegen wat variatie toe waardoor je zeker niet het gevoel krijgt dat de makers hebben geprobeerd zich er makkelijk vanaf te maken.

Er was echter één ding wat mij mateloos irriteerde toen ik mijn eerste paar levels speelde: je kan de aangeleverde stukken buis niet ronddraaien. Had ik een buis die horizontaal liep terwijl ik eigenlijk alleen met een verticale buis iets kon dan moest ik die buis toch per se plaatsen, want hem achter de hand houden en bewaren voor later is ook niet mogelijk. Ik moest het stuk dus ergens willekeurig plaatsen wat mij later weer punten kostte. Overigens kun je ook een oud stuk pijp met een nieuw stuk vervangen, maar ook hiervoor krijg je punten aftrek.

Niet alleen

Naast het speltype Wereld, waarbij je dus een heel aantal levels doorloopt met op de achtergrond een vaag verhaal, zijn er ook nog enkele andere speltypes. In totaal zijn het er elf, en hiervan zijn er vier voor meerdere spelers geschikt. Zo is er een speltype waarbij je allebei zoveel mogelijk punten moet scoren binnen een bepaalde tijd, en bij een ander multiplayer speltype moet je zo snel mogelijk een pijpleiding leggen zodat de vloeistof op het veld van je tegenstander terecht komt. Uiteraard probeert deze exact hetzelfde voor elkaar te krijgen, en je zult je dus samen met een vriend of vriendin en Tube Mania best kunnen vermaken. Hier kleeft echter een klein probleempje aan vast: beide spelers moeten in het bezit zijn van het spel want anders gaat de pret niet door, en omdat Tube Mania geen heel grote titel is, is de kans klein dat je vriend of vriendin dit spel heeft.

Qua graphics en geluid lijkt Tube Mania gericht op een ietwat jonger publiek, maar gelukkig stoort dit absoluut niet. Sterker nog, het hele stijltje past wel bij het spel aangezien dit vooral erg luchtig is. Verder zien de graphics er kwalitatief voldoende uit: niet supermooi zoals de tussenfilmpjes in Tekken: Dark Resurrection, maar ook zeker niet zo belabberd als bij sommige PlayStation Portable Games het geval is.

Conclusie

Tube Mania, of Pipe Mania zoals het overal behalve in Nederland (om begrijpelijke redenen) wordt genoemd, koop je niet vanwege de verhaallijn of vanwege de supermooie, hypermoderne graphics en geluid. Je koopt dit spel omdat het verslavend is, zowel in je eentje als met z’n tweetjes. Je moet er wel even overheen kunnen kijken dat spelstukken niet gedraaid kunnen worden. Doe je dit, dan blijft er een middelmatige, maar toch verslavende puzzelgame over.